Ποίηση: “Αλλόκοτη γιορτή”

11 Νοεμβρίου 2015, μια αλλόκοτη γιορτή

Η τελευταία που γιορτάσαμε μαζί

Ευχές, δώρα, κεράσματα, λίγοι φίλοι
όσοι άντεχαν να σε βλέπουν χαρούμενη

Σε ένα λευκό δωμάτιο με χαμογελαστές νοσοκόμες
και ξύλινους γιατρούς

Ένα δωμάτιο γεμάτο ψέμα κι η αλήθεια σκότωνε στο διάδρομο

Εκείνον το διάδρομο που δεν περπάτησες ποτέ

Γελούσες, κι έλαμπες, λες και σου ταίριαζε ο πόνος
ή κορόιδευες τον θάνατο

Και εμείς κοροϊδεύαμε εσένα, εμάς ή τη μοίρα;

Τη μοίρα που σου έκρυψαν, εκείνοι που τη χάραξαν

Την έμαθες όταν έπρεπε. Έπρεπε, για ποιον;

Το γιορτάσαμε κι αυτό, χωρίς γέλια, χωρίς φίλους
τσουγκρίσαμε, ήπιαμε κι έφυγες

11 Νοεμβρίου 2016.

Είσαι εδώ, αλλά λείπεις
Γιορτάζεις άραγε εκεί;

Δε ξέρω καν πού είσαι

Δε ξέρω αν έχεις όνομα, αν σε φωνάζουν, αν ακούς

αν υπάρχει χρόνος, φως ή σκοτάδι

αν έχεις φίλους, αν χαίρεσαι, αν ξέχασες

Θα γιορτάζαμε σήμερα εδώ

Τι θέλεις; να γιορτάσουμε πάλι;

Να κοροϊδέψουμε ποιον;

Κάποιοι γιορτάζουν ένα χρόνο τώρα

Ως πότε; μέχρι μια άλλη αλλόκοτη γιορτή;

Να είσαι εκεί τότε, να γιορτάσετε μαζί

Αίγινα, 11 Νοεμβρίου 2016