γράφει η Michel Μπαστιά
Έφτασα στο Σφεντούρι μεσημέρι. Ζέστη. Στην αυλή λουλούδια και γάτες. Η Βικτώρια είχε πάρει μαζί της και την Μαρίκα, τη σκύλα της, για να βρει τη Φρόσω, τη σκύλα των φίλων της, των Kennedy.
Μπήκα στο σπίτι. Μπήκα όμως; Ένα μεγάλο δωμάτιο με απλότητα και ψυχή. Κάθισα σε μία καρέκλα απέναντι από τον David. Πίσω μου είχε μια μεγάλη βεράντα. Μπορούσες να δεις την Πελοπόννησο, τα νησιά. Ουρανός και θάλασσα ένα. Ο χώρος ήταν με τη θαλπωρή του μέσα και την αίσθηση του έξω.
Άρχισα να μιλάω με αυτόν τον πανέμορφο άνθρωπο με τα μπλε, διαπεραστικά μάτια. Μου είπε ότι μεγάλωσε στο Λονδίνο και στα δεκαεφτά του πήγε στη Νέα Ζηλανδία. Του άρεσε πολύ. Τον ρώτησα αν είχε επηρεάσει την τέχνη του, η παραμονή του εκεί. Και μου απάντησε, «Δεν ξέρω. Θυμάμαι ότι ήταν πράσινα, ήσυχα και με λίγους ανθρώπους. Πέρασα ωραία.».
Πέρασε και ο καιρός και ήρθε στην Αίγινα. Έφτιαξε αυτό το σπίτι και έφτιαξε γλυπτά υπέροχα, που το καθένα ήταν βιωμένο –όπως όταν έπιασε ένα πουλί που ζωντάνεψε στα χέρια του, την κατσίκα του, που τον ακολουθούσε παντού, μια μικρομάννα με το παιδί της. Στο δωμάτιο της γυναίκας του, μια γάτα βγαλμένη από αιγυπτιακό ναό, σαν φύλακας στέκεται εκεί και την προστατεύει. Η λέξη «ήσυχα» ήταν περιγραφή τοπίων και ανθρώπων. Ήσυχα –ο νους του έφευγε στο ήσυχα.
Η γυναίκα του μας είχε φτιάξει ένα υπέροχο τραπέζι γεμάτο καλούδια και γέμιζε το σπίτι με την αγάπη της για τον David.
Στο ταβάνι, στο φωτιστικό, έχουν κάνει τη φωλιά τους χελιδόνια, που μαγικά πέταγαν, μπαίνανε, βγαίνανε και το βράδυ το καθένα έχει τη θέση του. Ένα από αυτά πάνω από το κεφάλι του David στην κρεβατοκάμαρα. Τι ευλογία!!
Τα τελευταία χρόνια κάνει ξύλινα αντικείμενα, χρηστικά, αλλά με μια γλυπτική υφή. Είναι τόσο όμορφα που δεν τολμάς να τα χρησιμοποιήσεις. Αλλά νομίζω ότι πρέπει. Όλα γύρω μας έχουν ένα σκοπό, έτσι και αυτά.
Η μέρα μου με αυτούς τους δύο ανθρώπους ήταν δώρο. Τα μάτια μου κοίταζαν παντού –τους ανθρώπους, τα γλυπτά, που χάιδεψα ένα προς ένα, και τις μαριονέτες που χόρευαν και μας έδιναν πίσω τα χρόνια τα παιδικά.
Ο Kennedy είναι ένας σπουδαίος γλύπτης, ένας σιωπηλός άνθρωπος με μάτια που βλέπουν πέρα… Μου έλεγε ότι κάθε πρωί ξυπνάει πριν ξημερώσει, κάθεται και περιμένει το φως. Και ύστερα ένιωσα ότι το χαρίζει σε μας.
