της Νατάσσας Χαρατσή
Την Καλημέρα μου στους απανταχού εγκλείστους. Επιτέλους ζούμε στην ατμόσφαιρα ταινίας επιστημονικής φαντασίας με θέμα βιολογικός πόλεμος. Και είτε αντιπαθούσαμε το είδος αυτών των ταινιών, είτε το συμπαθούσαμε, πάντως τώρα…το βιώνουμε.
Επί χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, ο μέσος καταναλωτικός άνθρωπος χαιρόταν και επεδίωκε με κόπους, βάσανα, δόσεις και ”do it your self”, να βελτιώνει το σπίτι του. Και αφού για χρόνια πολλά αυτό έχει επιτευχθεί πολλάκις, καλείται μέσα σε αυτό το σενάριο της επιστημονικής φαντασίας, να …”το χαρεί”. Εν τω μεταξύ όμως, επειδή ο καταναλωτισμός έπρεπε να ανανεώνεται συνέχεια, οι στόχοι της αγοράς ήταν ναι μεν ένα διαρκώς αναννεούμενο σπιτικό περιβάλλον, αλλά και μία αέναη συνεχή κίνηση έξω από αυτό, με ροή κατανάλωσης στην αγορά: Καφετέριες, μπαράκια, σχολές χορού, γυμναστήρια, εμπορικά είδη και όλα τα συναφή. Το σπίτι…ξεχάστηκε. Τα ράφια μείναν σταθερά με τις αναμνήσεις τους. ”Οι σκελετοί” στις ντουλάπες. Ο άνθρωπος είχε βγει πια ”έξω” να κατακτήσει τον κόσμο με την πιστωτική του.
…Και τώρα…;
Και τώρα πάλι, επιστροφή στις ρίζες μας. Όχι του χωριού μας αυτήν την φορά, απαγορεύεται (!),… αλλά του ψυχολογικού μας κόσμου!
Επιστροφή στα βιβλία μας. Επιστροφή στα παιδικά μας όνειρα. Επιστροφή στην ακινησία της παλαιοκοινωνικής ζωής. Για καλό σκοπό βέβαια. Με παράπλευρες ωφέλειες, ευτυχώς.
Μία παράπλευρη ωφέλεια είναι να έχουμε την χαρά και τον χρόνο πια, να μελετήσουμε. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό, που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση, σκάβοντας στις πηγές, όπως μελέτες, επιστολές και θεατρικά έργα, από τις πρώτες ημέρες εγκλεισμού: Το Παλαιοαιγηνήτικο γλωσσικό ιδίωμα.
Χωρίς χαρακτήρα , αλλά και με κάποια ασάφεια μέχρι σήμερα, σκόρπιες , λέξεις και προσεγγίσεις προσπαθούσαν να μας βάλουν στο κλίμα εμάς τους νεώτερους. Αδύναμα πάντως! Έχοντας πια τον πολυπόθητο χρόνο της καραντίνας, που έχουμε όλοι μας, προσδιόρισα και χάρηκα γι αυτό, την μεγαλύτερη οικογένεια του γλωσσικού ιδιώματος της Αίγινας, που ήταν ενιαίο με το της Αθήνας, Μεγάρων και Ευβοίας, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί. Η διάλεκτος , συνέχεια της Αττικής διαλέκτου, κακόηχος ίσως, όπως λένε οι μαρτυρίες, αλλά η συνέχεια ! Είναι η γλώσσα που ομιλείτο, πριν γίνει η Αθήνα πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού κράτους και πριν την έλευση των Αρβανιτών, οι οποίοι προσέθεσαν και το δικό τους γλωσσικό ιδίωμα στην εξέλιξη της γλώσσας.
”εσυννογόντισανε να μη βαίνουσι από την (ο)σπιτοκάθηση”(κατά τον Ν.Παντελίδη) ”Μένουμε σπίτι”!
Καλό αγώνα σε όλους!
Το πολυγλωσσικό παζάρι της Αθήνας του 19ου αιώνα.
