Σερενάτα στο Σεληνόφως Μέρος 3ο

Μια εικόνα που έχω για τη μουσική: η μουσική είναι μια πολύ μεγάλη μαμά, έχει πάρα-πάρα πολλά παιδιά και τα αγαπάει όλα εξίσου. Δε βλέπει κανένα καλύτερο ή χειρότερο, απλώς δηλώνει συνεχώς την παρουσία της μέσα από τα έργα των παιδιών της. Σε ό, τι αφορά εμένα, πάντα, ανά πάσα στιγμή, πρέπει να έχω συνέχεια τα αυτιά μου ανοιχτά και την ψυχή μου επίσης. Εμπειρικά θέλω να πω ότι βλέπω να πηγαίνω λίγο- λίγο παρακάτω, παίζοντας εξίσου κι αυτά που μ’ αρέσουνε κι αυτά που δε μ’ αρέσουνε. Και τα δυο με πηγαίνουν παρακάτω. Η μουσική μ’ έχει φέρει ενώπιος ενωπίω με σχέσεις που αλλιώτικα δε θα έκανα, και που αξίζανε πραγματικά. Αξιωματικά, όμως, η μουσική είναι κάτι που πάντα θα κυνηγάω στη ζωή μου και που ποτέ δε θα φτάσω. Ένα θέμα που υπάρχει, και μπορεί να είναι και δική μου ψευδαίσθηση, είναι ο τρόπος που την υπηρετούμε, με θολά πρότυπα δύναμης και συγκρούσεις, φεύγοντας από το γεγονός εντελώς, και κοιτώντας είτε την τσέπη μας είτε το εγώ μας. Και δε χρειάζεται να είναι επαγγελματική η συνεργασία για να δημιουργηθεί τέτοιο ζήτημα, ακόμα και σε παρέες το συναντάς. Η πρόταση που έχω για τον εαυτό μου πάνω σε αυτό είναι να τοποθετούμαι έτσι ώστε να μην κόβεται η δημιουργία. Γιατί το σημαντικό δεν είναι τα άτομα, το σημαντικό είναι η μουσική. Ένα διαρκές θρανίο. Στο κάτω-κάτω αξίζει ν’ αγαπάς τον εαυτό σου και τους άλλους γι αυτό που είναι.
Αλέκος Καλαμάρας