Ζει η απουσία λοιπόν,
μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται,
γερνάει σαν ύπαρξη σωστή,
με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο το στόμα και τα μάτια,
με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας,
κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.
Και πρέπει να προσέχουμε
την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη γιατί,
για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Σχήμα της απουσίας»
