Η Ξανθούλα είναι πέντε ετών. Σήμερα, μέρα αργίας για το νηπιαγωγείο, κατέβηκε να δει τη μεγάλη παρέλαση και να τιμήσει με το δικό της τρόπο, όλα τα πρόσωπα
-γνωστά της ή παντελώς άγνωστα- που συμμετείχαν στους εορτασμούς της μεγάλης επετείου. Βρέθηκε να κοιτά τα τμήματα της παρέλασης μπροστά ακριβώς από την εξέδρα των επισήμων, κάπου ανακατεμένη σε γυναικεία και ανδρικά σώματα τρεις και τέσσερις φορές το ύψος της. Δεν έπαψε να χειροκροτά τους μαθητές, τους ανθρώπους των συλλόγων, των Προσκόπων, του Οδηγισμού, του ΝΟΑ που φορούσαν άλλοτε άσπρο-μπλε και άλλοτε πάλι παραδοσιακές φορεσιές, τις στολές τους. Κοιτώντας ευθεία, κάτω από το μόνο ίσκιο της παραλίας, την προσωρινή «λόγω της ημέρας» τέντα, είδε μαζεμένους με την ίδια ομοιομορφία, το ίδιο ακριβώς στήσιμο δέκα ή και παραπάνω ανθρώπους. Φορούσαν τα κουστούμια και τις γραβάτες τους, είχαν ανέβει οι κυρίες στα τακούνια τους… Έριξε μια ματιά και γύρισε το πρόσωπό της στα παιδιά που έρχονταν σταθερά από το δρόμο. Όλο και κάτι θα’ χε ακούσει για δημαρχαίους, αντιδημάρχους, για κάποιον Κατσικάρη, θα’ χε φιλήσει το χέρι του Μητροπολίτη, κάποιος από τους παρόντες ιερείς θα την είχε χαϊδέψει στοργικά στο κεφάλι… Ούτε αυτή η διαφορά στο χώρο και την αισθητική τής έκανε εντύπωση.
Απαρατήρητο το υπερυψωμένο και για τους παρελαύνοντες. Το χέρι των διμοιριτών μπορεί να ορθωνόταν, αλλά η ματιά, είτε θαρρετά συνέχισε τον προκαθορισμένο δρόμο προς την Παναγίτσα, είτε με μια αποστροφή καρφωνόταν για τρία- τέσσερα μέτρα απ’ τ’ αριστερά.
Μέσα στη σημερινή ημέρα, με τη δοξολογία, την κατάθεση στεφάνων, τον «πανηγυρικό της ημέρας» από τον καθηγητή κο Νικολόπουλο, ξυπνούν οι μνήμες των μεγαλύτερων, έρχονται στην επιφάνεια μέσα από ταινίες, από άρθρα και τραγούδια οι στιγμές της Κατοχής και επικρατεί το τρανταχτό μήνυμα, το πάθος για εκείνο το «ανέσπερο φως της Ελευθερίας»…
Χρόνια Πολλάάά!!!
φωτό: Νέλλη Πετροπούλου/ Τόνια Ζαραβέλα
