Την Παρασκευή το απόγευμα έγινε η πρώτη παρουσίαση του Αμφιθέατρου, του νέου βιβλίου του Δημήτρη Ποταμιάνου, από τις εκδόσεις Ποταμός και το βιβλιοπωλείο Λυχνάρι στο ξενοδοχείο Μιράντα στην Αίγινα.
Η αίθουσα του Μιράντα ήταν κατάμεστη από ανθρώπους με εμπειρίες μεγατόνων (οι μεγαλύτεροι), κι ενέργεια μεγατόνων (οι ανακουφιστικά νεότεροι).
Η αίθουσα του Μιράντα ήταν κατάμεστη από ανθρώπους με εμπειρίες μεγατόνων (οι μεγαλύτεροι), κι ενέργεια μεγατόνων (οι ανακουφιστικά νεότεροι).
Η όλη εκδήλωση θα μπορούσε να αποτελεί έναν εκ των υστέρων, ελπιδοφόρο, επίλογο στο εξαιρετικό βιβλίο του Δ. Ποταμιάνου.
Στο Αμφιθέατρο βλέπουμε να καταγγέλεται η σαπίλα, η διαφθορά, η διαπλοκή ΜΜΕ, πολιτικών, αλλά και ακαδημαϊκών παραγόντων, η μεθοδευμένη νάρκωση ενός λαού με προβολή προτύπων lifestyle κι εύκολου πλουτισμού.
Η φτωχοποίηση που ζούμε γίνεται ευανάγνωστη. Κι ο συγγραφέας δεν κρύβει ονόματα και διευθύνσεις – λέει τα πάντα περίπου με το όνομά τους. Κανείς δεν αναρωτιέται για παράδειγμα ποιος είναι ο Κώστας Πετρόπουλος που βγάζει το περιβόητο περιοδικό Φλιπ σαν όχημα της νάρκωσης αυτής. (για να σταθούμε σ’ ένα ελάχιστο παράδειγμα των όσων αναφέρονται για τα παράξενα, ευτελή χρόνια της πρόσφατης ιστορίας μας.)
Οι εισηγητές, ο Δημήτρης Νικολόπουλος, η Τόνια Ζαραβέλα κι ο Γιάννης Κακουλίδης, μίλησαν για το βιβλίο επί της ουσίας, ο καθένας με το ειδικό του βάρος, κι από τη δική του σκοπιά.
Ο κ. Νικολόπουλος κέντρωσε περισσότερο στο θέμα και την πλοκή του μυθιστορήματος, αλλά και το ύφος και το είδος της γραφής.
Ο κ. Νικολόπουλος κέντρωσε περισσότερο στο θέμα και την πλοκή του μυθιστορήματος, αλλά και το ύφος και το είδος της γραφής.
Ο. κ. Κακουλίδης, ανέδειξε ότι δεν πρόκειται ακριβώς για “μυθιστόρημα” μιας κι είναι τόσο διάφανα τα πρόσωπα που κατονομάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επισημαίνοντας ταυτόχρονα πως κατά τη γνώμη του το πόνημα αποτελεί εξαιρετικό δείγμα λογοτεχνίας από την άποψη “της τέχνης του λόγου”. (επίσης μας έδωσε την εντύπωση ότι το Αμφιθέατρο στάθηκε και για κείνον μια ευκαιρία να εκφράσει την βαθιά του απογοήτευση, την πίκρα, για την έκπτωση που ο Δημήτρης Ποταμιάνος καταδείχνει.)
Εκεί που θα σταθώ περισσότερο, ωστόσο, είναι στην εισήγηση της κ. Ζαραβέλα, απλά και μόνο ως τη φωνή της νέας γενιάς:
“Για εμένα το Αμφιθέατρο του Δημήτρη Ποταμιάνου είναι δείγμα του ήθους και της εντιμότητας του, το χρέος κάθε καθηγητή μπρος στους 20χρόνους- 30χρόνους φοιτητές του, η προσπάθεια στα τελευταία κεφαλαία των 368 σελίδων να αποτυπώσει, όσο είναι δυνατόν σε ένα μυθιστόρημα και να γνωρίσει στους φοιτητές του σήμερα και του χθες που δεν έζησαν την εποχή, τα εξοπλιστικά, τις μίζες, τη στρατευμένη δημοσιογραφία, και την, με αρνητικά φορτισμένη χροιά, στρατευμένη τέχνη, που υπηρέτησαν οι δημιουργοί της φούσκας του 20ου-21ου αιώνα, της ελληνικής κρίσης η οποία έσκασε σα βόμβα στα χέρια όχι των πυροκροτητών της, αλλά και της νέας, ανυποψίαστης ως ένα βαθμό γενιάς! Γι αυτό ακριβώς τον ευχαριστούμε!”
Από αυτή την άποψη, το Αμφιθέατρο χτες ήταν ολοζώντανο.
Εξαιρετική όπως πάντα η Άννα Γεραλή στην ανάγνωση των αποσπασμάτων του βιβλίου, κι αποκάλυψη για όσους δεν την ξέραμε η νεαρή ταλαντούχα Περσεφόνη Λαλιώτη που επίσης διάβασε κάποια κομμάτια χαρακτηριστικά.
Η αίθουσα, το ξανάπαμε, γεμάτη.
Κι εκεί μέσα κανείς δεν ήταν της λογικής lifestyle, κανείς δεν ήταν αδιάφορος για τα δρώμενα και τους κοινούς μας τόπους.
Οπότε, κ. Ποταμιάνε, ελπίζουμε το Αμφιθέατρό σας να είναι πράγματι ένα έπος σε εξέλιξη.
Βικτώρια Τράπαλη
