Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, άφησε τη μπύρα της στο καφενείο της δημαρχίας κι ανέβηκε μέχρι την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, για να μας προσφέρει, τον εαυτό της. Να μας δώσει σε στίχους τον συνεχή της διάλογο με την φύση, τον έρωτα, τη φιλοσοφία, αλλά και την ίδια την Κατερίνα. Ψάχνει να βρει ακόμη ποια ήταν η μέρα, που ημέρεψε η αγριωπή θηλυκιά μέσα της κι έπιασε μολύβι και χαρτί για να περιγράψει τον θύτη χρόνο.
Σε μια όμορφη βραδιά, ο δήμος Αίγινας και ο Σύλλογος «Ολβία Πόλις», βράβευσαν την ποιήτρια για την προσφορά της στα γράμματα. Οι ηθοποιοί Βασίλης Βασιλάκης και Ανέστης Κορνέζος απήγγειλαν ποιήματα από τις συλλογές της, ενώ οι πιανίστες Μιχάλης Χατζής, πάτερ Ελευθέριος Κουμασίδης και Γρηγόρης Αϊβαζόπουλος, γέμισαν με νότες την αυλή του Λαογραφικού.
Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, διάβασε ποιήματα που ακόμη δεν έχουν βρει το δρόμο της έκδοσης, αλλά όπως είπε, αν τα εκδώσει θα έβαζε για τίτλο «Η Σιγανή Φωνή της Μνήμης»
Αποσύρομαι, θέλω να είναι όλα ήσυχα μα όχι πνιγηρά, ελαφρόχρωμα μα όχι λευκά, για να δω τι έβραζε στη χύτρα. Τα υποπροϊόντα του έρωτα; Η φύση; Κι όλα τα φανταχτερά που σκηνοθέτησα για να την αντιγράψω; …Μόνο να ακούσω κάποιον καθαρά θέλω να απαγγέλει τα όσα γράφτηκαν. Γιατί εγώ, νόμιζα πως γράφτηκαν σε άλλη γλώσσα.
Η πάλη της με την φύση, τον έρωτα, τη φιλοσοφία δεν ήταν ποτέ αδιέξοδη κι όπως η ίδια γράφει: Το χαμόγελο του ήλιου δεν είναι ποτέ επανάληψη
Άρης Σώρης
