Κι από την άλλη πάλι μεριά, εγώ ο δόλιος είχα μείνει με την εντύπωση ότι τα τεχνάσματα του γέλιου- κονσέρβα ή του γέλιου καθ’ οδόν (canned laughter και laugh track, που λένε και οι πρώτοι διδάξαντες Αμερικανοί) είχαν φάει πια τα ψωμιά τους και δεν τα εμπιστεύονταν πλέον κανείς, ούτε και στα πιο χοντροκομμένα sit-coms. Kαι να που τα επανέφερε θριαμβευτικά στη δική μας τηλεόραση ο Αντώνης Θαμαράς (σύμφωνα με την προσφυή προσφώνηση καθημερινής εφημερίδας) στον δια-καναλικό του μονόλογο (στην αρχή του κηρύγματός του οι λεζάντες των καναλιών μιλούσαν για «συνέντευξη» , που χρειάστηκε να διορθωθεί εν συνεχεία ως «ομιλία»). Οφείλω να σημειώσω φυσικά ότι αντί για κονσερβοκούτι ή φρέσκια σακκούλα με γέλια, είχαμε βέβαια εδώ τακτά ζωηρά (;) παλαμάκια από ένα πειθήνιο ακροατήριο κομματικών δεινοσαύρων και φερέλπιδων Δαπιτών- νεοτυραννοσαύρων. (Επί τη ευκαιρία, θα μας πει άραγε ποτέ κανείς- το ζήτησε ήδη δημοσίως ο Σ. Θεοδωράκης- πόσο κόστισε σε τηλεοπτικό χρόνο η ατέρμονη αυτή από του Μουσείου Μπενάκη ομιλία; Οι καναλάρχες έχουν ήδη φροντίσει να μετρήσει δήθεν ανταποδοτικά. Τουτέστιν, ενώ συνεχίζουν να καταχρώνται οι κύριοι αυτοί έναν κατ΄εξοχήν κοινό πόρο- τα ερτζιανά της χώρας μας- και να εκπέμπουν χωρίς άδεια και χωρίς να καταβάλλουν τον νενομισμένο οβολό, μέριμνα υπήρξε ώστε το πολύτιμο αγαθό τους- ο παραχωρούμενος χρόνος του τηλεοπτικού προγράμματός τους να ρεφάρει με τα χρωστούμενα προς το Δημόσιο.)
Ας έρθουμε όμως τώρα και σε κάτι πιο ουσιαστικό. Μόνον οι ποιητές δικαιούνται ενδεχομένως να μπερδεύουν με τον ιδιωματικό τρόπο τους τους χρόνους: «Η σήμερον ως αύριον και ως χθες» (Α. Εμπειρίκος). «Time present and time past are both perhaps present in time future» (Τ. S. Elliot). Ο υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης μιλάει πάντα στον ενεστώτα χρόνο. Δεν γίνεται η μόνη του αναφορά να είναι στο εξ ορισμού αβέβαιο μέλλον. Αν θέλει να λογιστεί ως άξιος Έλληνας, ο κ. Θα-μαράς ας αναλογιστεί τον χρόνο που αποκλειστικά επικαλούνταν ένας εμπνευσμένος πρόγονος: “… Για τα δημόσια πράγματα προτιμώνται (σήμερα) εκείνοι που είναι ικανοί και τα αξίζουν… Στη δημόσια ζωή μας είμαστε ελεύθεροι, αλλά και στις καθημερινές μας σχέσεις δεν υποβλέπουμε ο ένας τον άλλο… Φροντίσαμε να μετριάζουμε τους κόπους της εργασίας μας και να ξεκουράζουμε το πνεύμα μας. Έχουμε ευχάριστη ιδιωτική ζωή και η απόλαυσή της διώχνει τις στενοχώριες… Η πόλη μας είναι φιλόξενη για όλους…(Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για την ταυτότητα του ομιλούντος) …Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας…) Όλα αυτά λοιπόν- το ξαναλέω- στον παρόντα χρόνο, τον μόνο που μετράει. Όχι δηλαδή: Σε πέντε χρόνια πεντακόσιες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, σε δέκα χρόνια 10 (άντε 12)% το ΦΠΑ, σε δεκαπέντε επιστροφή στην ανέμελη ευημερία που ζούσαμε ως πρόσφατα, σε είκοσι και βάλε πετρέλαιο και φυσικό αέριο που θα’ χουμε να μοιράζουμε στον κόσμο όλο (άλλο αν ως τότε η οικουμένη θα’ χει βρει άλλους τρόπους να ζεσταίνεται και να κινεί τις μηχανές της), σε τριάντα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα (εδώ πλέον περνάμε στην αμιγή εσχατολογία) ο γλυκύτατος επουράνιος παράδεισος στον οποίο όλοι λαχταράμε να ξαναγυρίσουμε.
Όλοι; Εσείς πιθανόν ναι, κ. Θαμαρά. Εμένα, σκασίλα μου. Η ζωή είναι τώρα.
Δημήτρης Ποταμιάνος
