Προχθές βούρκωσα.
Το Σάββατο “έφυγε” και κηδεύτηκε ο αμαξάς της οικογένειας που τόσα χρόνια μας εξυπηρετούσε όταν ερχόμαστε στο νησί.
Ο Μίμης Παναγιωταράς – Τζίτζης δημοκρατικός μέχρι μυελού οστών, στάθηκε πολύ κοντά μας από το 1960 έως τα χρόνια που αποσύρθηκε.
Μαζί να μας μεταφέρει από λιμάνι προς σπίτι και τανάπαλιν.
Μαζί να μας φέρει τον πάγο για το τότε θρυλικό ψυγείο.
Μαζί να μας φέρνει το αρνί το Πάσχα από τον Μανώλη Σαντορινιό.
Μαζί να κατεβάζει τους γονείς για ψώνια.
Μαζί να φέρει τον παπά για να δώσει ευχή στα θεμέλια του σπιτιού το 63.
Μαζί να φέρει και τον κόκορα θυσία στα θεμέλια συμφώνα με το έθιμο.
Μαζί να με φέρνει πτυχιούχο από το πλοίο της ημέρας ορκωμοσίας χαλώντας τον κόσμο με το καμπανάκι έως τους δακρυσμένους γονείς μου.
Μαζί να συντροφέψει την σωρό του πατέρα μου – Μανθου Πετρουλή – στο “φευγιό” έως το ΑΦΑΙΑ το 1975.
Μαζί στα προεκλογικά και στις συζητήσεις τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μαζί όμως και στις τελευταίες μας συζητήσεις στα αμαξάκια και στο καφενείο της δημαρχίας να λέμε τις αναμνήσεις μας.
Μίμη δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, αφού ήσουν κομμάτι από την οικογένεια μου, και από τις αναμνήσεις των 54 τούτων χρόνων στην Αίγινα μας.
Με αγάπη και εκτίμηση
Νίκος Σάνσης – Πετρουλής
