Αποβραδίς υποσχέθηκα στην κόρη μου ότι θα της φτιάξω σπανακόπιτα. Το πρωί ξύπνησα χωρίς πολλά κέφια, αλλά η υπόσχεση…
Αγοράζω φρέσκο δροσερό σπανάκι και τα σχετικά μυρωδικά και περίμενα να έρθουν τα κέφια, τα οποία …αργούσαν! Για να ανοίξω φύλλο …ούτε λόγος!
Πήρα, λοιπόν, μισό κιλό φύλλο κρούστας, το λάδωσα λίγο, το αλάτισα, το αρωμάτισα, όλα από λίγο, και το έψησα μόνο του στο φούρνο, μέχρι που ρόδισε.
Πήρα και τα ολόδροσα σπανάκια, τα χονδροέκοψα με το χέρι, τα έβαλα σε ένα μπωλ ανάμιξης μαζί με λίγο μαρούλι και iceberg, ψιλόκοψα και τα μυρωδικά, λίγο φρέσκο κρεμμυδάκι, λίγο άνιθο, και άρχισα να το …εμπλουτίζω.
Ψιλοκομμένη λιαστή, μαριναρισμένα ντοματίνια, ψιλοκομμένα ξερά βερύκκοκα και σύκα, λίγο σουσάμι, φυστίκι, λίγο ελαιόλαδο, λίγο μηλόξυδο, λίγο σιρόπι βαλσαμικό και ελαφρώς ανακάτεψα. Έσπασα τα ψημένα φύλλα κρούστας σε μεγάλα κομμάτια και άρχισα το στρώσιμο της …πίτας.
Σε ένα ανοιχτό μεγαλούτσικο πιάτο έβαλα ένα κομμάτι φύλλο, λίγη ¨γέμιση¨, δεύτερο φύλλο, γέμιση, τρίτο φύλλο, γέμιση και στην κορφή… κατίκι!
H μικρή Μαρία την ονόμασε ¨ζωντανή σπανακόπιτα¨ και εγώ γλίτωσα το φούρνισμα και έφτιαξα μια ωραιότατη σαλάτα!
Το ηθικόν δίδαγμα;
