Γάργαρο Νερό

Το ψαράκι που κολυμπά όταν ανοίγει το site μας, κι έχει την τάση ν’ ανεβαίνει διαρκώς προς τα πάνω-προφανώς όχι για να βγει σκασμένο στην επιφάνεια, αλλά για να εξερευνήσει όσο περισσότερο πέλαγος μπορεί- μου έφερε στο νου μια μικρή ιστορία με την οποία ξεκίνησε κάποτε μια σημαδιακή ομιλία του  ο προικισμένος Αμερικανός συγγραφέας David Foster Wallace:
Δύο μικρά ψάρια κολυμπούν στα βαθιά πλάι πλάι. Από μπρος τους περνά κάποια στιγμή ένα μεγάλο ψάρι:
«Γειά σας, φιλαράκια, πώς είναι το νερό;» τα ρωτάει.
Οι δρόμοι τους χωρίζουν και τα δυό ψαράκια συνεχίζουν… αμίλητα το σουλάτσο τους. Ώσπου το ένα σπάει τη σιωπή και ρωτάει το άλλο:
«Τι στο διάβολο είναι το νερό;»
Ας το πάρει το… ποτάμι. Το νερό για τον Wallace είναι το οικείο και εντελώς αυτονόητο εκείνο αγαθό που στηρίζει την προκοπή μας. Τόσο οικείο και αυτονόητο, όμως, που συχνά καταλήγουμε να παραβλέπουμε την καθοριστική σημασία του για τη ζωή μας.
Κι ένα αποφασιστικό βήμα τώρα πιο πέρα: Για μας τουλάχιστον τους ανθρώπους, είναι η ειδοποιός ικανότητά μας να βγαίνουμε από το καβούκι μας κι από τον «περιούσιο» εαυτό μας και να μοιραζόμαστε τις χαρές και τα πάθη των άλλων γύρω μας.
Ακολουθείστε την προτροπή του. Μέσα στην πολυκοσμία τού σουπερμάρκετ, ελέγξτε τον εκνευρισμό σας που ο μπροστινός σας καθυστερεί υπερβολικά να εξοφλήσει τον λογαριασμό και να μαζέψει τα πράγματά του στο ταμείο της εξόδου. Είναι πολύ πιθανόν να έχει απλώς κινητικά προβλήματα. Κι αν στον αυτοκινητόδρομο κάποιος πολύ βιαστικός επιχειρήσει να σας προσπεράσει άτσαλα, πριν τον μουντζώσετε και του σύρετε τα εξ αμάξης, σκεφτείτε πως μπορεί να τρέχει να προλάβει την κλινική με την ετοιμόγεννη γυναίκα του ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα.
Με δυό λόγια, η μέθεξη και η συμπόνια, τελικά, αυτό είναι το γάργαρο νερό μας. Το άλλο, η διαρκής ενασχόληση με τα προβλήματα και τις ιδιωτικές προτεραιότητές μας, είναι θολό και βρόμικο.
Όπως ακριβώς το λέει και η αναγγελία τού ιστοτόπου μας στο facebook: Ας μην μας καταβάλλει η μιζέρια της αδιέξοδης δήθεν «κρίσης», όπου μας την έχουν στημένη όλοι αυτοί οι κακόβουλοι εχθροί. Κι ας «ψάξουμε τα φιλαράκια μας», καλύτερα. Μαζί τους, θα βρεθεί αργά ή γρήγορα η άκρη.
Δημήτρης Ποταμιάνος