Του Νίκου Σάνση
38 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα 7 Μαΐου, από τον θάνατο του Μάνθου Πετρουλή συνδικαλιστή, που πρόσφερε σημαντικό έργο, τόσο στο ντόπιο, όσο και στο διεθνές ναυτικό εργατικό κίνημα.
Γιος δασκάλου, γεννήθηκε το 1901 στο Γαλαξίδι, και όπως οι συντοπίτες του απασχολήθηκε στην θάλασσα σαν οικονομικός αξιωματικός. Όμως η συνδικαλιστική του φλέβα άρχισε να κτυπά νωρίς, από το αίμα των ανησυχιών του.
Σαν πρόεδρος του συνδέσμου των οικονομικών αξιωματικών του Ε.Ν., στο ξεκινημα,μετείχε στις δραστηριότητες της Πανελληνίου Ναυτικής Ομοσπονδίας.
Στην κατοχή μετείχε σαν μέλος του εργατικού ΕΑΜ και βοήθησε στα συσσίτια και στην μέριμνα των Ελλήνων ναυτικών και των οικογενειών τους. Μετά τον πόλεμο εξελέγη Γενικός Γραμματέας της ΠΝΟ και με την ιδιότητα αυτή το 1946, λαμβάνει μέρος στη ναυτική σύνοδο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILB) στο Σηάτλ, εκλεγόμενος σαν μέλος. Παράλληλα εξελίσσεται σε διεθνή συνδικαλιστική προσωπικότητα εκλεγόμενος μέλος και στην Διεθνή Ομοσπονδία Μεταφορών (ΙΤF), με την παράλληλη ένταξη της ΠΝΟ, σαν τακτικό μέλος.
Η ΔΟΜ με την ΠΝΟ αντιτάχθηκαν στην εγκαθίδρυση του καθεστώτος των πλοίων με σημαία ευκαιρίας. Μέλος του ΝΑΤ και της ΓΣΕΕ πάλεψε πάρα πολύ για την ασφαλιστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Ελλήνων ναυτικών και των εργαζομένων στον τόπο.
Μέλος επίσης για τα ναυτιλιακά εργατικά θέματα από το 1960 στην, υπό τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου, ομάδα εργάστηκε για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.
Από την ένταση όμως των πολλαπλών καθηκόντων ασθένησε βαρύτατα το 1964, παραμένοντας ημιπληγικός έως το 1975 οπότε και απεβίωσε στην Αίγινα, τόπο παραθερισμού του, που τόσο λατρευε.
Βασική του αρχή ήταν, ο συνδικαλισμός να είναι ελεύθερος, ακηδεμόνευτος, ανιδιοτελής, στην κυριολεξία ακομμάτιστος, με στόχο την διασφάλιση και μόνον των συμφερόντων των εργαζομένων.
Η πολιτεία αναγνωρίζοντας το μεγάλο έργο του, τον παρασημοφόρησε με τον χρυσό και τον αργυρό σταυρό του Φοίνικος, ειδικά για την ένταξη του 1.000ου πλοίου υπό ελληνική σημαία, και με τον σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου για το κοινωνικό έργο μέριμνας των οικογενειών των ναυτικών.
Υ.Γ. Θα ήθελα ιδιαίτερα, να ευχαριστήσω το Αegina s’Light για την φιλοξενία του παρόντος κειμένου, σαν ελάχιστο δείγμα αγάπης, ευγνωμοσύνης και τιμής, στον πνευματικό μα και ουσιαστικό πατέρα του γράφοντος.
