Κάθε νέα λογοτεχνική παρέμβαση του αγαπημένου στο αναγνωστικό κοινό, λογοτέχνη και ποιητή κ.Σπύρου Ραδίτσα είναι εκτός από πολυαναμενόμενη και ταυτόχρονα καινοτόμος. Γιατί κάθε του καινούρια παρουσία, είναι και ένα νέο γι αυτόν συγγραφικό πείραμα. Από τα Χαϊκού του «Στις μπόρες με στυλ» έως τα αφηγήματα των «Παλιών Φωτογραφιών» και από τις αναφορές του «Κάπου Αλλού» έως τα διηγήματα του «Περίπατος με την Έψιλον», η πένα αυτού του πολυγραφότατου και ευφυέστατου μάγου των λέξεων, μας συστήνει νέες στοχαστικές ατραπούς και καινούρια, αχαρτογράφητα για πολλούς, λογοτεχνικά μονοπάτια.
Οι «Μικροί Διάλογοι» έρχονται μέσα σε μια περίοδο εθνικής πνευματικής αστάθειας και γενικότερης εκδοτικής στασιμότητας για να ταράξουν τα νερά μιας χρονιάς που έχει χαρακτηριστεί από κλυδωνισμούς και φτωχή λογοτεχνική παραγωγικότητα.
Αρχικά, παρατηρούμε πως τα ποιήματα έχουν τη μορφή στιχομυθίας, πρόκειται ουσιαστικά για διαλόγους μεταξύ αόριστων και ανώνυμων συνομιλητών, σύμφωνα και με τον κατατοπιστικό τίτλο του και το γλαφυρό εξώφυλλό του. Αν ρίξουμε όμως μια ματιά στα ποιήματα υπό το πρίσμα της περιγραφικής λειτουργίας των τίτλων τους, θα διαπιστώσουμε ότι οι περισσότεροι είναι θεματικοί, αποδίδοντας πιστά την ουσία του κάθε ποιήματος ( «Άνδρες και Γυναίκες», «Η Κόλαση», «Σωτήρες», «Τα Αγαθά»), αναφερόμενοι στο ίδιο το κείμενο και στον τρόπο με τον οποίο αυτό πραγματώνει τις προθέσεις του. Αν εξεταστούν ακόμα πιο προσεκτικά, υπηρετούν τον στόχο της συνοχής και της συνεκτικότητας που διατρέχει το σύνολο του έργου του ποιητή μέσα από την κυριαρχία του λυρισμού και από το φιλοσοφικό του σύστημα, αυτό μιας ουτοπικής θεώρησης του κόσμου, ανάλογη της φύσης του Σπύρου Ραδίτσα ως ποιητή – ανθρώπου της θάλασσας, ο οποίος «Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνων».
Τα πολυάριθμα διαλογικά ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή, συνειδητά ταξινομημένα αλφαβητικά, συνυπάρχουν σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μεγάλο συνθετικό ποίημα, ένας κοινός επιβλητικός διάλογος, που θυμίζει μουσική συμφωνία και διαθέτει μία συνεκτική λογική. Μια συνομιλία της οποίας θα μπορούσε κάποιος να γίνει μάρτυρας σε μια παρέα, σε μια τυχαία ωτακουστική συνεύρεση από το διπλανό τραπέζι, σε ένα συμπόσιο…
Η τελική σύνθεση αυτού του πραγματικά εξαίσιου έργου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται τελικά για έναν εσωτερικό διάλογο και όχι για μια σχέση πομπού- δέκτη. Είναι μια συνομιλία με τον εσωτερικό εαυτό μας, με κύριο θέμα συζήτησης τα γνωστά και αγαπημένα θέματα της εργογραφίας του Σ.Ρ. που ανακαλούνται πηγαία, σε μια διαλεκτική στιχομυθία. Η κίνηση αυτή γίνεται συνειδητά και αποτελεί στοιχείο της πάντοτε εξελικτικής γραφής του δημιουργού. Με άλλα λόγια, οι «Μικροί Διάλογοι» μπορούν να διαβαστούν τόσο αυτόνομα όσο και τμηματικά. Ως ψηφίδες ενός μεγάλου πνευματικού μωσαϊκού που βρίσκεται σε μια διαρκή, ανοιχτή διαδικασία εξέλιξης και αυτοτροφοδότησης.
Είναι, θαρρώ, η καλύτερη συνέχεια μιας μεγαλόπνοης πορείας, η οποία, με αφετηρία μια κουκίδα στον χάρτη της Ελλάδας, την Αίγινα, μπορεί να αναγνωστεί ως ένας ύμνος στον Εαυτό και στην Ανθρώπινη Παρουσία.
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
