Τα τελευταία χρόνια οι συμπολίτες – και ειδικά οι νέοι – είναι απογοητευμένοι από τους πολιτικούς. Τους καταλογίζουν την ευθύνη ότι η διακυβέρνηση του τόπου, από αυτούς, όλα αυτά τα χρόνια ήσαν η βασική αιτία της δημιουργίας της σημερινής κρίσης. Αυτό που ενοχλεί, απωθεί, και προκαλεί απέχθεια και απογοήτευση για τους πατέρες του Έθνους, είναι μια καθ ολοκληρία – εκ μέρους τους – έλλειψη αρχών, ήθους, ύφους συμπεριφοράς και ευπρέπειας. Αν και ο ίδιος τους επιλέγει δεν τους εμπιστεύεται πια.
Ο κίνδυνος κρίσης για την Δημοκρατία γίνεται ορατός και τεράστιος. Και να θυμόμαστε πάντα – κάτι που οι παλιοί βιώσαμε – πως μια ανεπαρκής Δημοκρατία είναι σαφώς καλύτερη, από μια ολοκληρωτική διακυβέρνηση (δικτατορία).
Τώρα που σε ελάχιστες ημέρες καλούμεθα πάλι να ψηφίσουμε ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το περιεχόμενο του τίτλου.
Πως δηλαδή ο καθημερινός απλός Έλληνας, θα ήθελε να είναι ο πολιτικός, απέναντι του στα καθημερινά, για να τον κάνει να νοιώσει πάλι σεβασμό, αξιοπρέπεια και εκτίμηση.
Στόχος είναι αφενός να καθορίσει τις αρχές ηθικής, συμπεριφοράς και εμφάνισης και αφετέρου να δώσει στους ψηφοφόρους τις αναγκαίες συνθήκες επιλογής των καλυτέρων υποψηφίων, που θα κοσμούν το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Εμείς λοιπόν οι απλοί Έλληνες πολίτες (ψηφοφόροι) θα θέλαμε τον πολιτικό μας (άνδρα / γυναίκα):
- Να αλλάξει το ήθος και το ύφος της εξουσίας που τον/την διακατέχει και να αρχίσει να κυκλοφορεί όσο γίνεται συχνότερα ανάμεσα μας με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Nα αφουγκράζεται καθημερινά την κοινωνία. Σκεφτείτε να δείτε ένα πρωινό, τον πολιτικό, να μπαίνει πχ στο τρόλεϊ ,στο πλοίο στο ιπτάμενο, και να απευθύνει μια καλημέρα με ζεστασιά στους συνεπιβάτες του. Θα γίνει χαμός. Ο Έλληνας σέβεται και αγαπάει αυτούς που τον τιμούν και τον συναναστρέφονται. Και πόσο μάλλον τους έχοντες την εξουσία.
2. Να συμμετέχει ανελλιπώς στις εργασίες της Βουλής, σεβόμενος τον εκλέκτορα του. Σε όποιο έδρανο και αν κάθεται, σε όποια πλευρά και αν ανήκει. Αυτή είναι η δουλειά του. Για αυτή εκλέχτηκε. Τα κενά έδρανα, σε ώρες εργασίας του κοινοβουλίου, ενοχλούν και απαξιώνουν τα πιστεύω του καθενός.
3. Να λεει την αλήθεια όσο δυσάρεστη και αν είναι και προς πάσα κατεύθυνση. Το ψέμα σύντομα θα γίνει φανερό. Γιατί απλά βρωμάει.
4. Να είναι απλός, προσηνής και φιλικός στον καθένα, όχι αλαζόνας και υπερόπτης. Ο ψηφοφόρος που τον εξέλεξε θέλει να τον νοιώθει πάντα κοντά του. Και ιδιαίτερα στα δύσκολα.
5. Να είναι δίκαιος, τίμιος και να σέβεται τον εαυτό του. Αν υλοποιεί την πολιτική πρόταση έστω και κατά το μισό, ποτέ δεν θα αποτύχει.
6. Να είναι χαμογελαστός, υπεύθυνος και αποφασιστικός. Ο απλός πολίτης θέλει ο πολιτικός να εκπέμπει την σιγουριά, την αισιοδοξία, με δυναμισμό αλλά και με χαμόγελο.
7. Να είναι σωστός επαγγελματίας. Ενημερωμένος, μελετημένος, κατηρτισμένος στα θέματα που τον αφορούν, για να μπορεί να προτείνει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα.
8. Να είναι δεινός γνώστης των προβλημάτων του χώρου και τόπου που εκπροσωπεί. Η ημιμάθεια και η τσαπατσουλιά χωρούν κάτω από ένα χαλί. Όχι στους πολιτικούς εκπροσώπους συμφερόντων ενός λαού.
9. Να μην μιλάει πολύ. Να θυμάται αρχαία ρητά όπως το Λάλει α δει και όσα δει και οτε δει και περί ων δει, ή το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, ή το κρείττον σιγάν, γιατί τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα….
10.Μακριά από την προκλητική ζωή. Όχι σε συνεστιάσεις της κάθε νομενκλατούρας. Όχι φωτογραφία σε περιοδικά σε περιώνυμους τόπους, χλιδής και σπατάλής. Τον ηγέτη όλοι τον κοιτούν και προσπαθούν να του μοιάσουν (Κομφούκιος). Ο πολίτης απεχθάνεται, την σε βάρος του, πρόκληση.
11. Να μην συμμετέχει συνέχεια σε εκπομπές της τηλεόρασης. Πολιτικέ άνθρωπε μάθε να γίνεσαι γνωστός από τα έργα σου, που θα μείνουν παρακαταθήκη στον τόπο σου, και όχι από μια οθόνη, που σε λίγο θα σβήσει. Άσε την τηλεόραση να σε αναζητάει, και όχι εσύ, με μανία το γυαλί.
12. Να μην ξεχνά ότι το αφεντικό που τον πληρώνει από το στέρημα του μέσω των φόρων, είναι ένας και μόνον ένας. Ο Ελληνικός Λαός που τον εξέλεξε.
Κλείνω με το απόφθεγμα του Thomas Jefferson :
Όταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει δημόσια ευθύνη, για να τον σέβονται, πρέπει να θεωρεί τον εαυτόν του δημόσια περιουσία.
Νίκος Σάνσης
