Μόνο ευγνωμοσύνη δείχνω, Χρόνια τώρα στους ανθρώπους.
Την Άνοιξη γεμίζω λευκούς ανθούς, και είμαι πάντα καταπράσινο. Μοσκοβολώ από μακριά. Και μετά δένω χρυσούς καρπούς σαν μικρά τόπια. Είπα τόπια; Έχω γίνει πολύ μεγάλο χάρη στην αγάπη των παιδιών. Αυτή με τρέφει.
Οι φωνές τους, είναι μέσα στους χυμούς μου. Όταν κάνουν διάλειμμα, χαμογελώ κι εγώ. Ένας δάσκαλος με φύτεψε εδώ και πολλά χρόνια, στην αυλίτσα της βιβλιοθήκης, δίπλα στο σχολείο. Τότε ήμουν ένα ισχνό κλαδάκι, που έζησα όμως, χάρη στην αγάπη των παιδιών και των ανθρώπων της βιβλιοθήκης που με πότιζαν.
Θυμάμαι ένα μικρούλι πρωτάκι, που με αγκάλιαζε και με φιλούσε στον κορμό μου, πετώντας τη σάκα του με μεγάλη χαρά.
Αυτός ο μικρούλης, έχει γένια τώρα. Τέλειωσε το πανεπιστήμιο, και φέρνε το δικό του μωρό να με δει.
Γενιές ολόκληρες μεγάλωσα. Αν είχα φωνή θα τα φώναζα με το μικρό τους όνομα. Τα ξέρω όλα.
Και την κυρία της βιβλιοθήκης αγαπούσα. Την πρωτόδα κοπέλα να ‘ρχεται να πιάσει δουλειά, και την τελευταία φορά, την είδα να φεύγει με γκρίζα μαλλιά, όταν πήρε σύνταξη.
Όποιος κηπουρός με είδε, έμεινε έκπληκτος με τη δύναμη μου, και το μπόι μου. Όχι να το παινευτώ αλλά είμαι πολύ μεγάλο για το είδος μου. Ακόμη και να με μεταφυτέψουν, αν με βγάλουν από το χώρο μου, μόνο ένα θαύμα θα με αφήσει να ζήσω. Τέτοιο δέντρο γκρέϊπφρουτ δεν έχουμε ξαναδεί έλεγαν. Δεν υπάρχει.
Ασπασία Φωτάκη