Ο ζωγράφος Άγγελος Τζιάρα ζει και δημιουργεί από το 2020 στην περιοχή του Μεσαγρού Αίγινας, κάτω από τη σκιά του πευκόφυτου λόφου του Ναού της Αφαίας.
Πολυταξιδεμένος και αναγνωρισμένος καλλιτέχνης με πολλές ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε ομαδικές ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, αυτές τις μέρες εκθέτει στην Αθήνα στην γκαλερί Αγκάθι του Γιώργου Καρτάλου, μια σειρά από μεγάλων διαστάσεων έργα σε καμβά με ακρυλικά και μελάνι.
Με αφορμή τη νέα του αυτή έκθεση με τίτλο «Το τέλος των παραμυθιών» που θα λειτουργεί έως τα μέσα Ιανουαρίου, συναντηθήκαμε μαζί του την πρώτη ηλιόλουστη Κυριακή του 2022 στον αρχαιολογικό χώρο του Ναού της Αφαίας.
Μένεις μόνιμα στην Αίγινα στην περιοχή του Μεσαγρού από τον Οκτώβριο του 2020. Τι σε έφερε στο νησί μας;
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα αλλάζω τόπους διαμονής. Έχω αλλάξει πάνω από τριάντα χώρους μέχρι στιγμής, συμπεριλαμβανομένων πόλεων, νησιών, γειτονιών, χωρών και ηπείρων.
Ουσιαστικά ένα συνεχές ταξίδι με μεγάλες στάσεις ενδιάμεσα.
Είχα ξαναμείνει στο νησί για μια μικρή περίοδο πριν πολλά χρόνια και είχα περάσει πολύ ωραία.
Η μνήμη με ξαναέφερε.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σου βήματα και τι σε οδήγησε στην ζωγραφική;
Ξεκίνησα την καριέρα μου με το σχεδιασμό και την πρωτότυπη κατασκευή του κοσμήματος. Από τα παιδικά μου χρόνια όλοι πίστευαν ότι θα ασχοληθώ με την ζωγραφική και το γεγονός ότι άλλοι “προαποφασίζουν” μου προκαλούσε “δυσφορία”.
Από την άλλη είχα γενικά πολλά ενδιαφέροντα. Αγαπούσα το θέατρο και την μουσική που παρέμεινα πάντα θεατής και ακροατής.
Το ενδιαφέρον μου για τον σχεδιασμό του κοσμήματος φούντωνε κάθε φορά που πήγαινα σε διάφορα μουσεία του κόσμου. Είχα την τύχη να έχω μια οικογένεια που με ταξίδευαν από την παιδική ηλικία.
Το κόσμημα λοιπόν ήταν η αρχή που κράτησε πολλά χρόνια, μέχρι πού στα τέλη του 1991 με επισκέφθηκε στον χώρο μου ο αγαπημένος σε όλους μας Χρήστος Κυριαζής που ήταν και λάτρης της Αίγινας. Για κάποιο λόγο ήθελε να μοιραστεί και μαζί μου τα τραγούδια του πριν τα βγάλει επίσημα στο κοινό. Σε εκείνη την επίσκεψη ανακάλυψε κάποιους πειραματισμούς μου μεταξύ ζωγραφικής και κοσμήματος και μου πρότεινε να τα παρουσιάσει στον κόσμο. Αυτό ήταν μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μου. Είχα κρατήσει πολλά στοιχεία στο κόσμημα από τις μνήμες των διαφόρων πολιτισμών ( από τα μουσεία) που αποτυπώθηκαν στο παιδικό μου γούστο. Αυτό το κράτησα και στην ζωγραφική μου.
Αυτές τις μέρες παρουσιάζεις μια νέα σου δουλειά στην Αθήνα. Τι ακριβώς θα δει το φιλότεχνο κοινό;
Η έκθεση ξεκίνησε στην γκαλερί Αγκάθι του Γιώργου Καρτάλου στις 18 Δεκεμβρίου και θα παραμείνει μέχρι και τα μέσα του Ιανουαρίου του 2022.
Ο τίτλος είναι «Το τέλος των παραμυθιών» και στο θέμα της έκθεσης υπάρχει μια σειρά ηρώων κόμικς που ξεκίνησα να σχεδιάζω από το 2018.
Η χαρακτήρες είναι μια περιγραφή, μια χειραψία με τον καθ’ έναν. Είναι το “χάρηκα που σε γνώρισα”.
Το παραμύθι το κτίζει ο θεατής σε κάθε έργο. Εγώ απλά έδωσα τους χαρακτήρες.
Από δείγματα των έργων σου, θα έλεγα ότι το αισθητικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Θεωρείς ότι το κοινό εκλαμβάνει αυτό που εσύ δίνεις μέσα από τα έργα σου ή εστιάζει σε κάτι άλλο;
Στην κάθε είδους τέχνη υπάρχει πάντα ένας αριθμός ανθρώπων που βλέπουν και αισθάνονται κάποια από τα στοιχεία του έργου ή περισσότερα.
Αυτό εξαρτάται πάντα από τις προσλαμβάνουσες του καθένα κι’ αυτό είναι μια χαρά. Είναι δικαίωμα του να κρατήσει μόνο αυτό που χρειάζεται εκείνη την στιγμή.
Η έμπνευσή σου προέρχεται συνήθως από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα ή κάποια εσωτερική σου ανάγκη;
Αυτά είναι δύο χαρακτηριστικά που πάντα συμβαδίζουν και είναι ένας αέναος κύκλος.
Μπορεί να αφορά την στιγμή αλλά ξαφνικά επεμβαίνει κάτι από το παρελθόν ή μια σκέψη για το μέλλον.
Αυτή η διαδικασία σύνδεσης των εγκεφαλικών νευρώνων περιέχει μια τεράστια γκάμα διαχείρισης των συναισθημάτων κατά την ώρα της αποτύπωσης του έργου και δεν είναι πάντα εύκολη. Η διαδρομή από το φως στο σκοτάδι ή το αντίθετο ξεπερνάει κατά πολύ την ταχύτητα του φωτός. Είναι διακτινισμός που είναι και το όνειρο μου στην πραγματικότητα.
Η πανδημία και ότι την ακολουθεί μέχρι σήμερα, έχει επηρεάσει τα έργα σου;
Η πανδημία έχει πολλές επεκτάσεις και διακλαδώσεις και από μόνη της σ’ αυτή την ερώτηση απαντάνε και καταλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες ερμηνείες σε όλη η ανθρωπότητα.
Ως προς την απομόνωση για μένα είναι κάτι που το ζω εθελοντικά από καιρό σε καιρό, ειδικά όταν έχω μπει στην διαδικασία ολοκλήρωσης μιας ενότητας έργων.
Ως προς τον φόβο της μετάδοσης εννοείται ότι με απασχολεί αν και είμαι από τους πρώτους που νοιώθω ότι προστάτεψα το εαυτό μου αλλά και τούς γύρω μου ανθρώπους. Όταν είδα τις πρώτες σκηνές από την Κίνα που θύμιζαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας ένοιωσα ότι αυτό θα κρατήσει πολύ. Μην με ρωτήσεις γιατί ούτε εγώ ξέρω. Έχω κάνει τα μέχρι στιγμής τρία εμβόλια και θα κάνω όσα χρειάζεται.
Ποια είναι η ευχή σου για το νέο έτος;
Η ευχή είναι λόγος με δύναμη. Αυτή η δύναμη τροφοδοτείται από την ενέργεια του συναισθήματος και δεν ισχύει όταν υπάρχει η απουσία αυτού.
Εύχομαι λοιπόν οι άνθρωποι να μπορούν να έχουν επαφή με τα συναισθήματα τους και να εύχονται αληθινά. Έτσι υπάρχει η πιθανότητα να “πιάνουν” οι ευχές.
Info έκθεσης:
Angelo Tziara – Το Τέλος των Παραμυθιών
Αίθουσα Τέχνης «αγκάθι – κartάλος»,
Μηθύμνης 12 και Επτανήσου, Πλ. Αμερικής, Αθήνα
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή: 11:00-13:00 & Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 19:00-20:30
Νέλλη Πετροπούλου
