ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

Χαιρετίσματα από την Αίγινα – του Γιώργου Μαρίνου

Written by aeginalight

Συνεχίζεται το φετινό 4ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, με ορατές δυσκολίες αυτή τη χρονιά.

Συνεχίζεται το φετινό 4ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, με ορατές δυσκολίες αυτή τη χρονιά.
Η πρώτη παράσταση με την κ. Άννα Βαγενά – προγραμματισμένη για το Σάββατο 19 Ιουλίου – αναβλήθηκε, στην δεύτερη, το “Μαράν Αθά” με την κ. Γιασεμί Κηλαηδόνη ως πρωταγωνίστρια, υπήρξαν διαμαρυρίες κι αποχωρήσεις θεατών για την τιμή των 15 ευρώ ανά εισιτήριο. Χαρακτηριστικά, η κ. Κ. Λ. εξέφρασε ως εξής την αντίρρησή της: “Θεωρώ απαράδεκτο, από πολιτική θέση, να βάζει ο Δήμος αυτό το εισιτήριο, σε έναν περιορισμένο χώρο, τη στιγμή που μπορείς να παρακολουθήσεις συναυλία της Λυρικής στην Αθήνα με 120 καλλιτέχνες επί σκηνής κι άρτια εγκατάσταση ηχητική με αντίτιμο 12 ευρώ. Αν απευθύνεται το Φεστιβάλ σε Αθηναίους, έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν αντίστοιχα καλλιτεχνικά γεγονότα σε πιο προσιτές τιμές, κι αν απευθύνεται σε Αιγινήτες, που θα όφειλε – γιατί ένα Δημοτικό Φεστιβάλ οφείλει να παίζει κι επιμορφωτικό ρόλο, να φέρνει τους ντόπιους πιο κοντά στην τέχνη του Θεάτρου – επίσης θα έπρεπε να είναι το αντίτιμο πιο προσιτό.”
Χτες παρουσιάστηκε η τρίτη παράσταση, η ΤετραΠαραλογία, τεσσάρων νέων παιδιών της Δραματικής Σχολής Ιάκωβος Καμπανέλλης – όπου και πάλι το θέμα του ειστηρίου, των 10 ευρώ αυτή τη φορά, σχολιάστηκε από πολλούς δυνάμει ή και παρόντες θεατές.  
Αύριο, ωστόσο, το φεστιβάλ αναμένεται να ανασάνει, και το θέατρο να ξαναβρεί την λαϊκότητα, τον ψυχαγωγικό κι ενωτικό χαρακτήρα που του αξίζει. Όχι μόνο γιατί αυτή τη φορά δε θα υπάρχει αντίτιμο, αλλά κι επειδή οικοδεσπότης επί σκηνής θα είναι ο Γιώργος Μαρίνος, ο “ποιητής” του νησιού μας, όπως τον αποκαλούν πολλοί. 

Αστείρευτος, πληθωρικός, πολυβραβευμένος και εντός συνόρων και εκτός, ένας τροβαδούρος που σκορπάει το γέλιο και τη χαρά όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, θα μας μιλήσει στην αυριανή παράσταση για την Αίγινα που περνάει και χάνεται, αλλά κι αυτή που σήμερα συναντάμε ως καινούρια πραγματικότητα στο διάβα μας. 

“Πες μας δυο λόγια για το Χαιρετίσματα από την Αίγινα, τι ακριβώς πραγματεύεται;”
“Κοίτα, χωρίζεται σε δυο μέρη. Στο πρώτο μιλάω για την Αίγινα που γνωρίσαμε, για τους ανθρώπους της και τα ιστορικά της: τον Αούα, τον Παναγάκη, την ερωτευμένη κοπέλα, τον Βατζούλια, τον Λέκκα, πηγαίνουμε μια βόλτα στον Άη Νικόλα, λέω για την κουτσομπόλα της Αίγινας – συνήθως με ρωτάνε: Ποια είναι; Κι απαντάω: Ποια δεν είναι; – “

“Πρόκειται γι αφήγηση νοσταλγική, δηλαδή;” 
“Δε θα το έλεγα, χαϊδεύω τους Αιγινήτες αλλά και τους βρίζω. Είναι ο τρόπος μου να’ μαι πειραχτήρι.

“Και στο 2ο μέρος;” 
“Το 2ο είναι ένας μονόλογος που μιλάει για το σημερινό, το θλιβερό μπατίρημά μας. Είναι μια οικογένεια, 13 άτομα, και ζουν σε 60 τετραγωνικά με τη σύνταξη της γιαγιάς. Έτσι ζουν οι Έλληνες σήμερα. Κι είναι ο φουκαράς ο οικογενειάρχης, έχει κλείσει το μαγαζί του και γυρνάει στους δρόμους και δίνει πουκάμισα, και τον φωνάζουν στην εφορία, του λένε όπως πας θα σε βρουν χειρότερα, μια ξανθιά, καλοχτενισμένη, περιποιημένη, του το λέει, κι αυτός της λέει “εγώ, καλά πουκάμισα” κι αυτή φωνάζει τον διευθυντή – απειλούν τον φουκαρά με μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση, αυτός επιμένει, “καλά πουκάμισα”, μόνο που οι άλλοι δυο έχουν παρακούσει, “καλά που -άμησα”, τους φάνηκε ότι έλεγε. Τι να σου πω παραπάνω; Πιστεύω πως θα περάσουμε καλά.”

“Τουλάχιστον, μας λες ένα νούμερο; Πόσα βραβεία έχεις πάρει στη ζωή σου, και στην Ελλάδα και έξω;” 
“Άσ’ τα αυτά, ντρέπομαι, βραβείο είναι που θα είμαι αύριο με τους φίλους μου και θα κάτσουμε όλοι μαζί να γελάσουμε. Και ξέρεις, εγώ την Ελλάδα την αγαπάω και την αγαπάω πολύ. Μια φορά που ήμουν στη Δανική τηλεόραση, κι έλεγαν εκεί διάφορα για μας, μου είπαν στο τέλος κι εμένα, Μίλα εσύ για τη χώρα σου, και τους είπα, Εσείς έχετε το κράτος για πατέρα, αν αρρωστήσετε, αν μείνετε χωρίς δουλειά, το κράτος θα σας φροντίσει. Εμείς έχουμε ο ένας τον άλλο. Και θυμήθηκα μια ιστορία, που περνούσε μια γειτόνισσα, ηλικιωμένη, με ένα βαρύ ταψί να το πάει στο φούρνο. Της το πήγα εγώ, για να τη βοηθήσω, ζυμωτό ψωμί είχε μέσα, δυο μεγάλα καρβέλια, και το μεσημέρι που το έφερνε πίσω, στάθηκε, μου χτύπησε την πόρτα και μου άφησε το ένα. Φουσκωμένο, ζυμωμένο με τα χέρια της. Ενώ εδώ τους είπα, πήγα τις προάλλες στο φούρνο σας να πάρω ένα ψωμί και μου λείπανε 30 λεπτά, και δε μου το έδωσε ο φούρναρης. Αναγκάστηκα να κάνω 4 χιλιόμετρα ως το σπίτι μου, να πάρω χρήματα για να γυρίσω να το αγοράσω.”

Αν έχετε όρεξη για τέτοιες ιστορίες, κι άλλες παρεμφερείς, αύριο βράδυ στις 9 στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας. 
Ένα σύντομο βιογραφικό του Γιώργου Μαρίνου από παλιότερη ανάρτησή μας για το έργο και την προσφορά του:

Ο τραγουδοποιός Γιώργος Μενέλαος Μαρίνος, όπως είναι το πλήρες όνομά του, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά έζησε πολλά χρόνια σε χώρες της Ευρώπης και ειδικότερα στη Δανία, υπήρξε από τους πρωτεργάτες της μουσικής σκηνής των μπουάτ στην Αθήνα από όπου ξεκίνησε μαζί με τον Γιάννη Αργύρη. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην εδραίωση του νέου κύματος, του μουσικού ρεύματος που άνθισε τη δεκαετία του 60-70. Παράλληλα παρουσιάζει τότε με μεγάλη επιτυχία τραγούδια, σε μουσική και ποίηση που ο ίδιος έχει γράψει, στις μπουάτ ‘‘Εσπερίδες’’ και ‘‘Απανεμιά’’ στην Πλάκα.

Άνθρωπος της μελωδίας και του λόγου, ανήσυχο πνεύμα που αναζητά νέες εμπειρίες, ξεκινώντας από την Ιταλία και καταλήγοντας στη Δανία, σπουδάζει την τέχνη της παντομίμας και του κλόουν.

Μετά τις σπουδές του, διδάσκει για τέσσερα χρόνια σε σχολείο στη Δανία, δημιουργεί το θέατρο ‘‘Βαλίτζα’’ και «μαζί με τα παιδιά» φτιάχνει «καμιά δεκαριά δίσκους». Έργα του δεν υπάρχουν μόνο στα δανέζικα ανθολόγια -με μουσική και στίχους του, αλλά και στα ελληνικά βιβλία της γλώσσας που διδάσκονται στα Δημοτικά Σχολεία μας. Επίσης έχει εκδώσει πολλά βιβλία και δίσκους στα ελληνικά.

Έχοντας ζήσει για μεγάλο διάστημα στις Σκανδιναβικές χώρες, θεωρεί τις γυναίκες ισότιμες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, πόσω μάλλον στις οικογενειακές σχέσεις. Δεν διστάζει να το διατυμπανίζει μέσα από τους στίχους του. Και όπως μας λέει «Μιλάμε για αλλαγή. Αλλά από πού θα αρχίσουμε να αλλάζουμε, αν όχι από τις σχέσεις των ανθρώπων;» αναρωτιέται και συμπληρώνει με τη ρηξικέλευθη δήλωση: «Είμαι αντικαραγκιοζικός!», που το δικαιολογεί: «Ο Καραγκιόζης δέρνει τη γυναίκα του, λέει ψέματα, δείχνει τρομερή κακομοιριά» και το συμπληρώνει: «Άμα τα παιδιά συνηθίσουν να γελούν με την καρπαζιά του Καραγκιόζη, τότε διαιωνίζεται η βία…»

Λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, δε μπορούσε να έλθει στην Ελλάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας. Με τη μεταπολίτευση επιστρέφει. Η Αίγινα μπαίνει στη ζωή του στις αρχές της 10ετίας του ’80, εξ αιτίας του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, με τον οποίο φτιάξανε μαζί το δίσκο «Γεια χαρά».

Έργα και δημιουργίες του έχουν διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ειδικότερα δε στην πόλη μας έχει βραβευτεί συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς».

Ο Γιώργος Μαρίνος ένας από τους τελευταίους μεσαιωνικούς τροβαδούρους, ποιητής και άνθρωπος της μελικής αφήγησης συνεχίζει να δημιουργεί δίνοντας μας απλόχερα στιγμές χαράς, προβληματισμού και ψυχαγωγίας.

Μερικές από τις δημιουργίες του: Τα απαγορευμένα, Κέδρος (1978), Τα ποιήματα του κλόουν, Εκδόσεις Καστανιώτη (1983), Το χρωματιστό θηρίο, Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), Το ποίημα με τα χρώματα, Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), Το αυτοκίνητο του κυρ-κλόουν, Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), Το αλφαβητάρι του κλόουν, Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), Ο εξωγήινος του κλόουν, Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), Ο Γιωργάρας ο γαργάρας, Κέδρος (1988),Ο ανθρωποφάγος φίλος του κλόουν, Σύγχρονη Εποχή (1988), Γεια χαρά, Κέδρος (1989),Αχ! ειρήνη, Σύγχρονη Εποχή (1989), Ιστορίες του κλόουν, Κέδρος (1993), Το ηφαίστειο, Σύγχρονη Εποχή (1994) Τα τραγούδια μου, Κέδρος (1994), Η οικογένεια Ψηλο Κοντού, Κέδρος (1995), Το ματωμένο στραγάλι, Κέδρος (1996), Τα τραγούδια του κλόουν, Ψυχογιός (1996), Ο φύλαξ άγγελός μου, Κέδρος (1996), Η γιορτή των ζώων, Εκδόσεις Καστανιώτη (1996), Αν είχα, Εκδόσεις Καστανιώτη (1996), Ο κλόουν, Σύγχρονη Εποχή (2003), Το τσίρκο μας, Σύγχρονη Εποχή (2004), ΑΒΓ ρο μου, Κέδρος (2004), Ο Τριμάτης, Σύγχρονη Εποχή (2007),Λουίζα και αρμπαρόριζα, Ζαχαράκης Κ. Μ. (2007), …με το σφυρί, και ένα καρφί, Ζαχαράκης Κ. Μ. (2007)

Βικτώρια Τράπαλη
φωτό: Aegina Light

About the author

aeginalight

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.