Αν η Νικολέτα γινόταν για μια ημέρα δήμαρχος σε τούτον τον τόπο, θα παραμέριζε το κακό νερό και το κακό των σκουπιδιών που πήραν το δρόμο της συνήθειας, θα οργάνωνε ένα μεγάλο φεστιβάλ, μια γιορτή σαν το Φεστιβάλ Φιστικιού. Μόνον που στη δική της γιορτή όλοι θα συμμετείχαν. Άλλος θα έβαζε τα γλυκά, κάποιος άλλος τα χέρια, ένας τρίτος το σχέδιο, ο τέταρτος μια δημιουργία… Όλοι, και οι έντεκα χιλιάδες του κόσμου της Αίγινας θα συνέβαλαν με ό,τι ο καθένας μπορούσε, δίχως χρήματα και απαιτήσεις, παρά με μπούσουλα το αίσθημα της προσφοράς, “να κάνουμε κάτι γι’ εμάς και για τον τόπο”. Μια μεγάλη υποψία υπάρχει, πως μόνος της στόχος θα’ ταν να ενώσει και να “δέσει” πιο πολύ τους Αιγινήτες. Εκείνη, στο τέλος-τέλος, θα’ βαζε τη μουσική. Κάτι απ’ το πιάνο, λίγο από το σάζι, τον ταμπουρά ή το βιολί. Αν δεν ήταν τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια στην Αίγινα, θα συνέχιζε στο μουσικό Λύκειο Αλίμου, ή και στο Ωδείο Αθηνών. Στο πρώτο, εκατονεξήντα καθηγητές κουμαντάρουν τετρακόσια παιδιά με τη φλόγα του μουσικού, και μέσα στο εννιάωρο καθημερινό πρόγραμμα τα χωρούν όλα: την κατεύθυνση, τα γενικής παιδείας μαθήματα, τα μουσικά όργανα και τη θεωρία…
Όμως, εδώ στην Αίγινα, “μαθητές και καθηγητές είναι πιο δεμένοι, εδώ τους ξέρεις, σε ξέρουν. Στην Αθήνα που να προκάμεις να τους γνωρίσεις όλους”. Η Αίγινα, λοιπόν, για τη Νικολέτα Βερώνη είναι αυτό το δέσιμο. Ένας δεσμός απ’ τα παλιά κρατά εκείνη και την οικογένειά της. Κι από το σπίτι στην Κυψέλη των διακοπών των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του καλοκαιριού, βρέθηκαν να μένουν μόνιμα κοντά στην εκκλησία του Άη Νικόλα, στο κέντρο της πόλης. Κάπως έτσι, αυθόρμητα παγιώθηκε στη ζωή της το όνειρο της νησιωτικής ζωής. Στην Αίγινα, μάλιστα, έγινε και η πρώτη της παρουσίαση στο κοινό, ως βιολονίστα, ως πιανίστα, και θέλει -έχει- πολλά ακόμη να δείξει. (Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή η δεκαεπτάχρονη σοπράνο θα μας χαρίσει κάποιο τραγούδι).
Η Νικολέτα, τώρα, παράλληλα με την προετοιμασία της για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις που κοντοζυγώνουν, ετοιμάζεται για τις 27 του Σεπτέμβρη. Στην τελευταία εκδήλωση του 5ου Φεστιβάλ Φιστικιού στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, “Μια ζωή σ’ ασπρόμαυρα καρέ” πρόκειται να ξεδιπλωθεί μπροστά μας, και εκείνη θα τη συνοδεύσει, με όλες τις προερχόμενες από τον ελληνικό κινηματογράφο, μελωδίες.
Τόνια Ζαραβέλα
