Οδός Αφαίας 1981..

Μια φωτογραφία 1000 λέξεις, λένε οι Κινέζοι. Και η συγκεκριμένη φωτογραφία που “ανέβασε” η κυρία Γεραλή στο FB πράγματι μιλάει κι αποτυπώνει τέλεια το σήμερα, την αλήθεια, την πραγματικότητα.
Μπήκα, λοιπόν, στον πειρασμό, αν και η φωτογραφία τα “λέει” όλα, να γράψω λίγα λόγια, μιας και για μένα οι αναμνήσεις από αυτήν την γειτονιά είναι πολλές…
Το συγκεκριμένο ερειπωμένο κτίριο βρίσκεται στην παλιά μου γειτονιά, εκεί που γεννήθηκα. Μια γειτονιά διαφορετική που συνδύαζε την ομορφιά και την ησυχία του χωριού, αλλά και την βουή και την γοητεία της πόλης.
Στο συγκεκριμένο κτίριο θυμάμαι τον Λουκά που πουλούσε στρώματα, και αργότερα έγινε λαχειοπώλης. Απέναντι ακριβώς το καφενείο της κυρά – Παναγιώτας, όπου εκεί έπινε καφέ και κέρναγε όλη η γειτονιά. Θυμάμαι τον πληθωρικό της χαρακτήρα και τις διαμάχες που είχε συχνά με τους θαμώνες. Τσακωμοί που σε λίγα λεπτά είχαν ξεχαστεί…
Από την άλλη πλευρά, εκεί που τώρα είναι το σουβλατζίδικο του Παππά, ήταν το Κουρείο του Κουμπούρη. Ενός πολύ αριστοκρατικού κυρίου, που ξύριζε και κούρευε τους άντρες της πόλης.
Παραδίπλα, ο παππούς ο Ντελούκας, το μεγάλο κεφάλαιο της γειτονιάς και οχι μόνο… Όλοι τον σέβονταν και τον άκουγαν προσεκτικά… Μεγάλος έμπορος ο παππούς, καλός με όλους και πάντα βοηθούσε όποιους και όπως μπορούσε… Αγαπούσε τον κόσμο, κι ο κόσμος τους αντιγύριζε την αγάπη του… Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις τσάντες με τα φρούτα και τα λαχανικά που έδινε σχεδόν καθημερινά σε άπορους που έμπαιναν στο μαγαζί. Επίσης θυμάμαι πως αν και “βαμμένος” νεοδημοκράτης, πάντα αγόραζε τον Ριζοσπάστη από το μπουλούκι των κομμουνιστών που περνούσαν, καθότι και αυτοί φίλοι του.
Λίγο πιο κάτω ο Μπαγαγιός με τα τσιγάρα, ο κυρ-Γιάννης ο μπακάλης, ο θείος Αντώνης ο Λαμπαδάριος, ο Καρανάτσης με τον φούρνο, ο Σταύρος ο Γριας με το χρυσοχοείο, τα ψιλικά και οι εφημερίδες της Ειρήνης, ο Μπάμπης ο επιπλοποιός, ο γνωστός Βαπόρης, το ΛΕΟ, ο Στράτος με τα ποδήλατα, ο Γουδής με τα ηλεκτρικά και τα τζάμια και άλλοι πολλοί..  Άλλα χρόνια τότε, ρε παιδί μου, πιο αθώα… Μικρό παιδάκι ήμουν και κυκλοφορούσα μέχρι το βράδυ, γιατί ήμουν ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους… Θα μπορούσα να γράψω εκατοντάδες γραμμές αλλά σταματάω εδώ…
Πάμε τώρα στην ουσία της φωτογραφίας…
Και η ουσία είναι το “ερειπωμένο” και παλιό ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ που την εποχή που σας έλεγα πιο πάνω, ήρθε με φόρα, έφερε ελπίδα, έδωσε κουράγιο και κίνητρο, τάραξε τα νερά…
Το ΠΑΣΟΚ που πίστεψαν όλοι οι Έλληνες.
Έτσι, λοιπόν, και αυτό το κτίριο στις ιστορικές εκλογές του 81 αλλά και το 85, μέσα σε μια νύχτα, από μαγαζί γινόταν εκλογικό κέντρο, και έμενε ανοικτό μέρα-νύχτα. Έκανε όλη η γειτονιά βάρδια…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Δευτέρα μετά τις εκλογές του 81 έψηναν κατσίκια και αρνιά και είχε κλείσει ο δρόμος από τον κόσμο και τους χορούς…
Έβλεπα ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να κλαίνε από χαρά….
Άνθρωποι που πίστεψαν στην αλλαγή, σε μια καλύτερη Ελλάδα, στην δικαιοσύνη.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι προδόθηκαν…
Έχουν φτάσει στο σημείο να ντρέπονται που κάποτε ψηφίσαν ΠΑΣΟΚ.
Αυτούς τους απλούς ανθρώπους που ψήφισαν αλλαγή για ενα καλύτερο αύριο, τους κάλυψαν τα κομματόσκυλα, οι μίζες, τα ρουσφέτια, οι ρεμούλες, οι εργολάβοι, οι ΚΛΕΦΤΕΣ….
Και έτσι το ΠΑΣΟΚ είχε ακριβώς την ίδια τύχη με το ερειπωμένο κτίριο της οδού Αφαίας…
Θυμάμαι όλες αυτές τις συγκεντρώσεις, τον ενθουσιασμό και τον φανατισμό σαν να ήταν χθες.
Ήταν ένα πολύ καλό σχολείο αυτή η γειτονιά για μένα, ακόμη και στην πολιτική μου γαλούχηση… Δεν θα πάθω ό,τι έπαθαν οι γείτονές μου τότε…Τέρμα οι σημαίες και οι κόρνες από την δική μας γενιά… Σημαία κρατούν αυτοί που προσβλέπουν σε προσωπικά συμφέροντα.
Και για να έρθουμε στο σήμερα, το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτό… Να μην γίνει ΠΑΣΟΚ. Να λέει την αλήθεια, δηλαδή, με όποιο κόστος.
Και ο Αλέξης, ο συναγωνιστής μου στις καταλήψεις και σημερινός Πρωθυπουργός, να καταφέρει να θέλω να τον λέω με το μικρό του όνομα και στο μέλλον, να το νιώθω και να τον φωνάζω Αλέξη…
Οι εποχές άλλαξαν, και άλλαξαν βίαια…
Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, φίλοι μου, ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτό έκρινα πως ήταν το πιο σωστό, έτσι απλά…
Και το περιμένω στην γωνία… Δεν θα του χαριστώ. Ελπίζω και θα βοηθήσω όσο μπορώ και ‘γω σαν απλός Έλληνας πολίτης… Αλλά θα είμαι κι αμείλικτος, γιατί αν οι προηγούμενοι κατέστρεψαν το δικό μου μέλλον, δεν θα επιτρέψω στους επόμενους να καταστρέψουν το μέλλον του παιδιού μου..
Στο χέρι σου είναι, Αλέξη, και μπορείς….Την αλήθεια να λες μόνο και να μείνεις κοντά στον απλό κόσμο.
Αν κάνεις τα παραπάνω, τότε ρίχνεις το μπαλάκι σε μας, που θα πρέπει να σταθούμε ο καθένας μας ξεχωριστά στο ύψος των περιστάσεων, όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές οι περιστάσεις…
Παντελής Μεθενίτης