Χρόνο με το χρόνο η Καστροπολιτεία της Παλιαχώρας καταρρέει.
Κάθε χειμώνας, ρημάζει τα βουβά ξωκλήσια που αντέχουν ακόμη στο λόφο της Παλιαχώρας.
Τα ρημάζουν, η υγρασία, οι καταιγίδες, οι άνεμοι, μαζί με τα κλαδιά που αφήσαμε να τα χτυπούν και τους θάμνους που ριζώνουν πάνω τους και τα πληγώνουν.
Κάθε βροχή που χτυπά στις πληγωμένες στέγες της Παλιαχώρας, ξεθωριάζει πανάρχαια αποτυπώματα, αγιογραφίες, ιστορία, πολιτισμό.
Ό,τι εγκαταλείψαμε.
Επιλεκτικά σώζουμε κατά καιρούς, ελάχιστα από αυτά, για να μας ταξιδεύουν στους αιώνες.
Επιλαχών για φέτος, ο ετοιμόρροπος Άγιος Ευθύμιος.
Ξύλινα υποστυλώματα κρατούν γερά τους τοίχους του, από το καλοκαίρι.
Μα η τρύπια στέγη του, δέχτηκε πάλι τα χτυπήματα της βροχής, αφού το πρόχειρα βαλμένο νάιλον προστατευτικό, πέταξε στον πρώτο άνεμο.
Αναμενόμενο και από τον πιο ανόητα ρομαντικό.
Στο ίδιο μονοπάτι, αποτελεί για όλους θλιβερό μήνυμα η εικόνα του ναού του Άγιου Αθανασίου.
“Συμβόλαιο πνοής” που έμεινε ανεκτέλεστο.
Ενέσεις υποστήριξης, πριν από χρόνια, έσωσαν τους τοίχους του, μα η στέγη, η μεγαλύτερη ομπρέλα του στη φθορά, κατέρρευσε.
Και σήμερα στέκει εκεί, άστεγος όπως τόσα ακόμη ξωκλήσια, με τα ίχνη μας στους τοίχους του, να θυμίζει τα νεότερα ανθρώπων έργα, της …συντήρησης και της υλοποίησης.
Θα είναι άραγε ίδια η τύχη του τυχερού Αγίου Ευθυμίου με του Αγίου Αθανασίου, ή θα φροντίσουμε να είναι καλύτερη;
Οι βροχές ξεκίνησαν, ο χειμώνας έρχεται.
Νέλλη Πετροπούλου
