Σήμερα ξεκινά ένας αγώνας. Η απουσία από τις αίθουσες διδασκαλίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δίνει τον παλμό των γεγονότων, το ίχνος του αναβρασμού. Ήδη καθηγητές του ΕΠΑ.Λ. της Αίγινας βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, το Υπουργείο Παιδείας “έριξε μαύρο” σε πολλές ειδικότητες και δεν είναι λίγοι οι μαθητές που θέλοντας και μη, πήραν το δρόμο του Γενικού Λυκείου. Το… “κακό’, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Το Νέο Λύκειο έρχεται να απαλλάξει από τα πολλά καθήκοντά τους τούς πληροφορικούς και να φέρει νέο προγραμματισμό για τις ώρες διδασκαλίας των μαθημάτων γενικής παιδείας και κατευθύνσεων, κάνοντας πραγματικά το λύκειο… “καινούριο”. Στο ρεπορτάζ του Νικήτα Παπαϊωάννου που δημοσιεύσαμε σήμερα (Αίγινα: Καθολική Συμμετοχή στην Απεργία για την Παιδεία), η απεργία δηλώνεται και σε αριθμούς. Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι και στην Αίγινα, η απεργία των εκπαιδευτικών -στην πρώτη της ημέρα- αγγίζει ποσοστά ρεκόρ.
[Με 95% συμμετοχή των εκπαιδευτικών της Αίγινας, ξεκίνησε σήμερα η Απεργία της ΟΛΜΕ. Από τους 86 καθηγητές του νησιού απείργησαν οι 82, πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Αίγινα. Στο Γυμνάσιο της Κυψέλης απείργησαν ολοι-11 στους 11, το ίδιο και στο γυμνάσιο του Μεσαγρου-9 στους 9, ενώ στο 1Ο Γυμνάσιο τη Αίγινας απείργησαν 18 στου 20 καθηγητές. Στο ΕΠΑΛ Αίγινας απείργησαν 17 στους 18 και στο Γενικό Λύκειο 27 στου 28.]
Μάλιστα, για πρώτη φορά ίσως, μαθητές τάχθηκαν ολοφάνερα υπέρ των καθηγητών τους, μιας και παραβρέθηκαν στη σημερινή διαμαρτυρία της Παλιάς Προβλήτας’ διπλά στους γνωστούς -πια- καθηγητές και δασκάλους, που σχεδόν πάντα, μα πολύ περισσότερο εδώ και κάποιες ημέρες, βρίσκονται σταθερά στο σημείο για να ενημερώσουν τους περαστικούς, να ακουστεί η φωνή τους, κι έτσι να κερδίσουν την αμέριστη κατανόηση όλου του κόσμου.
Βέβαια -αν και τα μαθηματικά μου είναι οικτρά- οι διαμαρτυρόμενοι καθηγητές δεν άγγιξαν τους 82, δηλαδή το συνολικό αριθμό των απεργών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση του νησιού. Αν εξαιρέσουμε εκείνους, τους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, που δηλώνουν τη συμμετοχή τους στις πορείες της Αθήνας, αλλά και εκείνους που λόγω κολλημάτων υγείας ή άλλων προβλημάτων δεν κατάφεραν να παρίστανται, οι υπόλοιποι που βρίσκονταν; Ποιο το νόημα της διεκδίκησης μιας αλλαγής, όταν το ίδιο το άτομο δεν αλλάζει τον τρόπο αντίδρασής του; Ο καναπές και η διαρκής ενημέρωση από τη βολή της τηλεόρασης και του ίντερνετ για τα γεγονότα, μάλλον έχουν χρεοκοπήσει ως τρόποι ανατροπής της υπάρχουσας δυσβάσταχτης κατάστασης στην παιδεία. Κι ενώ ο κάθε καθηγητής ζύγιασε την απόφασή του να απεργήσει, φαίνεται πως δε ζύγιασαν όλοι πως η αποχή από τις αίθουσες, δε σημαίνει και αποχή από τα δρομολόγια της καθημερινότητας. Όπως φαίνεται, δεν είναι πλέον το ζητούμενο εκείνο που κραυγάζουν οι τηλεοράσεις, “η συμπαράσταση των μαθητών και των γονέων προς τους καθηγητές”, αλλά των ίδιων των συναδέλφων των εκπαιδευτικών.
Ας μη ξεχνάμε πως ο τροχός αλλάζει και δη με τούτη την Κυβέρνηση κανείς δε μπορεί να είναι ασφαλής και ήσυχος στη θέση του.
Τόνια Ζαραβέλα
