Συνεχίζουμε την προσπάθεια ανίχνευσης του δύσβατου αυτού τοπίου που λέγεται εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα δίνοντας τον λόγο στην κ. Βασιλική Χαμαλέλη – Μπούκλα. Για τους μαθητές της, τους συναδέλφους της, τον κοινωνικό της περίγυρο, δε χρειάζεται συστάσεις. Και για όσους δεν έχουν την τύχη να την γνωρίζουν, αυτά που είχε να πει για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, όπως το ένιωσε και το υπηρέτησε, είναι η καλύτερη γνωριμία με το όραμα και της αγωνίες μιας αληθινής Δασκάλας.
Β. Τ.: “Πόσα χρόνια ήσασταν εκπαιδευτικός, σε ποιες θέσεις, ποια ειδικότητα, και μέχρι πότε;”
Βασιλική Χαμαλέλη – Μπούκλα: “Ξεκίνησα τη σχολική χρονιά του 1985-86, ως αναπληρώτρια δασκάλα, στο 25ο Δημοτικό Σχολείο, στην Άνω Νεάπολη της Νίκαιας. Το 1987 διορίστηκα μόνιμα. Στη συνέχεια και με ένα μικρό διάλειμμα σε άλλα δύο σχολεία της περιοχής, υπηρέτησα στο ίδιο σχολείο έως το Νοέμβρη του 2007, οπότε πήρα τη διεύθυνση του Δημοτικού Σχολείου Μεσαγρού- Αγ. Μαρίνας, στην Αίγινα. Μια θέση που ζήτησα εν πλήρη συνειδήσει και μετά από σοβαρά οικογενειακά συμβούλια. Η επιλογή μου δεν ήταν τυχαία. Ερχόμαστε στην Αίγινα, και μάλιστα στη Σουβάλα, από το 1980, ως παραθεριστές. Μας άρεσε ο τόπος κι έτσι σιγά σιγά φτιάξαμε το δικό μας εξοχικό, το οποίο είχε έρθει η ώρα να γίνει πια μόνιμη κατοικία. Στο Μεσαγρό έμεινα 5 χρόνια, έως το Νοέμβρη του 2012, οπότε συνταξιοδοτήθηκα με 27 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας.”
Β. Τ.: “Ποιες θεωρείτε τις μεγαλύτερες αγκυλώσεις της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα, όπως τις συναντήσατε στην πορεία σας:”
Βασιλική Χαμαλέλη – Μπούκλα: “Στην Ελλάδα, το ξέρουμε όλοι, δεν υπάρχει αυτό που λέμε σοβαρή εκπαιδευτική πολιτική. Και τούτο γιατί συχνά τη διαχειρίζονται άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν, που αποφασίζουν «χωρίς εμάς, για μας». Ως εκ τούτου και απ’ ό,τι έχει δειχθεί μέχρι τώρα, παίρνονται αποφάσεις περισσότερο για να φανεί ότι επιτελείται κάποιο έργο, αποφάσεις που, ενώ τάζουν πολλά και φέρουν βαρύγδουπα ονόματα, είναι συνδεδεμένες με κάποιες σκοπιμότητες, αυτές που προτάσσει η εκάστοτε κυβέρνηση και σε λίγο χρονικό διάστημα ξεφουσκώνουν σαν μπαλόνι. Ας θυμηθούμε πώς δημιουργήθηκαν τα Πρώτα Ολοήμερα σχολεία, με πόσες προσδοκίες! Το τι συμβαίνει σήμερα, μόνο θλίψη μας προκαλεί! Τουλάχιστον το δικό μου ολοήμερο τμήμα λειτουργούσε χωρίς μαθήματα ειδικοτήτων! Ουσιαστική μεταρρύθμιση σε καμιά περίπτωση δε θα τις λέγαμε. Τι φταίει; Πιστεύω ότι λείπει το όραμα και η θέληση για επένδυση στην Παιδεία. Σε ένα τόσο σοβαρό τομέα του έθνους μας, θα έπρεπε να υπάρχει μια συνέχεια ανεξάρτητη, μακριά από την πολιτική, με σοβαρό επιστημονικό υπόβαθρο, με δυνατότητες ευελιξίας σε κάθε τι νέο που προκύπτει και απόλυτα εναρμονισμένο στις ανάγκες της χώρας μας.
Μια δεύτερη μεγάλη πληγή είναι η ελλιπής χρηματοδότηση. Ένα πάγιο αίτημα για αύξηση των δαπανών στην Παιδεία, ποτέ δεν έχει δικαιωθεί έστω και στο ελάχιστο. Στις μέρες μας είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Σαν διευθύντρια ζούσα συνεχώς με το άγχος αν θα φτάσουν τα χρήματα μέχρι την επόμενη χρηματοδότηση, που τελευταία όλο και περισσότερο αργούσε να φτάσει και όλο και πιο ισχνή γινόταν.
Η οικονομική δυσπραγία είχε σαν αποτέλεσμα να μη μεταφέρονται κανονικά οι μαθητές από τα γύρω χωριά από και προς το σχολείο. Οι ιδιοκτήτες των λεωφορείων του ΚΤΕΛ ,που τους είχε ανατεθεί μετά από διαγωνισμό η μεταφορά των μαθητών, με πρόσχημα ότι τους χρωστούσαν δεδουλευμένα, αρνούνταν να εκτελούν όλα τα δρομολόγια. Αποτέλεσμα τούτου ήταν μαθητές των δύο πρώτων τάξεων, που τελείωναν στις 12:25 μ.μ. τα μαθήματά τους να παραμένουν έως τις 14:00 μ.μ., τότε που, με ένα δρομολόγιο, μεταφέρονταν όλοι οι μαθητές, Δημοτικού και Γυμνασίου, ενώ η σύμβασή τους τους υποχρέωνε να κάνουν δύο δρομολόγια επιστροφής! Για δρομολόγιο στις 4:15 μ.μ. ούτε συζήτηση, φυσικά, να παίρνει μαθητές που τελείωναν το Ολοήμερο Πρόγραμμα! Εκείνοι οι μαθητές που περισσότερο το είχαν ανάγκη δεν μπορούσαν να φοιτήσουν! Κι αυτό το δρομολόγιο είχε μείνει στα αζήτητα… Άλλες δε φορές δεν εκτελούνταν κανένα δρομολόγιο! Τότε χάνονταν πολλές ώρες μαθημάτων, από ορισμένους μαθητές, γιατί απλούστατα δεν είχαν τρόπο να έρθουν στο σχολείο τους! Πολλοί γονείς αναλάμβαναν να μεταφέρουν, εκτός από το δικό τους παιδί και άλλα γειτονόπουλα, με όποιο κίνδυνο εμπεριέχει αυτό! Δε σας κρύβω, ένας από τους λόγους που με οδήγησαν στην πρόωρη συνταξιοδότηση ήταν και αυτός! Εφέτος μαθαίνω ότι η μεταφορά γίνεται πλέον με λεωφορείο του Δήμου, το οποίο δεν ξέρω αν μπορεί να κάνει όλα τα δρομολόγια επιστροφής. Όταν πριν χρόνια καταργήθηκαν πολλά ολιγοθέσια σχολεία σε διάφορα χωριά του νησιού, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, και δημιουργήθηκαν κάποιες νέες σχολικές μονάδες, η Πολιτεία είχε αναλάβει τη δέσμευση να μεταφέρονται δωρεάν οι μαθητές, ώστε να παρακολουθούν τα μαθήματά τους σε εξατάξια πλέον Δημοτικά, όπου η παροχή σε εκπαιδευτικά αγαθά θα είχε πολύ καλύτερη ποιότητα. Δεν όφειλαν οι ιθύνοντες να είχαν εξαρχής εξασφαλίσει ες αεί τη δαπάνη αυτή; Είναι δυνατόν να βάζεις ολόκληρη τη σχολική κοινότητα σε τέτοια περιπέτεια ανασφάλειας; Πού είναι η διακηρυγμένη με τόση παρρησία παροχή ίσων ευκαιριών στη μάθηση;
Επί πέντε χρόνια έψαχνα απεγνωσμένα να τη βρω στους χώρους του σχολείου μου, όπου έλειπαν μονίμως ειδικότητες καθηγητών ή δασκάλων! Στα πέντε αυτά χρόνια σπάνια ήταν συμπληρωμένες όλες οι θέσεις των εκπαιδευτικών. Μόνο για δύο χρονιές είχαμε καθηγητή Αγγλικών από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Άλλες τόσες είχαμε δάσκαλο ειδικής αγωγής και τον είχαμε τόση ανάγκη! Μια χρονιά Γυμναστής φάνηκε στο σχολείο μας Μάρτιο μήνα! Η δεύτερη γλώσσα ούτε λόγος να διδαχθεί κανονικά έστω και για μια φορά. Ο αντίλογος από το γραφείο Εκπαίδευσης ήταν: «δεν έχουμε πιστώσεις από το υπουργείο για νέες προσλήψεις»- τη στιγμή που ξέραμε πόσοι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων παρέμεναν άνεργοι… Ή « δε ζητούν το σχολείο σας, τι να σας κάνουμε»! Μα βέβαια, πώς να το ζητήσουν οι εκπαιδευτικοί, όταν αυτό θα τους κόστιζε πολύ περισσότερο από το μισθό που θα έπαιρναν! Δε θα έπρεπε να δίνεται ένα επιπλέον επίδομα μετακίνησης στους εκπαιδευτικούς; Γιατί τάχα αυτό να το δικαιούνται μόνο οι γονείς, που από το σπίτι τους δεν περνά το μισθωμένο λεωφορείο; Και γιατί να μην υπάρχει μεγαλύτερη απόδοση μορίων για όσους υπηρετούν σε μακρινά σχολεία, ώστε να είναι πιο ελκυστικά;
Όλα αυτά με πονούσαν, γιατί παλεύαμε πολύ με τους συναδέλφους να έχουμε ένα σχολείο αντάξιο των μαθητών του, αλλά και της ιερότητας της θέσης του! Κάθε πρωί αντίκριζα το ναό της Αφαίας στον απέναντί μας λόφο και ένιωθα ντροπή, θυμό αλλά και πείσμα! Νομίζω μια σωστή εκπαιδευτική πολιτική πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να φροντίζει σχολεία που δεν έχουν πολλές ευκαιρίες πρόσβασης σε κοινωνικά αγαθά, όπως είναι για παράδειγμα τμήματα εξωσχολικών δραστηριοτήτων που βρίσκονται πολύ μακριά, στην πόλη. Πολλές φορές μας ήταν αδύνατον να πάμε τους μαθητές μας εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα, γιατί το κόστος ήταν δυσβάσταχτο, ιδιαίτερα όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση. Φανταστείτε αυτούς τους μαθητές να μην έχουν και καθηγητή Αγγλικών, όταν η μόνη τους ευκαιρία να μάθουν τη γλώσσα ήταν μόνο μέσα από το σχολείο τους.
Για να μη μιλήσω για το σκάνδαλο ανισότητας ανάμεσα σε μαθητές σχεδόν της ίδιας γειτονιάς στις μεγάλες πόλεις, ή όσον αφορά εμάς, στο ίδιο νησί: Άλλοι να φοιτούν σε σχολείο όπου εφαρμόζεται το λεγόμενο Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (Ε.Α.Ε.Π.), να απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα αυτής της ρύθμισης, με επιπλέον μαθήματα, που οι « άτυχοι» γείτονες συμμαθητές τους πρέπει να πληρώσουν για να τα διδαχθούν. Ακόμη δεν πέρασε αυτή η περίοδος πιλοτικού προγράμματος; Γιατί τάχα τώρα πια να μην εφαρμόζεται και στα μικρότερα των 12 θέσεων Δημοτικά Σχολεία; Για να μην ξεχάσουμε την υποβάθμιση και απαξίωση του ρόλου του Ολοήμερου Σχολείου… «Δει δη χρημάτων…» το ξέρουμε καλά αυτό! …Και γενναίων αποφάσεων, θα συμπλήρωνα!
Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς… Εγώ εδώ προτίμησα να αναφερθώ σε περιπτώσεις που αφορούσαν κυρίως το σχολείο μου και που, μια σωστή εκπαιδευτική πολιτική θα μπορούσε να είχε εξαλείψει.
Τρίτη αγκύλωση για μένα είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Χρόνια και χρόνια συζητείται. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: νομίζω κανένας από τους συναδέλφους δε θα είχε πρόβλημα, αν ήταν σίγουρος ότι η αξιολόγηση θα γινόταν από ανθρώπους εξειδικευμένους και με διάθεση να βοηθήσουν πρώτα αυτούς και σε επέκταση στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Όταν κανείς κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Αντίθετα μάλιστα: η ανάδειξη της προσπάθειάς του είναι γι’ αυτόν μεγάλη ηθική ανταμοιβή. Όταν αυτή η ανάδειξη μετατρέπεται σε βαθμούς και επηρεάζει τη μισθολογική εξέλιξη, τότε πολύ φοβούμαι πως βασική επιδίωξη είναι η δραστική περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων. Ο Δ/ντής Σχολικής Μονάδας παύει να είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων και ουσιαστικά “αναβαθμίζεται” σε έναν μικρό εξουσιαστή του περιγύρου του. Μεγάλο φορτίο, γι’ αυτό και υπήρξαν αρκετοί που παραιτήθηκαν. Και η δημιουργία καλού κλίματος μεταξύ των διδασκόντων, που είχαμε σαν προτεραιότητα τι γίνεται;
Είναι ποτέ δυνατόν να θέτεις τους εκπαιδευτικούς σου σε τόσο μεγάλη ψυχολογική πίεση; Να τους αντιμετωπίζεις σαν στρατιωτάκια; Σαν εργάτες σε εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων ευρείας κατανάλωσης; Τέτοιους εκπαιδευτικούς θέλει ο λαός να γαλουχήσουν με υψηλά ιδανικά τα παιδιά του; Μας έλεγε ένας καθηγητής μας στο Πανεπιστήμιο μια δική του εκδοχή για την ετυμολογία της λέξης δάσκαλος: προέρχεται από τις λέξεις δας+καίω. Δηλαδή ο δάσκαλος είναι η δάδα που καίει και οδηγεί και φωτίζει τους μαθητές του… Ο προσκυνημένος δάσκαλος τι θα διδάξει στις νεότερες γενιές; Φυσικά και υπάρχουν εκπαιδευτικοί επίορκοι, όπως υπάρχουν σε όλους τους κλάδους, σε όλους τους χώρους εργασίας. Δυστυχώς συνάντησα τέτοιους, ευτυχώς μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτούς πιστεύω η πολιτεία οφείλει να τους εντοπίζει, να κάνει προσπάθεια να τους επαναφέρει στην τάξη και αν δε συμμορφώνονται, να απολύονται! Όμως ποιος θα τους βρει, θα τους εντοπίσει, όταν οι σχολικοί σύμβουλοι δεν καταφέρνουν να έρθουν πάνω από δύο φορές μέσα στο σχολικό έτος σε κάθε σχολείο; Μπορεί αυτό το βάρος να ανατίθεται μόνο στο διευθυντή; Και να έχει απώτερο στόχο το διαχωρισμό σε άριστους και ανάξιους, ώστε κάποιοι να οδηγούνται στη μιζέρια και την έξοδό τους από τον εκπαιδευτικό κλάδο;”
Β. Τ.: “Ποιες θα αναφέρατε σαν κορυφαίες εμπειρίες σας ως δασκάλα – καλές ή κακές;”
Βασιλική Χαμαλέλη – Μπούκλα: “Η κορυφαία εμπειρία στη διαδρομή μου άρχισε να διαδραματίζεται πριν ακόμη αρχίσω να διδάσκω. Ήταν τότε που κατάφερα να μπω στην πρώτη μου σχολή των Νηπιαγωγών Αθήνας. Είχαν περάσει ήδη εννέα χρόνια από τότε που είχα τελειώσει το εξατάξιο Γυμνάσιο, το 1971. Είχα εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να περάσω σε κάποια σχολή. Αιτία μάλλον ο λάθος επαγγελματικός προσανατολισμός… Αν εκείνη την εποχή κάποιος μου έλεγε ότι θα γινόμουν δασκάλα, το λιγότερο θα γελούσα! Είχα «υψηλότερες» προσδοκίες! Εν τω μεταξύ είχα ήδη αποκτήσει οικογένεια με δύο παιδιά, 7 και 2 χρόνων. Η αλήθεια, κουράστηκα πολύ, αλλά άξιζε τον κόπο! Γνώρισα επιτέλους έναν άλλο κόσμο! Άλλους ανθρώπους, εξαιρετικούς δασκάλους, με προεξάρχουσα την κυρία Κούλα Κουλουμπή-Παπαπετροπούλου, που με μύησε στον κόσμο της Λογοτεχνίας, με έφερε σε επαφή με σπουδαίους συγγραφείς! Δύο από αυτούς με τίμησαν με τη φιλία τους. Η Μάρω Λοΐζου και η Ζωρζ Σαρή! Συνεργάστηκα μαζί τους και αργότερα απολάμβανα τις συναντήσεις τους με τους μαθητές μου μέσα στην τάξη, αλλά και σε παρουσιάσεις βιβλίων, έξω από το σχολικό χώρο. Με τη δασκάλα μου αυτή ακόμη διατηρούμε μια πολύ ουσιαστική και τρυφερή πια σχέση.
Το να είσαι δάσκαλος είναι μια μεγάλη περιπέτεια, σαν παραμύθι! Θέλει αγάπη, αυταπάρνηση και γενναιότητα σε ό,τι κάνεις! Ποτέ δεν κώφευσα μπροστά σε κάθε πρόκληση-πρόσκληση, σε κάθε τι νέο, που θα οδηγούσε τους μαθητές μου σε φωτεινά μονοπάτια! Η ανταμοιβή μου, που τόλμησα, μεγάλη, και ταυτόχρονα κορυφαία εμπειρία για μένα! Κάθε ανακάλυψη μέσα από λόγια τους, βλέμματα και πράξεις, μ’ έκαναν σοφότερη και καλύτερο άνθρωπο! Δε θα ξεχάσω ποτέ το μαθητή μου Νικόλα, που ήρθε στο σχολείο μας με σοβαρό μαθησιακό πρόβλημα. Ήμουν αρκετά επιφυλακτική μαζί του στην αρχή και κάπως θυμωμένη, γιατί στην ουσία «μου τον φόρτωσαν»… Κι όμως, μου έδωσε το σπουδαιότερο μάθημα της ζωής μου! Τι συγκίνηση όταν άρχισε εντελώς ξαφνικά να συλλαβίζει και να διαβάζει αργά, αλλά με σταθερή φωνή το κείμενο της ανάγνωσης! Είχα τόσο κουραστεί τον προηγούμενο χρόνο, τόσο εγώ, όσο και ο δάσκαλος της Ειδικής Αγωγής, και νόμιζα ότι δε θα κατάφερνα τίποτε μαζί του! Με διέψευσε πανηγυρικά! Κι είχε μια τόσο θετική εξέλιξη! Αργότερα τον συνάντησα στο λεωφορείο της γραμμής για Πειραιά, σπουδαστή της Σιβιτανιδείου Σχολής πια, να μου μιλά με ενθουσιασμό για την ανάλυση που είχε να αναλάβει στο έργο του Κώστα Καρκαβίτσα!
Ή, πώς να μη θυμάμαι τον μικρό, θυμωμένο κι εκδικητικό πάντα Χρήστο, που έφτασε σε λίγο καιρό να στήσει μια σκηνή στην τάξη, που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στην καρδιά μου: πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα είχαμε καθιερώσει την ανάγνωση του ημερολογίου τάξης. Ήταν η σειρά του να διαβάσει τα όσα έγραψε. Ξεκίνησε αναφέροντας κάτι μικρογεγονότα. Σε μια στιγμή σταματά και μου δίνει το ημερολόγιο και με θράσος ενηλίκου μου λέει: «το υπόλοιπο διαβάστε το εσείς!» Τα `χασα! Χτυπά το κουδούνι, κανείς όμως δεν κουνιέται από τη θέση του, μόνο ο ίδιος που, με το κεφάλι ψηλά, βγήκε από την αίθουσα. Μπα, τι έπαθαν τούτα δω, σκέφτομαι… Ρίχνω μια ματιά στο κείμενο και χαμογελώ αμήχανα. Οι μαθητές μου με κοιτούν με αδημονία. Κάποιος ψέλλισε: «διαβάστε το, επιτέλους, κυρία!» Τι να έκανα… «Χτες, λίγο πριν βγούμε από το μάθημα της Γλώσσας, η Δανάη τελικά μου είπε πως μ’ αγαπάει… Βγήκα στο διάλειμμα πετώντας!» Ο μικρός μου ποιητής! Είχε τόσο κουραστεί να την πείσει! Ο μικρούλης ευαίσθητος! Πάντα τον θυμάμαι με τρυφερότητα, όπως και όλους τους άλλους μαθητές μου, που κάθε στιγμή μαζί τους ήταν μια νέα κορυφαία εμπειρία, ένας νέος δρόμος! Τελικά ήμουν τόσο τυχερή που έγινα δασκάλα!
Κορυφαία καλή εμπειρία στη σταδιοδρομία μου ήταν και η εκπόνηση του Περιβαλλοντικού Προγράμματος «Χρυσοπράσινο Φύλλο» από τους μαθητές της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Μεσαγρού-Αγ. Μαρίνας, τα έτη 2009-2011. Ήταν πραγματικός άθλος η πραγματοποίησή του, γιατί δεν υπήρξε σχεδόν καμία κρατική χρηματική επιχορήγηση. Κι όμως, όλα έγιναν καλύτερα κι απ’ όσο τα είχαμε σχεδιάσει. Γονείς, επαγγελματίες, φορείς, έτρεξαν να συνδράμουν! Βρέθηκαν τόσοι εθελοντές ξεναγοί, με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε σε ποιον να αναθέσουμε την ξενάγηση των μαθητών του Κυπριακού σχολείου με το οποίο συνεργαστήκαμε και κάναμε ανταλλαγή των περιβαλλοντικών εργασιών μας. Βρέθηκαν χρήματα για το ταξίδι των μαθητών μας στην Κύπρο, για τη μεταφορά τους από και προς το αεροδρόμιο! Βρέθηκαν τα δώρα που θα επιδίδαμε στο σχολείο σε ανάμνηση της συνεργασίας μας! Βρέθηκε το ξενοδοχείο για τη φιλοξενία της Κυπριακής αποστολής και τα γεύματα που χρειάζονταν! Και τόσα άλλα! Αποφεύγω να αναφέρω ονόματα, δεν είναι της παρούσης κι άλλωστε σίγουρα μπορεί κάποιος να μου διαφύγει! Θυμάμαι τώρα δα, όταν μετά από την περιήγηση των μαθητών σε κάποια καποδιστριακά κτίρια, βαδίζαμε πεζή προς τη Μητρόπολη της Αίγινας, όπου μας περίμενε ο πατέρας Εμμανουήλ Γιαννούλης. Τότε πολλές νοικοκυρές μας καλωσόριζαν βγαίνοντας από το σπίτι τους και μας πληροφορούσαν ότι η πρεσβυτέρα μας περίμενε με ένα σωρό καλούδια! Τότε ακριβώς κατάλαβα σε όλο της το μεγαλείο την έννοια «Ανοιχτό Σχολείο»! ανοιχτό σε μια κοινωνία, που διψά για πολιτισμό, κι όταν αυτός της παρέχεται δίνει και την ψυχή του! Τους ευχαριστώ για άλλη μια φορά όλους!
Μετά τα παραπάνω δε θα ήθελα να αναφερθώ σε κακή εμπειρία, για να μη «λερώσω» τις σπουδαίες αυτές εικόνες! Και τούτο γιατί η κακή μου εμπειρία αφορά συνεργασία με εκπαιδευτικό, οπότε εδώ, αν μου επιτρέπετε, σταματώ.”
Β. Τ.: “Όλοι μας είχαμε δάσκαλους ή καθηγητές που μας σημάδεψαν για πάντα, ανοίγοντάς μας ορίζοντες που ίσως δεν θα είχαμε ανακαλύψει χωρίς αυτούς. Θεωρείτε ότι άμεσα, εν μέσω της κρίσης, είναι δυνατόν να αντιληφτεί η πολιτεία πως η όποια πραγματική ανάκαμψη εξαρτάται απόλυτα από την ποιότητα της παιδείας που προσφέρουμε στη νέα γενιά;”
Βασιλική Χαμαλέλη – Μπούκλα: “Προπάντων σε τόσο δυσμενείς συγκυρίες πρέπει να επενδύουμε στην Παιδεία! Μια χώρα σαν τη δική μας, που γέννησε τον πολιτισμό, τη δημοκρατία, τα υψηλά ιδεώδη, δε θα έπρεπε να είχε άλλη επιλογή από αυτό! Όσο κι αν έχουμε απομακρυνθεί από την ψυχοσύνθεση και τις σκέψεις των αρχαίων σοφών μας, ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, ο ίδιος ήλιος μας φωτίζει, στα βήματά τους πατάμε! Οφείλουμε αυτό να το σεβόμαστε κι η πολιτεία να το εκμεταλλευτεί στο έπακρον! Άραγε δε θα μπορούσε η χώρα μας μαζί με τις ομορφιές της, τα υπέροχα προϊόντα της ελληνικής γης, να προσφέρει και μορφωτικά αγαθά; Να καταφέρει να γίνουν τα Πανεπιστήμιά της πρότυπα σε όλον τον κόσμο, με δυνατούς δασκάλους, που θα εκπαιδεύουν και φοιτητές από άλλες χώρες; Τι παραπάνω έχει η Μεγάλη Βρετανία, που η βαριά της βιομηχανία είναι τα πανεπιστήμιά της; Γιατί τα παιδιά μας να πηγαίνουν εκεί για σπουδές; Ή εδώ, στα πανεπιστήμια που ιδρύουν αυτοί στον τόπο μας; Γιατί να ξενιτεύονται οι νέοι επιστήμονες; Αν μαζεύαμε όλα αυτά τα μυαλά στον τόπο μας, η Ελλάδα μας θα είχε άλλη όψη. Θα είχε ατσαλωθεί απέναντι σε κάθε κίνδυνο μικροπρέπειας, μιζέριας, φαυλότητας! Αυτά όμως πρέπει να ξεκινήσουν από τη βάση: με παιδικούς σταθμούς, που δε θα δέχονται μόνο μαθητές που το εκκαθαριστικό των γονιών τους θα πληροί οικονομικά κριτήρια, που πολλές φορές είναι και πλασματικά (αν ξέρατε πόσοι μαθητές 3-4 ετών έμειναν εκτός ΕΣΠΑ εφέτος…) με νηπιαγωγεία, που δε θα αναγκάζουν σε «ξενιτεμό» από τη γειτονιά τους, γιατί η κλήρωση δεν τους ευνόησε…!!! Με δημοτικά σχολεία επανδρωμένα με όλο το διδακτικό τους προσωπικό από την 1η Σεπτεμβρίου, δυνατά, με κάθε υποστηρικτική παρέμβαση, παιδαγωγική, ψυχολογική, οικονομική, από ένα κράτος, που επιτέλους δε θα τρώει τα παιδιά του! Με σχολικά κτίρια καθαρά, φρεσκοβαμμένα, με επιστάτες, σχολικούς τροχονόμους, καθαρίστριες, τραπεζοκόμους για τα Ολοήμερα Τμήματα, όπως είχαν προγραμματιστεί πριν από την έναρξη λειτουργίας τους! Με εκπαιδευτική πολιτική που δε θ’ αλλάζει όταν αλλάζει η κυβέρνηση και θα προγραμματίζει σε βάθος χρόνου την πορεία της! Συχνά καμαρώνουμε τους νέους μας που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Ας σταματήσει πια αυτή η αιμορραγία, που μας πληγώνει όλους! Παιδεία, κύριοι, Παιδεία, είναι το μεγάλο στοίχημα ανάκαμψης αυτής της χώρας! Αυτή θα φέρει τους καλούς γιατρούς, τους καλούς τεχνίτες, τους καταρτισμένους αγρότες, την ανάπτυξη του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα, τις εξαγωγές, την ανάπτυξη και την απεξάρτηση από δανειστές και τοκογλύφους! Μακάρι να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τη νέα γενιά!”
Βικτώρια Τράπαλη
