Πέθανε χτες σε ηλικία 81 ετών ο Τζέραλντ Εφραίμ Νεκτάριος Τόμπσον (Gerald Ephraim Nektarios Thompson), ένας άνθρωπος που πρόσφερε πολλά και σημαντικά στο νησί, από το ’90 που διάλεξε την Αίγινα για μόνιμο τόπο διαμονής του. Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη στις 14.00, στο κοιμητήρι των Άλωνων, μα εδώ τον αποχαιρετάμε με το συγκινητικό σημείωμα της εκπαιδευτικού Βασιλικής Χαμαλέλη – Μπούκλα, που τον είχε γνωρίσει καλά στη ζωή του κι είχε εκτιμήσει όλη την ομορφιά της πλούσιας αυτής ύπαρξης.
Ο δικός μας Νεκτάριος-Τζέραλντ
Ήταν Νοέμβρης του 2007, όταν ήρθα στο Δημοτικό Σχολείο του Μεσαγρού. Η αγωνία μου, αν θα τα καταφέρω, στο ζενίθ. Ένιωθα αρκετά ξένη, κι ας ήμουν από την ίδια χώρα, κι ας ζούσα όλα τα καλοκαίρια μου εδώ από το 1981… Και συνάντησα εσένα, Τζέραλντ, καθόλου ξένος, κι ας ήσουν από άλλη χώρα. Κάθε πρωί που έφτανα στο σχολειό μου, με εμψύχωνε η καλημέρα σου. Εσύ, με το σκύλο σου στο πλάι, ποτέ πίσω, σαν ίσος προς ίσο, το ελαφρύ δισάκι στην περήφανη πλάτη, να κρυφολογάς τα μονοπάτια των θαυμάτων του νησιού που λάτρεψες και έκανες νησί της καρδιάς σου. Σε θυμάμαι που παρουσιάστηκες στο γραφείο μου λίγο μετά, με μια συστολή και μια ευγένεια, κρατώντας το πόνημά σου, σε δυο κόλλες χαρτί, με κείνα τα μικρά, σεμνά σου γράμματα, σε άπταιστα Ελληνικά, να εκφράζουν όλη σου την αγωνία για το περιβάλλον και την ιστορία του Μεσαγρού. Μου συστήθηκες τονίζοντας ιδιαίτερα το δεύτερό σου όνομα, Νεκτάριος, που ήθελες να είναι το πρώτο, γιατί βαφτίστηκες ορθόδοξος Χριστιανός, ακούγοντας τις εσώτερες επιταγές της ψυχής σου. Η φωνή σου, χαμηλή, διακριτική, θαρρείς δεν ήθελες να διαταράξει τους ήχους του δάσους, που κουβαλούσες πάντα κάπου ψηλά στο πέτο. Λες, δεν ήθελες να σκιάσεις το φως του Ναού μας, που είχε ντυθεί ουρανό μια για πάντα το γαλάζιο των ματιών σου. Μεγαλόπνοο το σχέδιό σου: ν’ αποκτήσει το σχολικό μας συγκρότημα αυτονομία σε νερό και ενέργεια. Ήταν πανεύκολο, μου είπες, αναλύοντας τη μελέτη σου. Ζητούσες την υποστήριξή των διοικήσεων των δυο σχολείων, ώστε να κατατεθεί στους ιθύνοντες . Περισυλλογή των όμβριων υδάτων σε δεξαμενή, για πότισμα και καθαριότητα, ηλιακά κάτοπτρα για τη συσσώρευση ηλιακής ενέργειας. Όλα τα είχες προνοήσει… ακόμη και την εξοικονόμηση κονδυλίων… Και δυσκολεύτηκα τόσο να σου απαντήσω ότι η αναφορά μου με συνημμένη την πρότασή σου δυστυχώς δεν έτυχε της ανταπόκρισης που της ταίριαζε. Βλέπεις, αυτό χρειάζεται ανοιχτούς ορίζοντες, γενναιοδωρία, κι είναι τόσο δυσεύρετα αγαθά σε τούτη τη γωνιά της γης που την έπλασαν –αντίθετα- γενναιόδωροι θεοί και ήρωες! Λυπόμουν τόσο μην τσαλακώσω την αρχοντιά σου, που στάθηκε στήριγμα πολλών κι ειδικά δικό μου, κι ας μην το υποψιαζόσουν! Λίγα πεύκα και πράσινες ανάσες μας χώριζαν. Που σιγά σιγά έγιναν γέφυρα που μας ένωνε κι έφερνε συχνά τα βήματά σου στην αυλή μας, να πάρεις μέρος στις χαρές μας, να προσφέρεις ό,τι σου ήταν δυνατό για να γίνουμε εμείς καλύτεροι. Δεν ξεχνώ τα πολύτιμα δώρα σου, όταν τα χρειαστήκαμε: ένα ρεσιτάλ πιάνου ενός κορυφαίου πιανίστα στο φιλόξενο χώρο του σπιτιού σου, για να προσφέρεις τα έσοδα στις ανάγκες μετακίνησης των μαθητών μας στην Κύπρο στα πλαίσια περιβαλλοντικού προγράμματος. Το βιβλίο σου για τα μονοπάτια της Αίγινας βρίσκεται στις βιβλιοθήκες των Κυπρίων μαθητών που φιλοξενήσαμε, αλλά και των σχολείων μας, δώρο δικό σου. Συμμε-τείχες στις περισσότερες δραστηριότητές του προγράμματος. Οδηγός μας στο Ρέμα του Γραμματικού, που οι μαθητές μας φρόντισαν και ανέδειξαν σε τόπο περιπάτου και αναψυχής. Σε θυμάμαι στην ξενάγηση στο Ναό μας, να στέκεις, μαθητούδι σωστό, και να ρουφάς τα λόγια του ξεναγού- δασκάλου. Εσύ που είχες αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά του πολύ πριν από εμάς… Άνοιξες το σπιτικό σου πολλές φορές να δεχθείς τους μαθητές μας. Να τους μυήσεις στο μαγικό κόσμο της μουσικής! Κι ήρθε ο καιρός, εγώ ν’ αποχωρήσω από την υπηρεσία κι από τη γειτονιά μας. Χαιρόμουν, γιατί ήξερα ότι εσύ ήσουν εκεί, να συνεχίζεις την πορεία που η ζωή σού έταξε. Να υπάρχεις σαν ανεκτίμητο παράδειγμα για τα παιδιά μας. Να τους μιλάς με το σώμα, τις πράξεις, όχι με λόγια, για αξίες που τα βιβλία παλεύουν διδακτικές ώρες ατέλειωτες να τους περάσουν. Τώρα, έκρινες πως ήταν καιρός ν’ αποσυρθείς κι εσύ, ήσυχα και με περισσή αξιοπρέπεια, ακριβώς όπως έζησες. Αποσύρθηκες, αλλά δεν αποχώρησες. Κάπου εκεί, θα σε συναντάμε. Το νιώθω. Μακάρι, να μπορούσαμε όλοι εμείς, να κάνουμε κάτι για σένα! Κάτι αντάξιό σου, να περικλείει τη φιλοσοφία της ζωής σου και να χει τη δύναμη να μας οδηγεί στα μονοπάτια σου που χάραξες με τόσο κόπο, μονοπάτια μιας γης που της δόθηκες, μιας ιστορίας που τίμησες με το έργο σου.
Σ’ ευχαριστούμε, Νεκτάριε-Τζέραλντ, για ό,τι υπήρξες στη ζωή μας!
Στο φιλόξενο χώρο του σπιτιού σου, μας μίλησες για τη μαγεία της μουσικής και με ένα άσβεστο χαμόγελο στα χείλη…
Συνοδοιπόρος δάσκαλος σοφός
Βάσω Χαμαλέλη-Μπούκλα 9/02/2015
