Κλείνουν και την κρατική τηλεόραση, λοιπόν. Ε, κι εμείς θα πάρουμε τα όρη, τα φαράγγια, τις παραλίες, να γνωρίσουμε και να χαρούμε τον Παράδεισο που μας έτυχε σαν κλήρος. Θα κολυμπήσουμε στα γαλάζια νερά, θα περπατήσουμε τα μονοπάτια του, θα φάμε σε ταβερνάκια με παλιές νοικοκυρές να γυρνάνε την κουτάλα στο τσουκάλι, και σπιτικό κρασί στα βαρέλια τους, και πουλιά να κελαηδάν στις σκιερές φυλλωσιές πάνω από τα τραπεζάκια, θα ανταλλάξουμε μια κουβέντα, θα πούμε και τα χαζά μας – πάντως φυλακή με την Τρέμη και τον Πρετεντέρη και τον Τράγκα δε θα μας κλείσουνε.
1η στάση, Άλωνες.
Ένας μικρός οικισμός, στο δρόμο για το Μεσαγρό, γνωστός για την ησυχία του, την ομορφιά, το πράσινο και τις ταβέρνες του.
Η Ταβέρνα του Τάκη λέει η ταμπέλα σ’ αυτή που καθόμαστε. Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω, το τοπίο είναι μια ζωγραφιά.
Το άλογο ελεύθερο στο λιβάδι,
οι πλαγιές καταπράσινες, το ίδιο κι οι μουριές πάνω από το κεφάλι μας. Οι θαμώνες, ντόπιοι και ξενόφερτοι, γελαστοί, πρόθυμοι για γνωριμίες, κι η αύρα του μαγαζιού ένα νοικοκύρεμα κι ένα φιλότιμο. Η μουσική παίζει μαλακά στο βάθος, ποιοτικά ακούσματα ελληνικά και ξένα, το κρασί είναι ΑΠΑΙΧΤΟ (κόκκινο, βαρελίσιο, δικό τους) κι αν έχετε ξαναφάει καλύτερη γλώσσα στιφάδο, ή κολοκυθάκια με τζατζίκι – αυτά δοκιμάσαμε – παρακαλούμε να μας στείλετε τη συνταγή. Στην εσωτερική, πέτρινη σάλα με το τζάκι, μια σειρά φωτογραφίες διηγούνται ιστορίες δεκαετιών.
Είναι εκεί ο παππούς του σημερινού ιδιοκτήτη του Αντώνη, όπως κι ο χαμένος πατέρας του από τον οποίο η ταβέρνα πήρε το όνομά της το ’69 που άνοιξε. Ρεύμα δεν υπήρχε ακόμα στην περιοχή, και το λεωφορείο που εξυπηρετούσε τη συγκοινωνία το βλέπετε. 44 χρόνια ιστορία η Ταβέρνα του Τάκη, κι η μητέρα του Αντώνη, η κυρία Κυριακή ή Κούλα, συνεχίζει να τσουκαλομαγειρεύει μόνη της στην πεντακάθαρη κουζίνα. Ακούραστη, άξια, μ’ ένα χαμόγελο από δω ως εκεί όταν παινεύεις τη νοστιμιά των φαγητών της.
Εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, από μια Ελλάδα ατόφια, που ούτε ο Θεός ούτε ο Διάβολος δεν το θέλουν να χαθεί.
Aeginalight
φωτογραφίες Κομνηνός Α.
