Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο πολύ υποψιάζεσαι, τα πάντα και τους πάντες. Γι’ αυτό, τα μάτια σου άλλες φορές βγάζουν φως, άλλες σκοτάδι. Άλλωστε μονάχα εσύ είσαι υπεύθυνος για το πώς ήταν κάποτε το πρόσωπό σου και για το πώς είναι αυτή τη στιγμή.
Κι όταν σε ρωτάνε τι ηλικία έχεις, δεν μπορείς να απαντήσεις, αφού πιάνεις τον εαυτό σου να αλλάζει συνεχώς ηλικία. Πλέον συνειδητοποιείς ποιοι είναι οι κανόνες της ζωής και ποιες οι εξαιρέσεις.
Άραγε, πόσο χρονών θα ήσουν αν δεν ήξερες πόσο χρονών είσαι; Το θέμα είναι ότι ξέρεις πια να αποδέχεσαι ορισμένους συμβιβασμούς, να παραιτείσαι από εξωφρενικές απαιτήσεις, να αποδέχεσαι πως ποτέ δεν ανήκεις ολοκληρωτικά στον εαυτό σου.
Από την άλλη, μετράς τα γενέθλιά σου με ευγνωμοσύνη.
Είναι θλιβερό να μεγαλώνεις αλλά ωραίο να ωριμάζεις, είπε κάποτε η Brigitte Bardot. Επομένως, γνωρίζεις καλά ότι μπροστά σου έχεις ακόμα όνειρα να κάνεις αλλά όχι υπερβολικά πολλά. Όπως αντίστοιχα και με τις αναμνήσεις σου, είναι αρκετές αλλά όχι σε επίπεδο κορεσμού.
Βέβαια, υπάρχουν και στιγμές όπου μπερδεύεσαι: πλάθεις με τη φαντασία το μέλλον σου ή το παρελθόν σου; Το σίγουρο είναι ότι δεν έχεις πια ιδέες, παρά μόνο ανάγκες, γι αυτό και καταλαβαίνεις πως ενηλικιώθηκες. Αλλά η πραγματική θλίψη έρχεται όχι επειδή αλλάζεις τόσο πολύ, αλλά επειδή συνειδητοποιείς πως αλλάζεις τόσο λίγο, ως άνθρωπος. Ώσπου αρχίζει και εδραιώνεται βαθιά μέσα σου, ένα παράδοξο συμπέρασμα ολότελα επιβλητικό: Οφείλεις εν τέλει να ξοδεύεις όσο είσαι νέος τα λεφτά που θα κερδίσεις όταν μεγαλώσεις!
ΖΙΩΓΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (βιολόγος)
Ιούλιος 2021
φωτο Aegina Light
