Επιλογή ποιημάτων από τη συλλογή “Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου” του Τάσου Λειβαδίτη, εκδόσεις Κέδρος, 1990 :
Έζησα αιχμάλωτος ενός μυστικού που ήθελα αλλά φοβόμουν να το ανακαλύψω
ερωτευμένος με τα μακρινά φώτα και τους γέρους που αποκοιμήθηκαν στις καρέκλες
και συχνά κατέβηκα στο υπόγειο κι αγκάλιασα το χαλασμένο εκκρεμές που ‘χε σημάνει τόσα γενέθλια
ή στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη «ποιος είσαι; δε σε γνωρίζω», ψιθύριζα (αχ, και ποιος μας γνώρισε;)
ή ερημιά τριγύριζε σα φάντασμα τις άδειες κάμαρες – και να που ήρθε και το φθινόπωρο, καιρός για εξομολογήσεις, λέγαμε κάποτε.
Κλείσε την πόρτα και ξεφύλλισε αυτά τα κιτρινισμένα χειρόγραφα
— εκεί μέσα είναι όλος ό πόνος μας
που τελικά κανείς δεν τον κατάλαβε —σχεδόν ούτε εμείς.
Ω νεανικά βράδια όταν ο Θεός τίναζε όλα του τ’ άστρα πάνω απ’ την αγρύπνια μας
κι εσύ, αρχαία λυπημένη σελήνη, καμιά φορά θαρρούμε πως ακούμε τη φωνή σου
σαν τη φωνή εκείνων που δε θα ξανακούσουμε ποτέ.
Η λήθη σκέπασε το παρελθόν, το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι
φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και χάθηκαν
και τώρα μόνον οι αράχνες γνωρίζουν τη συνέχεια,
αλλά η νοσταλγία για το άγνωστο μάς έχει κερδίσει από παιδιά
κι η μοναξιά μάς είχε υποσχεθεί τις μακρινές αποστάσεις.
Ω το παιδί που υπήρξαμε μ’ εκείνο τον τεράστιο λαιμοδέτη
για μια τόσο σύντομη παιδικότητα.
Κι η Μαρία που το βραδινό αεράκι παράσερνε τις κορδέλες του καπέλου της σε άλλους αστερισμούς – ποτέ δεν τη φτάσαμε.
Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω.
Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ’ ένα όνειρο
και την αθανασία σε μερικά κονιάκ.
Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δένδρο και κάτι σφύριξε.
Ω ! αν καταλάβαινα τι ήθελε να μού πει,
ίσως να είχα βρει το νόημα του κόσμου.
«Θα ξανάρθουμε;» ρώτησα. Ο άλλος κάτι είπε, αλλά δεν έφτασε ως έμενα ‒όμως ένιωσα μέσα μου κάτι αλλόκοτο και γλυκό.
Φυσούσε λίγο. Βράδυ.
Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν
ακούστηκε και τη συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού.
Είμαστε αιχμάλωτοι του ανεξήγητου και του αιώνια χαμένου κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική αγνότητα -ω φίλε που έφυγες, ξέρω ότι θα σε συναντήσω σε κάποιο όνειρο ή άξαφνα στο δρόμο όταν όλα θα ‘χουν χαθεί.
Τόσα φθινόπωρα και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας
και ω συντριβή του ονείρου μας: μας έκλεισες όλους τους δρόμους για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο.
Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε όλο και πιο πολύ το φως
σα να τέλειωνε για πάντα ό κόσμος.
