Ένα κόμμα που μέσα σε τέσσερα χρόνια πηγαίνει από το 4% στο 27-8%, (σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις στο 35-36%), έχει προφανώς προσελκύσει ψηφοφόρους από άλλους πολιτικούς χώρους.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε ειδικά αυτή την περίοδο τους λόγους που τους οδήγησαν σ’ αυτή την περίπου μαζική επιλογή, και ξεκινάμε τον διάλογο με τον κ. Νικόλαο Καρατσόρη, ελεύθερο επαγγελματία. Ο κ. Καρατσόρης έχει δημοσιεύσει κείμενα με αφορμή τα αίτια της κρίσης ενώ έχει ενεργά τα τελευταία δύο χρόνια συμμετάσχει στην διοργάνωση ημερίδων και ομιλιών στην Ελλάδα από ακαδημαϊκούς με “ετερόδοξη” προσέγγιση για την έξοδο από την κρίση. Εδώ και δύο μήνες είναι μέλος της Τ.Ο ΣΥΡΙΖΑ του κέντρου Θεσσαλονίκης κι απαντά στις ερωτήσεις μας εκφράζοντας αποκλειστικά και μόνο τις απόψεις του.
Β.Τ.: Σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκατε παλιότερα;
Νικόλαος Καρατσόρης: Με την έννοια του «ανήκειν» σε κάποιο πολιτικό κόμμα δεν ήμουν ενταγμένος κάπου. Ταυτόχρονα δεν με εκφράζει απολύτως καμία πολιτική ιδεολογία. Η ιδεολογική περιχαράκωση είναι φιλοσοφικό ολίσθημα ενώ την ίδια την λέξη ιδεολογία την θεωρώ γλωσσικό ατόπημα. Το πλαίσιο που προσφέρουν οι ιδεολογίες μπορεί μεν να είναι ένα χρήσιμο αναλυτικό εργαλείο ερμηνείας των φαινομένων, αλλά είναι δε μάλλον και ξεπερασμένο. Ίσως μαξιμαλιστικό από μέρους μου, αλλά δεν υπάρχει θεωρία των δύο άκρων, υπάρχει η θεωρία των άκρων, δηλαδή όλων των ιδεολογιών και η θεωρία της μεσότητας απέναντι στα άκρα. Απολιτικό; Ας είναι. Επίσης, πέρα από την ιστορική-πολιτική γεωγραφία της Γαλλικής Επανάστασης, από την μία αδυνατώ, και από την άλλη δεν με απασχολεί να κατανοήσω τι ακριβώς εκφράζουν σήμερα οι όροι αριστερά-δεξιά. Στον δικό μου μικρόκοσμο αποδέχομαι το ερμηνευτικό πλαίσιο του Αριστοτέλη για τα πολιτικά. τις συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων μορφών διακυβέρνησης, της Βασιλείας, της Αριστοκρατίας και της Δημοκρατίας και των εκτροπών από αυτές, της Τυραννίας, της Ολιγαρχίας και της Οχλοκρατίας αντίστοιχα. Σύγκρουσης με την έννοια της αρμονίας που προκύπτει από την εναντιοδρομία όπως την είχε περιγράψει ο Ηράκλειτος. Σε επίπεδο οικονομικής φιλοσοφίας η προσέγγιση που με βρίσκει σύμφωνο είναι ότι δεν υπάρχει ιστορικά καμία εμπειρική απόδειξη ότι η εφαρμογή οποιουδήποτε προγράμματος, αριστερού, δεξιού ή κεντρώου, κομμουνιστικού, σοσιαλιστικού, φιλελεύθερου ή φασιστικού, είναι αποτελεσματική στην επίλυση και αποτροπή επανεμφάνισης κρίσεων. Αντιθέτως οι κρίσεις όπως και η σημερινή γίνονταν πάντοτε αφορμή για την εφαρμογή αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων που με την σειρά τους οδηγούσαν και οδηγούν σε νέες κρίσεις και απαίτηση για νέες μεταρρυθμίσεις. Στο επίκεντρο αυτών των κρίσεων βρίσκεται από την αρχαιότητα έως και σήμερα το νομισματικό σύστημα και η απαίτηση για διαγραφή χρεών και αναδασμό γης. Είμαι υπέρ των μεταρρυθμίσεων και κατά των απορρυθμίσεων.
Εάν πρέπει να συμπυκνώσω τα παραπάνω σε μία φράση, αποστρεφόμενος κάθε πολιτική-οικονομική ιδεολογία από τον αναρχισμό έως τον ολοκληρωτισμό, ο πολιτικός χώρος που ανήκω είναι εκείνος που ασπάζεται την θέση ότι “η πολιτική δημοκρατία είναι αναποτελεσματική χωρίς νομισματική δημοκρατία”, με την υποσημείωση ότι πρόκειται για έκφραση του καθηγητή Bernard Lietaer, κι επίσης να σημειώσω εδώ ότι σε σε καμία περίπτωση δεν υποννοώ με αυτό οποιαδήποτε διλημματική αντιπαράθεση μεταξύ ευρω-δραχμής.
Β.Τ.: Πότε έγινε η μεταστροφή προς ΣΥΡΙΖΑ;
Ν. Κ.: Δεν υπάρχει κάποια μεταστροφή. Με την ίδια ευκολία που μπορώ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ μπορώ να ψηφίσω και οποιαδήποτε άλλο κόμμα το οποίο δεν έχει ως στόχο την κατάλυση της δημοκρατίας. Ούτως ή άλλως το έχω κάνει στο παρελθόν. Στον βαθμό που μπορώ να ερμηνεύσω την σύγχρονη ελληνική ιστορία, δεν έχει υπάρξει ούτε κόμμα ούτε πολιτικός, πλήν ίσως του Καποδίστρια, το οποίο να μην αποδέχτηκε την συνθηκολόγηση με τους δανειστές της χώρας. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η ιστορία της πατρίδας μας πριν ακόμη και από την ίδρυσή της. δάνεια τα οποία με κάθε νέα χρεοκοπία διακανονίζονται και ανανεώνονται εις τον αιώνα των αιώνων. Το σημερινό ολιγαρχικό καθεστώς το οποίο διοικεί την χώρα εδώ και πάνω από 100 χρόνια απλώς πρέπει να αποτεφρωθεί, να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σημαίνει ότι θα αντικατασταθεί από ένα νέο; Μάλλον ναι, μπορεί και όχι, όμως η απαίτηση είναι για ισονομία, όχι για τυφλή εκδίκηση αλλά και για δικαιοσύνη. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προϋπήρχαν και δεν αποτελούν μεταπολιτευτική παρθενογένεση. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η αναπόφευκτη ριζοσπαστικοποίηση προς κατευθύνσεις που αποτελούν ντροπή και όνειδος για κάθε άτομο που ασπάζεται την ελεύθερη δημοκρατία. Με αυτή την έννοια η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μία επιλογή συστημικού ριζοσπαστισμού, τουλάχιστον έτσι αρέσκομαι να την αποκαλώ.
Β.Τ.: Τι περιμένετε από μια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Ν. Κ.:Ισονομία και δημοκρατία με την έννοια ότι καμία απόφαση δεν θα γίνει δεκτή για το μέλλον της πατρίδας μας χωρίς να προηγηθεί δημοψήφισμα. Αυτό θέλω, αυτό περιμένω.
Β.Τ.: Ποιο είναι το τοπίο που για σας διαγράφεται σε κάθε περίπτωση; Ποιες οι διέξοδοι και οι προοπτικές;
Ν. Κ.: Η Ελλάδα με την υπογραφή του μνημονίου και με το κούρεμα δις των ομολόγων έχει απολέσει ΚΑΘΕ διαπραγματευτική ισχύ που είχε. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Η διέξοδος που έβρισκε πάντα η χώρα εδώ και 100 χρόνια ήταν μεταξύ συμβιβασμού στο πλαίσιο της Δύσης ή αποκλεισμός και κανονιοφόροι. Τι είδους συμβιβασμός; Ελπίζω δημοψηφισματικά αυτό να ερωτηθούμε μήπως και απελευθερωθούμε.
Βικτώρια Τράπαλη
