– Οι Ευχές τόπο πιάσαν και η ζωή τους κύλησε γεμάτη Ευτυχία. Εκείνος την ελάτρευε, Βασίλισσα την είχε!!! Τώρα τι ήτανε γι’ αυτήν ο άντρας της; Ένας Θεός το ξέρει! Ένας Θεός!!! Μα τι Θεός!!
Ήταν γι’ αυτήν ο Δίας, που μ’ ένα κλωνί βασιλικό στ’ αυτί, τη μεταμόρφωνε, πότε πουλί και πότε λουλούδι, παραδίνοντας κάθε μόριο του κορμιού της σε ανελέητο πόθο.
Ήταν γι’ αυτήν ο Ποσειδώνας που τη βουτούσε στ’ άπατα του Αιγαίου Βάθη. Κει που βλέπεις, μόνο, τις ακτίνες τ’ Ήλιου να διαθλόνται κει π’ αντικρίζεις τ’ άπειρο, κει που ψάχνεις να βρεις κοχύλια.
Ήταν γι’ αυτήν ο Ήφαιστος, π’ άναβε την ηδονική φωτιά στα σωθικά της και φούντωνε και ξεχείλιζε την καυτερή λάβα του σ’ ολάκερο το κορμί της.
Ήταν γι’ αυτήν ο Απόλλωνας, που τη σεργιάναγε σ’ όλη την οικουμένη και αφουγκραζόταν τους ύμνους π’ αντιλαλούσαν από τον Παρνασσό ως τον Όλυμπο, απ’ την Πίνδο μέχρι τον Ψηλορίτη κι έσταζε μέλι στην καρδιά της.
Ήταν γι’ αυτήν ο Άρης που φωλιασμένη στα στιβαρά του μπράτσα της χάιδευε με το ζεστό του χνώτο το μάγουλο κι αυτή γλυκανατρίχιαζε.
Μα κι ο Ερμής, ο Φαέθων και ο Παν, ήταν ακόμα, όλοι οι Ολύμπιοι Θεοί… μαζί ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του!!! Ήταν!!!
Ιουλία Χαρπίδου,
για τη Μαμά
Αίγινα 11 Αυγούστου 2017
(απόσπασμα από το διήγημα “Το παραμύθι του σπασμένου ροδιού”.)
