Σε μια βόλτα στην θάλασσα, μαζί με κάποιες φίλες, στην Βαγία, πριν δύο χρόνια, βρήκαμε στην ακτή έναν γλάρο ακινητοποιημένο. Είχε μπλεχτεί ολόκληρος με μία πετονιά, αφημένη αδιάφορα από κάποιον ψαρά. Αρκετά εξαντλημένος, φοβισμένος, ανήμπορος να πετάξει και να επιβιώσει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κόψαμε την πετονιά, τα φτερά του όμως ήταν πληγωμένα και αποφασίσαμε να τον μεταφέρουμε στο ΕΚΠΑΖ. Εκεί τον παρέλαβε ο Γιάννης ο Πουλόπουλους, τον έβαλε στην εντατική και ξέραμε ότι τον αφήσαμε σε πολύ καλά χέρια. Ξέραμε ότι η αγάπη και η φροντίδα του Γιάννη, θα του χάριζε την ελευθερία του και τα φτερά του. Τα φτερά, που για κάθε γλάρο είναι σημαντικά, ένας γλάρος χωρίς φτερά, δεν ζει, αργοπεθαίνει.
Και σπασμένα φτερά υπάρχουν πολλά γύρω μας, αρκεί να τα κοιτάξουμε, να μην γυρίσουμε την πλάτη μας. Το να ξαναδέσει ένα φτερό δεν είναι ακατόρθωτο, δεν είναι θαύμα, είναι εφικτό και απλό. Λίγη ανθρωπιά χρειάζεται που δεν κοστίζει τίποτα, για να αποδείξουμε ότι διαφέρουμε από τους άλλους ζώντες οργανισμούς. Λίγα βήματα εξανθρωπισμού και όχι αποκτήνωσης, ειδικά σήμερα που σερνόμαστε όλοι σε μια μουδιασμένη κοινωνία, χωρίς να αντιστεκόμαστε να παραμείνουμε άνθρωποι, λες και θέλουμε να αποδεχτούμε την κατάντια που μας επιβάλουν.
Χανόμαστε στις ζωές μας, αδικαιολόγητα ψυχρά, χωρίς να αφουγκραζόμαστε πόσο σημαντικό είναι το πέταγμα για έναν γλάρο. Για ένα γλάρο που απλά θέλει να πετάξει, όπως και υπόλοιποι.
Νέλλη Πετροπούλου
