Πολλές οι γέφυρες, όλων των ειδών, ανά την Ελλάδα, ανά τον κόσμο, από πέτρινα γιοφύρια ιστορικά και ξακουστά, έως σύγχρονες, πελώριες, εναέριες και μεγάλα έργα της αρχιτεκτονικής τέχνης.
Από τα βάθη των αιώνων ο άνθρωπος αξιοποιώντας την ευφυΐα του, συνέλαβε την κατασκευή γέφυρας για κάθε εμπόδιο που δυσκόλευε την μετακίνηση και την πορεία του. Περίτεχνα πια, ενώνει αποστάσεις σε όποιο έδαφος χωρίζει η φύση.
Αποστάσεις όμως δημιουργεί και η ανθρώπινη φύση μας. Ρήγματα, στο έδαφος της συνύπαρξης σε αυτό το εφήμερο πέρασμά μας από την επίγεια ζωή.
Κι εδώ έρχεται μια άλλη τέχνη για να ενώσει, η τέχνη της επικοινωνίας και του διαλόγου, που προσπαθεί να χτίσει γέφυρες μεταξύ μας, όταν μας χωρίζουν μια θάλασσα διαφορές. Διαφορές που θα πρέπει να τις κατανοήσουμε βαδίζοντας και στις δύο όχθες, εάν θέλουμε πράγματι να τις ενώσουμε.
Και αυτές είναι οι πιο εύθραυστες γέφυρες, που μπορούν να γκρεμιστούν σε μια στιγμή, συνήθως με δυναμίτη τον εγωισμό μας. Περηφάνια το λένε άλλοι, εκείνοι που είναι αλάνθαστοι κι ατρόμητοι, και διατηρούν σταθερό βηματισμό. Μα ίσως κι αυτοί να φοβούνται κάτι, απροσδιόριστο, που δεν έχουν εντοπίσει αφού αρνούνται να κοιτάξουν κάτω από το μετέωρο βήμα τους.
Σαν το νερό οι χαρακτήρες μας, τα λόγια μας, διαχωρίζουν ότι στέρεο μπορούμε να πατήσουμε για να προχωρήσουμε πιο πέρα και να προσπεράσουμε κάθε εμπόδιο συνεννόησης.
Ένα νερό ορμητικό, που ενώ βλέπουμε ότι διαβρώνει το έδαφος της προκοπής μας, είμαστε ανίκανοι να χτίσουμε μια γέφυρα από ένα υλικό που θα κρατήσει.
Δεν βρίσκουμε το υλικό που δεν φθείρεται; ή αρνούμαστε την αξία του για να υπερυψώσουμε τη δική μας, υποτιμώντας την αναγκαιότητα της σύνδεσης;
Πόσες αποστάσεις αποφασίσαμε ειλικρινά να γεφυρώσουμε;
Πόσα παραλείψαμε; λέξεις, σημειώματα, τηλεφωνήματα, όταν μπλέξαμε το πραγματικό μέσα στα δίχτυα της φαντασίας μας.
Πόσες από τις γέφυρες που φτιάξαμε, προσπαθήσαμε να τις συντηρήσουμε;
Σε πόσες βαδίσαμε σαν κοινοί θνητοί και όχι σαν Θεοί; Πλάι πλάι, χωρίς να οδηγούμε, χωρίς να ακολουθούμε;
Καμία γέφυρα δεν θα κρατήσει το βάρος της ματαιοδοξίας μας.
Καμία γέφυρα δεν θα μηδενίσει την απόσταση. Ισότιμα την ενώνει για να μη στεκόμαστε απέναντι.
Ο καθένας μας αποφασίζει αν θα ανακόψει την πορεία του γυρνώντας πίσω σε όσο έδαφος του απομένει, ή θα ρίξει γέφυρες για να συνεχίσει μπροστά. Αν θα τις συντηρήσει ή θα τις γκρεμίσει κοιτάζοντας περήφανα τα υλικά κατεδάφισης και τον αποκλεισμό που ο ίδιος εξασφάλισε. Αν θα επιλέξει την σύνδεση ή θα διατηρήσει έναν γκρεμό που το τίμημα είναι πάντα αμοιβαίο.
Οι γερές γέφυρες χτίζονται κι από τις δυο όχθες ταυτόχρονα. Μόνο με καθαρά υλικά κατανόησης και εμπιστοσύνης θα καταφέρουμε να γεφυρώσουμε διαφορετικές πλευρές, χωρίς να φθείρουμε τις αξίες τους.
Αν μια γέφυρα προσπαθήσει να χτιστεί από την μια όχθη, δεν θα κατορθώσει ποτέ να φτάσει στην άλλη. Η άλλη όχθη θα στέκει πάντα απέναντι, διατηρώντας αυστηρά χαοτική και την πιο μηδαμινή απόσταση.
Κι αν κάποια καταφέρει να φτάσει, το υλικό της θα είναι το σκοινί. Προσπελάσιμη μόνο από ακροβάτες, τρελούς κι ονειροπόλους, πάντα προετοιμασμένους για ελεύθερη πτώση στα άδυτα μιας ανέλπιστης προσδοκίας.
Στην Βαγία υπάρχει μια ξύλινη γέφυρα, μικρή όπως και το χωριό, που ενώνει τις δύο όχθες του προστατευόμενου υγρότοπου. Υπάρχει κι άλλος δρόμος για την άλλη όχθη, αλλά θα κάνουμε κύκλο ενός + χιλιομέτρου για μια απόσταση μόλις 2-3 μέτρων. Όταν την παρέσυρε ο χείμαρρος του 2010, όλοι νιώσαμε την απουσία της και την αντικαταστήσαμε γρήγορα.
Προσπαθώ να την περνάω συχνά, να μην ξεχάσω την ύπαρξή της, να μην απαξιώσω τη χρησιμότητά της.
Μα κάποιες φορές ξεχνιέμαι,
και κάνω τον κύκλο…
Νέλλη Πετροπούλου
Φωτο από Βαγία Αίγινας το 2010, όταν μετά από καταιγίδα παρασύρθηκε το γεφυράκι στον υγρότοπο.
