Η Κρυσταλία Πατούλη είναι καλή φίλη του νησιού.
Πέρα από τη δημοσιογραφική της δραστηριότητα, είχε διοργανώσει πέρσι το χειμώνα και στην Αίγινα το σεμινάριο “Αφήγηση Ζωής” και συχνά επισημαίνει στο Aegina Light με mail δημοσιεύματα του διαδικτύου που αφορούν στο νησί για να τα προβάλλουμε.
Όταν πήραμε προ ημερών, ωστόσο, ένα δικό της κείμενο, με τίτλο Αίγινα χωματερή του ζόφου και της αδιαφορίας, νιώσαμε μια αμηχανία: όλο τα λέμε και τα ξαναλέμε, μήπως βγαίνει τίποτα; Πράγματι, άξιζε τον κόπο να γίνει πρωτοσέλιδο και να το κρατήσουμε 10 μέρες σαν πρώτο μας θέμα, μα κι αυτή η δημοσιοποίηση δεν κάνει με τη σειρά της κακό στο φετινό, σακατεμένο καλοκαίρι; Άσε που μοιάζει ακόμα περισσότερο κοροϊδία το δελτίο τύπου του δημάρχου κ. Σακκιώτη που επίσης προ ημερών αναρτήσαμε.
Χτες βράδυ ξέσπασε πυρκαγιά σε σκουπιδοτενεκέδες στη Χλόη, και σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Aigina Portal “από τύχη δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός τραυματισμός, καθώς ακριβώς δίπλα από το σωρό με τα απορρίμματα υπάρχει ένας ξύλινος στύλος του ΟΤΕ που ήδη από την προηγούμενη φωτιά είχε υποστεί σοβαρές φθορές. Ο στύλος αυτός δεν αντικαταστάθηκε με αποτέλεσμα μετά και από αυτή τη φωτιά να κινδυνεύει να πέσει τραυματίζοντας είτε τους πυροσβέστες που έκαναν τη δουλειά τους, είτε κάποιον περαστικό.
Το ευτυχές ήταν ότι κάτοικος της περιοχής που είχε εντοπίσει το πρόβλημα, έριχνε συνέχεια νερό με κουβάδες προκειμένου να μην καταπέσει. Όταν οι πυροσβέστες ολοκλήρωσαν το έργο της κατάσβεσης η ατμόσφαιρα παρέμεινε βαριά από τη δυσωδία και την κάπνα, όμως δυστυχώς αυτή η δυσωδία παραμένει σε πολλά σημεία της ευρύτερης περιοχής, ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους λόγω της συγκέντρωσης πολλών απορριμάτων και των υψηλών θερμοκρασιών.”
Aegina Light
Το άρθρο της Κρυσταλίας Πατούλη:
Αίγινα: Χωματερή του ζόφου και της αδιαφορίας (από τους πάντες!). Ή αλλιώς: Ένα νησί μονίμως σε έκτακτη ανάγκη
Δεν είμαι Αιγινήτισσα αλλά επισκέπτομαι την Αίγινα από το 1965 που γεννήθηκα, μέχρι που εδώ και ένα χρόνο τη ζω σχεδόν καθημερινά. Αυτή τη χρονιά όπου κι αν πήγα αντίκρισα πολυκαιρισμένους σωρούς επί σωρών –στην κυριολεξία- από σκουπίδια, ξεκοιλιασμένες σακούλες με σαπισμένα αποφάγια, λιωμένα παγωτά κολλημένα στο έδαφος από το πάλαι ποτέ, πλαστικά παντός είδους, σε απλά ελληνικά βρώμα και δυσωδία (όλα αυτά τα οποία συνοδεύονται κατ’ αποκλειστικότητα με διάφορες πιθανές ασθένειες, κατσαρίδες και ποντίκια). Κι όχι ότι είναι είδηση αλλά δεν πάει άλλο. H Αίγινα έγινε χωματερή του ζόφου και της αδιαφορίας (από τους πάντες!). Ή αλλιώς: Ένα νησί μονίμως σε έκτακτη ανάγκη.
Με φρίκη διαπίστωσα σιγά σιγά ότι το ίδιο σκηνικό είναι στημένο όχι μόνο στο εσωτερικό του νησιού αλλά και κατά μήκος της άλλοτε υπέροχης παραλιακής οδού που είχα την ατυχία να την περπατήσω σπιθαμή προς σπιθαμή.
Διότι είναι διαφορετικό να περνάς με αυτοκίνητο και φευγαλέα να πέφτει το μάτι σου και εντελώς διαφορετικό να περπατάς δίπλα σε αυτές τις επικίνδυνες εστίες μολύνσεως που κάθε ώρα που περνάει κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο όλο και κακοφορμίζουν σαν πτώματα με την πάροδο των ημερών και των μηνών(διότι και μήνες κάνει να περάσει σκουπιδιάρικο να τα πάρει, ή ακόμα και …αιώνες όπως αποδεικνύεται σε κάποιες περιπτώσεις).
Κι όταν θυμηθεί να περάσει επιτέλους κάποτε το σκουπιδιάρικο (μην ξεχάσεις να αγοράζεις λαχείο την ίδια μέρα!), μαζεύει μόνο όσα βλέπει η πεθερά. Σκουπίδια παντού. Γύρω από μουσεία, ξωκλήσια, φάρους, π α ν τ ο ύ…
διαβάστε περισσότερα εδώ
