της Νίτσας Λουλέ
Περάσαν ένας αιώνας και πέντε χρόνια από τότε που καθιερώθηκε η 8 του Μάρτη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μια ημέρα που τιμά τον αγώνα εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη το 1857 που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας ισότιμο με τους άντρες μεροκάματο και φυσικά δικαίωμα ψήφου.
Με μεγάλη καθυστέρηση και με προτροπή του Σοσιαλιστικού κόμματος των ΗΠΑ άρχισε να γιορτάζεται πρώτα στην Αμερική και λίγο αργότερα καθιερώθηκε επί Λένιν στην Ρωσία σαν επίσημη αργία για να επεκταθεί πολύ σύντομα σε όλες της Σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.
Το 1977 μπήκε κάτω από τις φτερούγες του ΟΗΕ ο οποίος κάλεσε όλες της χώρες του κόσμου να γιορτάζουν την 8η μέρα του Μάρτη για τα δικαιώματα της γυναίκας.
Με το καιρό και παρά τις προσπάθειες κομμάτων και γυναικείων οργανώσεων η γιορτή έχασε τον πολιτικό και τον αρχικό της χαρακτήρα. Ωστόσο υπάρχουν ακόμη χώρες που εξακολουθούν να της δίνουν τη θέση που πρέπει. Στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες η 8 του Μάρτη γίνεται η αφορμή για να βρεθούν μαζί και να διασκεδάσουν ομάδες γυναικών που κλείνουν από μέρες τραπέζι σε κέντρα διασκέδασης,. εστιατόρια, ακόμη και σουβλατζίδικα. Χορεύουν τσιφτετέλι πάνω στα τραπέζια, πίνουν και χαίρονται Για ποιο πράγμα αλήθεια?
Βέβαια ο τρόπος αυτός μνήμης δεν αφορά το σύνολο των Ελληνίδων. Την άνεργη, την πολύτεκνη, την εργαζόμενη των 350 ευρώ. Αυτές εξακολουθούν να έχουν τα ίδια αιτήματα που είχαν οι κλωστοϋφαντουργίνες της Νέας Υόρκης πριν δυο περίπου αιώνες. Πολύ περισσότερο η μετανάστρια και η μάνα πρόσφυγας που με τον μπόγο στην πλάτη περπατά χιλιόμετρα μαζί με τα παιδιά της να σώσει τις ζωές τους από ένα πόλεμο που οι μεγάλοι της Δύσης άνοιξαν.
Kαρποφόρησαν και πότε οι αγώνες εκείνοι. Σε ότι αφορά το μεροκάματο εξακολουθεί παγκόσμια σχεδόν να βρίσκεται πολύ κάτω των αντρών.
Η παρουσία της γυναίκας στα κοινά παρά τα βήματα που έγιναν θα πάρει ακόμη πολύ καιρό να φθάσει αυτό που λέμε ισότητα των δυο φύλων. Το ίδιο και στη μόρφωση και γενικότερα στις επιστήμες. Δικαιωμα ψήφου απέκτησαν για πρώτη φορά στη Ν. Ζηλανδία το 1893 για να ακολουθήσει η Αυστραλία δυο χρόνια μετά. Στην Ευρώπη έδωσε το έναυσμα η Φιλανδία το 1907, η Νορβηγία και σιγά σιγά άνοιξαν οι κάλπες για τις γυναίκες και στις υπόλοιπες χώρες με τελευταία την Ελλάδα στις δημοτικές εκλογές του 1934 και μόνο για εκείνες που είχαν κλείσει το 30στο έτος. Όσο για την Αμερική την χώρα που πρωτομπήκε το αίτημα, περάσαν 80 χρόνια και μόλις το 1920 οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου σε όλες τις πολιτείες. Το τελευταίο κάστρο δείγμα του πόσο υπολογίζεται η γυναικά, έπεσε τον περασμένο Δεκέμβρη στην Σαουδική Αραβία. Με τα τσαντόρ και καλυμμένα τα πρόσωπα τους έκαναν ουρά έξω από τα εκλογικά κέντρα και ένιωσαν για πρώτη φορά έστω και με την ψήφο τους σαν ολοκληρωμένοι πολίτες.
Μακρύς ακόμη ο δρόμος να πάρει η γυναίκα τη θέση της σύμφωνα με τους νόμους και τις παγκόσμιες διακηρύξεις που έχουν υπογραφεί απλόχερα από όλους. Και σίγουρα δεν θα το πετύχουμε με τσιφτετέλια στα τραπέζια.
