Από το ”Πέτρινο” του Βασίλη στο Ανιτσαίο της Αίγινας ως το ομώνυμο του ”Αχιλλιφέλ” στο Λισβόρι της Λέσβου,υπάρχουν σ’ όλη τη χώρα ονομασίες κέντρων εστίασης-ψυχαγωγίας που υποδηλώνουν συνήθως την καλαίσθητη χρήση της πέτρας στα συγκεκριμένα κτήρια κι έναν αρχέγονο σεβασμό στο υλικό αυτό.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι που στα μάτια και τα χέρια τους η πέτρα παίρνει ανάσα, ζωή και κίνηση. Μαθητής του Χρήστου Καπράλου και Γρηγόρη Μαλτέζου, ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΙΝΗΣ εκθέτει ως τις 15 Ιούλη στο Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας τα εξαιρετικής τέχνης πετροποιήματά του. Κυρίαρχο θέμα του, βοηθούσης και της συγκυρίας, οι πώρινες και μαυρόπετρες χελώνες του, αντίγραφα του πρώτου νομίσματος που κόπηκε στον Ελληνικό χώρο από τον Φείδωνα…
Πιο πέρα, πέτρινα φιστίκια Αιγίνης, κάτω απ’ το σοβαρό βλέμμα ανδρικής μορφής, που μπορεί να’ ναι ο γητευτής της βροχής Αιακός, ή ο Ποσειδώνας, ακόμη και ένας απ’ τους ηρωικούς Σαλαμινομάχους, που σηκώθηκε, θαρρείς απ’ το ανώνυμο ”σήμα”του στη γειτονιά του Καζαντζάκη.
Και αυτή η γυναικεία μορφή παρέκει, ποια τάχα να είναι; Μήπως η Βριτόμαρτυς ανα-φανείσα ή η ομόκλινη του Αιακού Ενδηίδα:
Όπως πολύ εύστοχα γράφει η Ίρις Κρητικού ”Ψηλαφίζοντας και θωπεύοντάς τα (έργα του Μαρίνη), δοκιμάζοντας τις οξείες μα στιλπνές απολήξεις τους ανάμεσα στα δάχτυλα, αίφνης κυλούν σβώλοι παλαιού χώματος, ποτάμια και πευκοδάση, στάζει η βροχή του Αιακού και αστράφτει η αρχαία θάλασσα του Σαρωνικού κόλπου”.
Κομνηνός Αργυρέλλης
