Ίσως ναι το μόνο πρόσωπο της ελληνικής ιστορίας , που καταργεί τις διχογνωμίες, τις πολιτικές έριδες. Αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το σύμβολο της σύμπνοιας και της αδερφοποίησης της φυλής των Ελλήνων. Μιας φυλής που ανέκαθεν ήταν η προσωποποίηση του ιδεατού αλλά και του παραλόγου ταυτόχρονα. Έχουν γραφεί πολλές βιβλιογραφίες και έχουν γίνει πολλές αναφορές για μια από τις μεγαλύτερες – κατά πολλούς και όχι άδικα τη μεγαλύτερη προσωπικότητα- της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας. Ως εκ τούτου , όποιες αναφορές για το έργο , τη δράση και την προσφορά του, φαίνονται περιττές και ίσως να καταντούν κουραστικές.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που με την παρουσία του δικαίως έγινε ο κύριος εκφραστής του Αγώνα της Παλιγγενεσίας , ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι ένα άναρχο , ρακένδυτο , τυχοδιώκτη λαό και τον οδήγησε σε στιγμές δόξας , βάζοντας τον πιο στέρεο λίθο στο οικοδόμημα της ελευθερίας και της επανάστασης, γεννήθηκε μια μέρα σαν τη σημερινή , στις 03 Απριλίου του 1770.
”..Γεννήθηκα στις 3 Απριλίου του 1770, κάτω από ένα δέντρο στο βουνό Ραμαβούνι της Μεσσηνίας…”., Δευτέρα μετά την Ανάσταση, διηγείται ο ίδιος στον δικαστή που ήταν από μειοψηφίσαντες ως προς την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης για την θανατική του καταδίκη, Γεώργιο Τερτσέτη , λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή .
Σε μια περίοδο επαναστατικού αναβρασμού, λόγω των ελπίδων που καλλιέργησαν τα “Ορλωφικά” (για τα οποία έχει γίνει λόγος παλαιότερα) και που γρήγορα διαψεύσθηκαν οδυνηρά, γεννήθηκε ο Θοδωράκης. Ήταν ο
τελευταίος . Είχαν προηγηθεί ο Χρήστος , ο Νικόλαος και ο Γιάννης ή “Ζορμπάς” Η οικογένεια του ήταν κατατρεγμένη, επειδή ο πατέρας ήταν αφοσιωμένος στα κλεφταρματολικά και ήταν αναγκασμένοι να μετακινούνται και να κρύβονται.
Η “Κωνσταντού” όπως αποκαλείτο η Ζαμπία , λόγω του ονόματος του άντρα της, περιπλανείτο έγκυος , στα βουνά προσπαθώντας να προστατέψει τον εαυτό της αλλά και το παιδί που είχε στα σπλάχνα της από την μανία των τούρκων που την έψαχναν.
Σε ένα θάμνο γεννήθηκε ο Θοδωράκης , κάτω από ένα δέντρο. Και η κατατρεγμένη μάνα , με το μωρό στην αγκαλιά, περπάτησε άλλο τόσο δρόμο για γυρίσει στο σπίτι.
Η γέννηση του Κολοκοτρώνη πρέπει να έγινε στην περιοχή του Λεονταρίου, στα όρια τριών περιοχών: της Μεγαλόπολης, της Μεσσηνίας και της Λακωνίας, επειδή η περιοχή εκείνη ήταν ένα από τα κρησφύγετα
της οικογένειας. Εκεί βρισκόταν το χωριό Ρουπάκι, το οποίο είχε ερημωθεί στα μέσα του 16ου αιώνα. Και από αυτό το χωριό θα πρέπει να καταγόταν ο Τζεργίνης, ο γενάρχης των Κολοκοτρωναίων.
Στα απομνημονεύματα του αναφέρεται :
“…Ένας από το Ρουπάκι , αφού εχάλασε το χωριό του , ήλθε εις το Λιμποβίσι εις τον πρώτο του χωρίου εδώ και 300 χρόνους. Αυτός εφάνη έξυπνος και ο δημογέροντας τον έκανε γαμβρόν του , ελέγετο Τζεργίνης” Πατέρας του ήταν ο Κωσταντής Κολοκοτρώνης, αρχηγός των αρματολών στην Κόρινθο και μητέρα του η θυγατέρα του καπετάν Κωστάκη από την Αλωνίσταινα, η Ζαμπία ή Ζαμπέτα, από την οικογένεια των Κοτσακαίων , από την Αλωνίσταινα.
Ο γιος του Τζεργίνη ήταν ο Δημητράκης Τζεργίνης, ο οποίος άφησε πίσω του δύο γιους, το Χρόνη και τον Λάμπρο. Κατά τα λεγόμενα του Κολοκοτρώνη, ο Χρόνης είναι ο προπάππος του. Το επώνυμο αλλάζει σε “Μπότσικας”(μαυριδερός) από το Δήμο .
Στο γιό του, τον Δήμο , αποδίδεται και ο χαρακτηρισμός “Κολοκοτρώνης” , από έναν αλβανό , που μόλις τον είδε, είπε : “Βρε, τι μπιθεκούρας είναι τούτος” δηλαδή γεροδεμένος με γεμάτους έντονους γλουτούς, επικρατώντας η ελληνική απόδοση του χαρακτηρισμού “Κολοκοτρώνης” (Μπίθα + κούρα(πέτρα, κοτρώνα).
Γιοι του Ιωάννη Κολοκοτρώνης ήταν ο Αναγνώστης, ο Κωσταντής, ο Βασίλης, ο Αποστόλης και ο Γιώργης.
Ο Κωσταντής αναδείχτηκε ο επίσημος διάδοχος του πατέρα του και άξιος πολεμιστής. Είχε τον τίτλο του “κάππου” της Κορινθίας. Ο ίδιος ο Θ. Κολοκοτρώνης τον περιγράφει περήφανος για την ανδρειοσύνη του:
“μονοκόκαλος, δυνατός, ογλήγορος, μ’ ένα καθάριο άτι δεν τον έπιανες, 33 χρονών, μέτριος μαυρομάτης, λιγνός”.
Ο Κωσταντής , όπως έχει γίνει αναφορά και στο παρελθόν, ήταν ο πρωτεργάτης της εκκαθάρισης της Πελοποννήσου από ληστρική πρωτοκαθεδρία των Αλβανών.
Ο Κολοκοτρώνης ήταν δέκα ετών (1780), όταν έχασε τον πατέρα του , από προδοσία και ο μικρός Θοδωράκης μεγαλώνει με τη μάνα του και τον θείο του Αναγνώστη.
Τα παιδικά του χρόνια μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. Βοηθούσε τη μάνα του στο κόψιμο και την μεταφορά των ξύλων, με δανεικό γαϊδούρι, προς την σκλαβωμένη Τριπολιτσά, για να τα πουλήσει.
Μάλιστα, κάποτε στην Τριπολιτσά, το γαϊδουράκι πάτησε σε μια λίμνη από λάσπες και λέρωσε τα ρούχα ενός τούρκου, ο οποίος εξαγριωμένος ανταπόδωσε ένα χαστούκι στο μικρό Θοδωράκη. Από τότε δεν ξαναπάτησε
στην Τριπολιτσά, παρά μόνο όταν εισήλθε θριαμβευτής στην απελευθέρωσή της , στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821.
Η Ζαμπία , έχοντας νιώσει τον πόνο του θανάτου της άντρα της από του τούρκους, όρκιζε τα παιδιά της να εκδικηθούν τον θάνατο του πατέρα τους. Μάλιστα κάποτε, ενώ ρωτούσε τους γιούς της τι θα κάνουν για να
εκδικηθούν, ενώ όλοι οι μεγαλύτεροι έλεγαν ότι θα κόψουν τα κεφάλια 10 τούρκων , θα τα βάλουν το ταγάρι τους και θα τα στήσουν στο χωριό για να πηδάνε πάνω από τις φωτιές ανήμερα του Αη Γιάννη, ο Κολοκοτρώνης , αν και ο μικρότερος είχε απαντήσει στωικά “…Εγώ δε βάνω κεφάλια από δαύτους στο ταγάρι μου, γιατί θα μου το βρωμίσουν..Εγώ θα ελευθερώσω την Τριπολιτσά..”
Ως γόνος οικογένειας κλεφτών, από μικρός , στην ηλικία των 12 ετών, έγινε μέλος της ομάδας του ξακουστού κλέφτη Ζαχαριά Βαρβιτσιώτη. Παροιμιώδης έχει μείνει η στιγμή , που ενώ όλοι κλέφτες χόρευαν και γλεντούσαν με τα άρματα τους, κρεμασμένα στα δέντρα, ο Κολοκοτρώνης , αν και ο μικρότερος , χόρευε με τις πιστόλες που είχε ζωσμένες πάνω του. Τότε ήταν που τους είπε ο Βαρβιτσιώτης ότι “…Αν απόψε σκοτωθώ, μην ψάξετε να βρείτε αντικαταστάτη για αρχηγό..”
Σε αυτές τους δύσκολους καιρούς, που η χώρα μας παλεύει για την ύπαρξη αλλά και την αυτοδιαχείριση της, όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε ευχηθεί ή ψελλίσει μέσα την ευχή “..Σήκω Γέρο..” . Η λαχτάρα αυτή αποτυπώθηκε
θαυμάσια και διαχρονικά στους πιο επίκαιρα όσο ποτέ στίχους που η Σοφία Βέμπο τραγούδησε : “…έβγα απ’ τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη κι αδέρφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά…”
Γορτύνιος79
πηγή: arcadiaportal.gr
