του Αλέξη Κράους
Η Φέτα, ή καλύτερα η Οφέτια, όπως ήταν το αρχικό της όνομα, ήταν νύμφη που γεννήθηκε στην αρχαιότητα, κατά πάσα πιθανότητα στους προϊστορικούς χρόνους, σε κάποια σπηλιά στις πλαγιές του Παρνασσού. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, στην πραγματικότητα ήταν κόρη του Πάνα και μιας βοσκοπούλας που παντρεύτηκε έγκυος ένα ευλαβή βοσκό, ο οποίος δέχθηκε την πατρότητα από αγάπη στον τραγοπόδαρο θεό.
Ήταν ένα όμορφο κορίτσι με ιδιαίτερο χαρακτήρα, οι γονείς του το φρόντιζαν πολύ και το κράτησαν, όπως γινόταν συνήθως με τα όμορφα κορίτσια, μακριά από τις αχτίδες του ηλίου και τα πονηρά βλέμματα, με αποτέλεσμα το υπέροχο δέρμα της να παραμείνει κατάλευκο μέχρι τα 14, όπου οι γονείς της αποφάσισαν να της επιτρέψουν την έξοδο από την οικογενειακή εστία.
Ξεμυτίζοντας η μικρή Φετούλα στα 14 της χρόνια, σχηματισμένη γυναίκα ήδη, δεν άργησε να γίνει αντιληπτή από το Δία, που τη διακόρευσε και γενικά τη γεύτηκε πρώτος. Αυτή ήταν η πρώτη αρπαγή της Φέτας. Στη συνέχεια, η Ήρα, τρελή από ζήλια, θέλοντας να εκδικηθεί, μεταμόρφωσε την όμορφη κοπέλα σε τυρί. Μάλιστα, διάλεξε ένα δύσκολο μείγμα, μισό πρόβειο και μισό κατσικίσιο γάλα, για να θυμίζει τον πραγματικό πατέρα της.
Από τότε, οι βοσκοί του Παρνασσού λάτρεψαν για αιώνες τη Φέτα, της οποίας η παρασκευή διαδόθηκε στα γύρω βουνά και σιγά-σιγά σε όλη την Ελλάδα, με πολλές παραλλαγές. Κατά τον 19ο αιώνα και την άνοδο του νέου Ελληνισμού, την εποχή της εμφάνισης του Νεοελληνικού Κράτους, η φέτα αρχίζει να κατεβαίνει από τα βουνά και να εμφανίζεται στις πόλεις, να περνάει από το βαρέλι στον τενεκέ και από το βοσκό στο μπακάλη.
Πριν από περίπου 60 χρόνια τελικά, στον 20ο αιώνα, οι απόγονοι των Βίκινγκς, των Γότθων και των Γαλατών αρχίζουν να επισκέπτονται την Ελλάδα, στο πλαίσιο του μαζικού τουρισμού. Μέσα στις σπουδαίες εμπειρίες που προσέφερε η χώρα μας ήταν και η φέτα. Η φέτα έφτασε στο πιάτο του τουρίστα, χωρίς καμιά προβολή και επιπλέον έξοδο από τα Υπουργεία Τουρισμού, Πολιτισμού ή Ανάπτυξης, που την εντόπισε για τη σπουδαία της γεύση και την αγάπησε τρελά, για να την απαγάγει στη συνέχεια εκτός Ελλάδος και μάλιστα να κλέψει τη συνταγή της για κακές ιμιτασιόν. Το ελληνικό κράτος έδωσε ένας τέλος σ’ αυτή τη δεύτερη αρπαγή της φέτας, διασφαλίζοντας την ελληνικότητά της για πάντα και κρατώντας τα βασικά χαρακτηριστικά που είχε ως κοπέλα, γλυκιά και μαλακιά, όταν ήταν χαρούμενη, σκληρή και λίγο αλμυρή, όταν ήταν θυμωμένη. Ο περίγυρος της Μεσογείου και τα Βαλκανικά Βουνά είναι μέχρι σήμερα γεμάτα από ‘ξαδέρφες’ της φημισμένης ελληνικής φέτας.
Η νεοσύστατη εταιρεία ‘ΦΕΤΑ ΚΡΑΟΥΣ’, είναι ανώνυμη και εντελώς ανύπαρκτη, διαθέτει τα προϊόντα της άυλα και δωρεάν, σκοπεύοντας να ξαναχτίσει τους δεσμούς εμπιστοσύνης ανάμεσα στον ελληνικό και τον γερμανικό λαό και ιδίως τον καταναλωτή. Προσφέρει μάλιστα, στο κοινό τη φέτα σε νέα, κουλτουριάρικη παρουσίαση. Πράγματι, στην Ελλάδα η φέτα προσφέρεται σε φέτες και στο εξωτερικό σε κύβους. Το νέο μας προϊόν είναι η φέτα σε κολώνες, δωρικές, κορινθιακές ή ιωνικές, για γεύματα με υψηλές γαστρονομικές και αισθητικές απαιτήσεις.
Το παρόν κείμενο είναι διαφημιστικό και συνοδεύεται από μουσική υπόκρουση (χορωδιακό της 9ης Συμφωνίας του Μπετόβεν, με συνοδεία από κουδούνια κοπαδιών αιγοπροβάτων).
Όπως όλοι οι μύθοι, ο μύθος της φέτας περιέχει πολλά πραγματολογικά στοιχεία, ανακατεμένα με στοιχεία πραγματικής μυθοπλασίας, που οι μελετητές καλούνται να εντοπίσουν και οι αιώνες να εμπλουτίσουν με παραλλαγές.
Καλή όρεξη,
“LA FET–A.KRAUSS”
