Στο κλείσιμο του προχτεσινού Al Tsantiri News, o Λάκης Λαζόπουλος- τι κρίμα η κατρακύλα του σε πολλά σημεία της εκπομπής στον κατήφορο της κακογουστιάς, εν ονόματι δήθεν της αθυρόστομης σάτιρας- διάβασε δυνατά- κι έτσι κάπως εξιλεώθηκε- την ανακοίνωση της Ένωσης Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, με το σκεπτικό για την εικοσιτετράωρη απεργία του κλάδου. Ζηλευτό, μα την αλήθεια, κείμενο με αγωνιστικό παλμό, που απέπνεε όμως ταυτοχρόνως ευγένεια και ήθος. Βασικό προτέρημά του το ότι δίπλα στη μαχητική τοποθέτησή του ήταν και εξόχως κατατοπιστικό. Η διαμαρτυρία για το ότι η σκούπα του πρόσφατου «πολυνομοσχεδίου» σάρωσε και τις άδειες ασκήσεως επαγγέλματος, αποκτώμενες ύστερα από νόμιμα κατοχυρωμένες εξειδικευμένες σπουδές, και τούτο με την επίκληση της επιβεβλημένης απελευθέρωσης όλων των επαγγελμάτων, τεκμηριωνόταν με τον πιο πειστικό τρόπο:
«Μα, είναι ήδη ελεύθερο, ανοιχτό σε όλους το επάγγελμά μας. Στη σχολή μας μπορεί να φοιτήσει όποιος το θέλει, λαμβάνοντας εν συνεχεία μέρος και στις προαπαιτούμενες για την αδειοδότηση πρακτικές ασκήσεις. Θα μοιραστεί τους κόπους μας, αλλά και θα παρουσιαστεί κατόπιν στο πεδίο εργασίας ως εξειδικευμένος τεχνικός- με αγώνες επί σειράν ετών κατακτήσαμε αυτό το δικαίωμα, αναγνωρισμένο πλέον με τον πιο επίσημο τρόπο από την Πολιτεία- και όχι ως ανειδίκευτος μεροκαματιάρης, όπως σαφώς θα το προτιμούσαν- και το προτιμούν, να είστε βέβαιοι- οι μονοφαγάδες εργοδότες μας (άπληστοι καναλάρχες και δε συμμαζεύεται) σε συμπαιγνία με το εκτρωματικό Κράτος μας.»
Λυπάμαι που δεν έχω το χώρο να δημοσιεύσω εδώ ολόκληρη την τρισεύγενη αυτή καταγγελία. Επιμένω ωστόσο: πρόκειται για υπόδειγμα συνδικαλιστικής κίνησης, στην οποία χαίρεται κανείς τόσο τη διεκδικητική εγρήγορση όσο και την ευπρέπεια του ύφους.
Ναι, αλλά και ω πόση θλίψη μού ξαναγεννά τώρα η αναμασημένη προσφάτως καραμέλα της δήθεν πρωταρχικής ευθύνης των «συντεχνιών» για την παρακμή της χώρας μας. Όπου οι κρατικοδίαιτες συντεχνίες (που η πελατειακή εξάρτησή τους από τους εκάστοτε κρατούντες τις έκανε ακριβώς νοσηρές και ζημιογόνες) εξομοιώνονται με ένα από τα σπουδαιότερα θεσμικά επιτεύγματά μας στην ιστορία του πολιτισμού μας: τη συνδικαλιστική οργάνωση που στηρίζει και προωθεί την καλώς νοούμενη αλληλεγγύη.
Συνεχίστε, παρακαλώ, φίλοι του ΙΤΕΤΑ τις κινητοποιήσεις σας. Δεν θα μας λείψουν δα και τόσο πολύ από τα τηλεπαράθυρά μας τα γελαστά εκείνα πρόσωπα που πρόθυμα παρουσιάζουν τη στημένη έξοδό μας στις αγορές ως προάγγελο της εξόδου μας από την αβάσταχτη πλέον κρίση.
Δημήτρης Ποταμιάνος
