Όταν ανέβηκε ο Βασίλης Σοφικίτης το ’98 στο Ανιτσαίο να χτίσει το Πέτρινο, κλείνοντας την επιχείρησή του στη Φανερωμένη, ήταν από μια βαθιά αγάπη για το τοπίο των παιδικών του χρόνων. Και δεν έχει άδικο – ένας παράδεισος, πνιγμένος στο πράσινο, με τον Ελλάνιο Δία πάνω από το κεφάλι σου, ίσια μπρος στο βάθος η θάλασσα, στα δέκα μέτρα το ταπεινό εκκλησάκι της Κοίμησης.
Και πού να το έβλεπα παλιά, μου λέει : «Όλος ο τόπος σπαρμένος με στάρι, αμπέλια, βίκο, χαρούπια.» Κι η αγάπη του για αυτό το μέρος δεν έχει απλά νοσταλγικό χαρακτήρα, κινεί μέχρι τώρα τα βήματά του: από τους πρώτους είναι στην ομάδα της Ευαγγελίας Ρεκλείτη, όταν παίρνουνε τα όρη και τα βουνά για να χαρτογραφήσουν τα παλιά μονοπάτια.
«Μπορείς να πας από δω στους Γιαννάκηδες, στη Χρυσολεόντισσα, στο Σφεντούρι, στις Σφυρίχτρες, στα Πηγάδια, τους Βλάχηδες, τους Κήπους, Χλόη, Φούρνο, Κανάκηδες, Λιβαδάκι, Όρος…»
Σπιθαμή προς σπιθαμή γνωρίζει το μέρος, κι αν δεν είναι σαββατοκύριακο που δουλεύει η ταβέρνα κι είναι απασχολημένος διατίθεται να ξεναγήσει όποιον θέλει να ανακαλύψει την περιοχή.
Τα λέμε στη σκιασμένη αυλή του Πέτρινου, με τον ξυλόφουρνο να καίει στο βάθος.
«Φέτος τον έφτιαξα,» καμαρώνει, «γιατί άλλη νοστιμιά έχει το φαγητό από τον ξυλόφουρνο.»
Για του λόγου το αληθές, μας φέρνει μεζέ: ντόπιο κατσίκι ψητό με πατάτες, και γιουβετσάκι με μανέστρα. Ένα ποίημα. Το κρασί, ελαφρύ και γλυκόπιοτο, κι οι ιστορίες ατελείωτες: μου λέει για τα πανηγύρια με τους βιολιτζήδες, στις 23 Αυγούστου για τα 9μερα της Παναγιάς, στις 17 Γενάρη του Αγίου Αντωνίου, στις 23 Απριλίου για τον Άη Γιώργη. Εικόνες από τα παλιά χοροπηδάνε στα καταπράσινα φύλλα της θεόρατης κληματαριάς, στιγμές αξέχαστες από μια κυριακάτικη εκδρομή στο Ανιτσαίο.
Β. Τ.
Υ. Γ. Το Πέτρινο λειτουργεί Σάββατο και Κυριακή, μεσημέρι βράδυ.
Φωτογραφίες Κομνηνός Α.
