Όλα η ψυχή μου τα ζητά
πράσινα να ‘ναι πράσινα
τον άνεμο, τη φυλλωσιά
τ΄ άλογο πάνω στα βουνά
τη βάρκα μες στη θάλασσα
Μες στη σκιά που τήνε ζώνει
ρεμβάζει πάνω στο μπαλκόνι
πράσινο δέρμα και μαλλί
το μάτι κρύο και ασημί
-Σύντροφε πάρε τ΄ άλογό μου
κι όλη η αρματωσιά δικιά σου
το σπίτι σου να ‘ναι δικό μου
να ‘ναι δική μου η φαμελιά σου
Σύντροφε καταματωμένος
έρχομαι απ΄το ψηλό φαράγγι
αχ, έτσι το ΄φερ΄ η ανάγκη
-Έγνοια σου γυιέ μου κι αν μπορούσα
ευθύς το πράγμα θα το κλειούσα
μα δεν ορίζω πια δικό μου
κανέ μηδέ το σπιτικό μου
-Σύντροφε πες μου και πατέρα
που είναι η πικρή σου η θυγατέρα;
-Χρόνια και χρόνους εκεί μένει
και πάντα εκεί θα περιμένει
όμορφη, μελαμψή και μόνη
πάνω στο πράσινο μπαλκόνι
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
(Federico Garcia Lorca)
φωτο Νέλλη Πετροπούλου
