Δημήτρης Ποταμιάνος : Δημήτρης ο Αιγινήτης

του Αλέξη Κράους

Τώρα πια, που μας έφυγε, μετά από μια τόσο σκληρή και άνιση μάχη για αυτόν και τους δικούς του, ο καλός καινούργιος μας φίλος, κάνουμε, όπως μπορούμε, έναν πρώτο απολογισμό της κληρονομιάς που μας χάρισε !

Για τον Δ. Ποταμιάνο, άκουσα για πρώτη φόρα το 2008, όταν μια μικρή ομάδα της οποίας ήταν μέλος, έβαλε μπροστά να διοργανώσει ένα μικρό συνέδριο με τίτλο δικής του επιλογής,” Βάστα καημένη φιστικιά”. Τα άλλα μέλη της ομάδας ήταν, η Β. Κανελλοπούλου, ο Στράτος Πανταβός και ο ΗP Κουλόν και οι τρεις μέλη του Συλλόγου Ενεργών Πολιτών. Τότε, μόλις είχαμε εγκατασταθεί στην Αίγινα, και αυτή η πρωτοβουλία φάνηκε σαν ένα ξεχωριστό στοιχείο από το καλωσόρισμα του νησιού, σε μας του νεοφερμένους, μαζί με τις ομορφιές του αιγινήτικου τοπίου και τη ξεχωριστή γοητεία των μνημείων. Ο Δημήτρης ήτανε επίσης ο σύμβουλος γευσιγνωσίας της εκδήλωσης, που επέλεξε τον Ιταλό σεφ και το ξεχωριστό μενού που συνδύαζε το κρέας, το ψάρι και άλλα εδέσματα με το φιστίκι. Η αναβάθμιση της καλλιέργειας της φιστικιάς, που ήταν στόχος του συνεδρίου, οδήγησε γρήγορα τον επόμενο χρόνο στο Fistiki Fest, που ήδη σήμερα, είναι μια μικρή παράδοση στην καινοτομία και τον συνδυασμό της καλλιτεχνικής δημιουργίας με την παραγωγή του φημισμένου αιγινήτικου φιστικιού.

Τον γνώρισα καλλίτερα το 2010 ως εισηγητή, σε ένα Συνέδριο Κοινωνικής Οικονομίας, συστημένο από τον καθηγητή κοινωνιολογίας Γ. Τσοπάνογλου. Ο Δημήτρης μας ξάφνιασε τότε, υποστηρίζοντας την βαθιά σχέση της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους με την αλληλεγγύη και την γενναιοδωρία, ως δομικά στοιχεία, χρησιμοποιώντας ένα πλήθος επιστημονικών αναφορών.

Εν τω μεταξύ, είχα την τύχη να τον συναντήσω στην Αίγινα, όπου είχε ήδη εγκατασταθεί από την δεκαετία του ΄90. Έτσι ανακάλυψα, αυτό το μικρό πέτρινο στολίδι, το σπίτι του. Διακριτικό και γοητευτικό, χτισμένο με την ζεστή αιγινήτικη πέτρα πωρόλιθου, λειτουργικό καταφύγιο σκέψεων και συναισθημάτων, ορμητήριο σχεδίων και πρωτοβουλιών και παρεμβάσεων που ο Δημήτρης ετοίμαζε και θα συνέχιζε να ετοιμάζει προς την κοινωνία γενικότερα και ειδικά προς την αιγινήτικη κοινωνία. Σε αυτήν την δέσμη ανθών και καρπών ώριμης και όμορφης σκέψης και πράξης, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο κήπος του γύρω από το σπίτι, μικρός αλλά πυκνός και πλούσιος, όπου μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα τα άνθη και οι καρποί της λεμονιάς σου γέμιζαν την όραση και την όσφρηση, που τις πλούτιζαν ακόμα, η θέα και τα αρώματα από άλλα δένδρα και αρωματικά φυτά, όπως η λεβάντα και το δενδρολίβανο, η δάφνη και η ελιά, ακόμα και μια κουμαριά, που την βρήκα καρπισμένη αρχές Δεκέμβρη και που ο Δημήτρης είχε καταφέρει να φιλοξενήσει εκεί, ενώ το είδος σπανίζει εξαιρετικά στην νότια Αίγινα. Συστατικό στοιχείο του ψυχικού και πνευματικού του κόσμου αυτός ο κήπος του Επίκουρου, έχει πραγματωθεί εκεί στην Αίγινα, για να καρπίζει και να μοσχοβολά! Έτσι είναι! Ο Δημήτρης έσπειρε σπόρους σπουδαίους και πολλούς και έβαλε σε καλό χώμα πολλά φυντάνια και μοσχοβόλα βότανα γύρω του και κυρίως στον φοιτητικό κόσμο, που τον αγάπησε τόσο!

Είχα την χαρά να τον φέρω σε επαφή με έναν άλλον πολύτιμο για μένα φίλο που μου χάρισε η Αίγινα, τον ζωγράφο και ενεργό πολίτη Γιάννη Σανταντόνιο, τον οποίο παρουσίασε, ως τιμώμενο πρόσωπο στο Φεστιβάλ του Φιστικιού. Με αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε μία καλή φιλία και μία σπουδαία σχέση αλληλοεκτίμησης αλλά και ένα πηγαίο κείμενο, για τις ιδέες τις πρωτοβουλίες και τα έργα του Γιάννη, που ξεκίνησε με έναν εξαιρετικό σχολιασμό, για τις 14 εικαστικές φιστικιές, οι οποίες στήθηκαν στο 1ο Φεστιβάλ Φιστικιού, παντρεύοντας με συγκεκριμένο και μοναδικό τρόπο, την καλλιτεχνική δημιουργικότητα με την αγροτική παραγωγή. Οι επαφές και οι συνεργασίες του Δημήτρη με τους ταλαντούχους και δημιουργικούς ανθρώπους της Αίγινας όπως η Βικτώρια Τράπαλη που μας άφησε πρόσφατα, ο Γιώργος Μπήτρος και ο Δημήτρης Νικολόπουλος, χωρίς να ξεχνάμε την Λίνα Πετρίτη, ήταν πολλές και με σπουδαία αποτελέσματα, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.

Το 2013, ο Δημήτρης ήρθε πάλι κοντά μας στην βραδιά που διοργάνωσε ο Σύλλογος Ενεργών Πολιτών Αίγινας, για την ανάδειξη του αρχαίου λιμένα και του αρχαιολογικού χώρου της Κολώνας. Εκεί, μας ανέπτυξε τις αντιλήψεις του, για ένα νέου τύπου ” επικουρικό τουρισμό”, για την χώρα μας και ειδικά για την Αίγινα, όπου τοπικά προϊόντα, πολιτιστική κληρονομιά και τοπική κοινωνία,έπαιζαν τον πρώτο ρόλο. Tο σκεπτικό του, πλούσιο και ώριμο, προερχόταν από πολύχρονη εμπειρία. Με τον ίδιο τρόπο ασχολήθηκε με
πάθος για την πιθανότητα αξιοποίησης του υπέροχου Καποδιστριακού Ορφανοτροφείο, πρώην φυλακές Αίγινας, στα πλαίσια της δημοτικής παράταξης Κοινωνία Πολιτών όπου είχε ενεργοποιηθεί ως υποψήφιος τις δημοτικές εκλογές.

Με αυτά τα λίγα προσπαθώ να περιγράψω κάποια από τα φωτεινά μονοπάτια που μας άνοιξε ο Δημήτρης!

Και ένα τελευταίο, για το κείμενο που μας ετοίμασε τον περασμένο Ιανουάριο, με την ευκαιρία μιας γιορτής για” το Φρέσκο Λάδι”, που ονειρευτήκαμε μαζί, γραμμένο στα γαλλικά, που τολμώ να μεταφράσω περιληπτικά:

΄΄ Το φρέσκο λάδι΄΄. Είναι η κατ εξοχήν απόδειξη της αιώνιας δύναμης της Γης ! Μας προσφέρεται κάθε χρόνο, μετά το τέλος Νοεμβρίου. Έχει μία γοητεία τρελλή, άρωμα κολακευτικό και γεύση φρουτώδη , αλλά δεν διαθέτει καμία δυνατότητα συντήρησης. Όχι, δεν σκέφτομαι τον ετήσιο τρύγο του καινούργιου κρασιού, που τόσο έξυπνα έχουν προωθήσει στην αγορά οι φίλοι μας του νότου της Βουργουνδίας… Πρόκειται, για ένα άλλο ευλογημένο προϊόν της Μεσογειακής λεκάνης, είναι το φρέσκο λάδι, εννοείται έξτρα παρθένο. Η κατανάλωση αυτής της αμβροσίας,που προέρχεται από φρούτα πρώιμα, (με ωριμότητα 60-70%), απλά περασμένα στο ελαιοτριβείο ( με ψυχρή διαδικασία κατά προτίμηση) και χωρίς καμία άλλη χημική επεξεργασία, προβάλλει από καθαρά γευστικής πλευράς δύο χαρακτηριστικά σε λεπτή ισορροπία. μία πίκρα δυνατή, λόγω της παρουσίας πολλών αντιοξειδοτικών, που προκαλεί ένα ελαφρύ κάψιμο στην γλώσσα και στον λαιμό, εξισσοροπημένη με επιτυχία από ένα άρωμα άνθους και μία γεύση φρουτώδη…΄΄

Η τέχνη της γευσιγνωσίας και η αγάπη για την γη μας, στην καλύτερή της έκφραση !

Φωτo: Στέφανος Ποταμιάνος