Μια πρόσφατη είδηση που πιθανόν πέρασε στα ψιλά είναι ότι η Mac Donald έκλεισε τα καταστήματά της στη Βολιβία, καθώς δεν απέφεραν το επιθυμητό κέρδος. Μάλιστα η γνωστή αλυσίδα αποφάσισε να κλείσει τα καταστήματά της και σε άλλες 7 χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα, παρά τις φοβερές διαφημιστικές καμπάνιες και όλα τα επικοινωνιακά κι εμπορικά μέσα που χρησιμοποίησε η εταιρεία για να επιβάλλει τα προϊόντα της. Για το φαινόμενο αυτό γυρίστηκε ντοκιμαντέρ, με συνεντεύξεις από μάγειρες, επικοινωνιολόγους, διατροφολόγους και καθηγητές, και το συμπέρασμα ήταν πως οι Βολιβιανοί δεν ήταν αντίθετοι στην ιδέα του χάμπουργκερ αλλά του πρόχειρου φαγητού:
”Το fast-food εκπροσωπεί ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οι Βολιβιανοί θεωρούν ένα πραγματικό γεύμα. Για να πραγματοποιηθεί ένα καλό γεύμα,το φαγητό πρέπει να έχει φτιαχτεί με αγάπη, αφοσίωση,συγκεκριμένους κανόνες υγιεινής, χωρίς γενετικά μεταλλαγμένους οργανισμούς και με χρόνο ψησίματος ή βρασμού κατάλληλο για το κάθε φαγητό”.
Ψάχνοντας λίγο παραπάνω την πρόσφατη ιστορία τους, βλέπουμε πως δεν είναι η μόνη νίκη των Βολιβιανών ενάντια στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης. Το 2000 κατάφεραν μετά από 3μηνες κινητοποιήσεις να ανατρέψουν την κυβερνητική απόφαση για την ιδιωτικοποίηση του νερού, που η αύξηση της τιμής του έφτασε το 300% μόλις πέρασε σε χέρια εταιρειών, ενώ απαγορευόταν στους ντόπιους να μαζέψουν ακόμα και το νερό της βροχής. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε, υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, αλλά τελικά οι Βολιβιανοί νίκησαν, και το επιστέγασμα της νίκης αυτής ήταν να κατοχυρωθεί το νερό ως δημόσιο αγαθό στο 1ο Σύνταγμα στην ιστορία της χώρας, το 2009, στο οποίο κατοχυρώθηκε επίσης ως δημόσιο αγαθό και “περιουσία” η γλώσσα και ο πολιτισμός που είχαν σχεδόν εξαφανιστεί με την πολιτική εξαφάνιση των αυτοχθόνων φυλών.
Ένα δείγμα του πώς βλέπει κι αντιμετωπίζει τα θέματά του ο κατά τεκμήριο περήφανος αυτός λαός, είναι το παρακάτω animation:προσαρμοσμένο από ένα μύθο των ιθαγενών της Βολιβίας αποτελεί προϊόν συνεργασίας μεταξύ ενός Δανέζικου στούντιο και οχτώ Βολιβιανών καλλιτεχνών, και διηγείται -χωρίς πολλά λόγια- τι συμβαίνει όταν το νερό παύει να είναι κοινό αγαθό και περνάει στα χέρια των λίγων.
Το φιλμάκι έχει τον τίτλο, Η Γιαγιά και το Νερό, Ένα Παραμύθι των Καιρών κι όντως μοιάζει η ιστορία αυτή με παραμύθι αισιόδοξο, παρηγορητικό, αντάξιο του ανθρώπου και της μυθικής του διαδρομής μέσα στους αιώνες.
Έχει και τα καλά του το διαδίκτυο, μαθαίνεις πράγματα, σου μπαίνουν ιδέες.
Για να δείτε το υπέροχο φιλμάκι πατήστε εδώ
Βικτώρια Τράπαλη
