Η εικαστικός Αριάννα Ραυτοπούλου ντύνει με έργα της τον υπέροχο κήπου του ιταλικού εστιατορίου Il Posto στην Κυψέλη Αίγινας με την έκθεση “Μεταρσίωση“.
Έργα ζωγραφικής εμπνευσμένα από την έννοια της Μεταρσίωσης συνυπάρχουν σε αρμονία με τον καλαίσθητο χώρο και μας παρασύρουν σε μια μαγική ατμόσφαιρα ενεργοποιώντας τις αισθήσεις και τα συναισθήματα μας.
Η Αριάννα Ραυτοπούλου ζει τα τελευταία χρόνια στην Αιγινα με την οικογένειά της και δημιουργεί στο εργαστήρι της έργα ζωγραφικής αλλά και γλυπτικής. Φέτος, συμμετέχει για άλλη μια χρονιά στη Διαδρομή Καλλιτεχνών του Aegina Fistiki Fest, στο νούμερο 21.
Επισκεφθήκαμε τον κήπο του Il Posto και ζητήσαμε από την Αριάννα Ραυτοπούλου να μας μιλήσει για την αγάπη της για την τέχνη, για την Αίγινα τον τόπο που επέλεξε να ζει και να δημιουργεί, και για την Μεταρσίωσή της:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην συνοικία Μουσείο (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).
Είμαι Αρχιτέκτων Μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, απόφοιτη της Σχολής Βακαλό και Πτυχιούχος Bachelor of Arts του Pratt Institute της Νέας Υόρκης.
Ο κήπος και ο ευρύτερος αύλειος χώρος του Μουσείου όπου ανάμεσα στα σιωπηλά σπαράγματα γλυπτών, αριστουργήματα του ένδοξου αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, έπαιζα τα απογεύματα με τους φίλους μου, με καθόρισε βαθειά συγκινησιακά και αισθητικά, χαρίζοντάς μου το πρώτο «εισητήριο» για τον εικαστικό χώρο.
Ο χαρακτήρας μου, η εσωτερική ανάγκη παρατήρησης, η κλίση στη ζωγραφική σύνθεση και την γεωμετρία, μαζί με την μοναδική αγάπη μου για την Αρχιτεκτονική «Μητέρα τέχνη», δεν μου άφησαν περιθώρια άλλης επιλογής. Ήθελα να γίνω Αρχιτέκτων.
Κατακλυσμένη από την νεανική ορμή και το ανικανοποίητο της ψυχής μου, ακολουθούσα το μοτίβο «sky is the limit». Μετά από ένα οικογενειακό ταξίδι Χριστουγέννων στην Νέα Υόρκη στα 15 χρόνια μου, εντυπωσιάστηκα από την πόλη αυτή και την «ερωτεύτηκα» παράφορα, δίνοντας μια υπόσχεση στον εαυτό μου να σπουδάσω και να ζήσω εκεί.
Έτσι οι σπουδές, η εργασία και η ζωή μου στην Νέα Υόρκη, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, υπήρξαν το δεύτερο τυχερό «εισητήριο» στην πορεία της ζωής μου. Νέα Υόρκη 80’s, πόλη θαύμα, λίγο πριν την ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης, πεδίο Δημιουργίας, Καινοτομίας, Ελευθερίας, η αιχμή του δόρατος σε όλες τις εκφάνσεις της επιστήμης και της τέχνης.
Εκεί, τότε, «κτίστηκε» ένα μεγάλο, αξέχαστο κεφάλαιο του εαυτού και της κοσμοθεωρίας μου. Αρχιτεκτονικά έργα και κατασκευές στο άνθος τους, Τέχνη στην ακμή της. Το εμβληματικό στούντιο «The Factory» του αιρετικού Αντυ Γουόρχολ στεγαζόταν στο κτίριο Decker της Union Square, όπου και το Αρχιτεκτονικό γραφείο που δούλευα και τα νεοεμφανιζόμενα έργα του ακτιβιστή Κιθ Χάρινγκ στους υπόγειους σταθμούς του μετρό που ταξίδευα.
Εκεί αισθανόσουνα ότι ξεκινούσε κάτι καινούργιο για τον κόσμο κι εσύ ήσουν μέρος αυτού και συνδημιουργός του.
Αρχιτέκτων, ζωγράφος, γλύπτρια ενίοτε, όταν μια μεγάλη ξαφνική ανάγκη σε κυριεύει να πλάσεις με τα ίδια σου τα χέρια τον άυλο ψυχικό σου πόθο, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος που εμφορείται ψυχικά, πνευματικά και αισθητικά από το μέτρο, την αρμονία, την συμμετρία και το φως.
Ενώ λοιπόν επαγγελματικά ασχολήθηκα με την αρχιτεκτονική, σ’ όλη μου τη ζωή λάτρεψα την δημιουργία στον καμβά σ’ ένα τελάρο, σ ́ ένα χαρτί, σ ́ ένα ξύλο, με κάθε λογής χρώματα και υλικά. Συνάμα, τι πιο άμεσα απελευθερωτικό, μετά την κραυγή, από την όποια «μουτζούρα» σ ́ ένα λευκό χαρτί;
Ο λογοτέχνης γράφει λέξεις, σχηματίζει προτάσεις. Ο μουσικός γράφει νότες και μουσικά έργα. Ο ζωγράφος «ζω/η γράφει» με γραμμές και πινελιές χρωμάτων, τα πάντα όσα «βλέπει» και αισθάνεται από τον ορατό κι αόρατο δικό του κόσμο.
Το προνόμιο αυτής της έκφρασης, η άνευ όρων άγραφη συμφωνία μεταξύ θεατή και καλλιτέχνη εικαστικού, εκτός του ότι είναι μια αποτελεσματική ψυχοθεραπεία, αποτελεί και μια μεγαλειώδη δήλωση- αποκάλυψη και μέσον επικοινωνίας του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο. Αυτή είναι η δύναμη του έργου τέχνης.
Στην τέχνη δεν υπάρχει Σύμβαση. Μπορείς να πεις και να κάνεις ότι θέλεις. Ακόμα και ο πιο αδαής η αδιάφορος θεατής θα σταθεί και θα εκφράσει τουλάχιστον το απλό «μου αρέσει» η «δεν μου αρέσει». Αυτό με συναρπάζει. Όταν ακούω τις διάφορες «αναγνώσεις» στα έργα μου, ζω κι απολαμβάνω τα των ανθρώπων νοητικά και ψυχικά χαρίσματα.
Το τρίτο τυχερό «εισιτήριο» της ζωής μου είναι η επιλογή να ζήσουμε οικογενειακά στην Αίγινα μετά την μακροχρόνια και κοπιώδη επαγγελματική δραστηριότητά μας.
Αφού η μοίρα μας είχε χαρίσει μεγαλόκαρδα πλούσιες εμπειρίες στον παραγωγικό στίβο της ζωής, νοιώσαμε έντονη την ανάγκη να βιώσουμε την εμπειρία της φύσις σ ́ ένα νησί.
Η Αίγινα μας άρεσε πάντα, πολύ. Αποφασίσαμε λοιπόν να «ριζώσουμε» εδώ.
Ευρέθη τελικά εκείνο το κομμάτι που αποκαλώ «η γη μας», σχεδίασα και κατασκευάσαμε με τον σύζυγό μου ένα μικρό πέτρινο σπίτι, το δικό μας «κουκούλι», σ ́ ένα κτήμα παράδεισο.
Εδώ οι απλές ανθρώπινες απολαύσεις και εκφράσεις δεν έχουν όριο. Εδώ επαναπροσδιορίσθηκα μέσα από την παρατήρηση της φύσης, το διάβασμα, την συμμετοχή σε ομάδες σκέψεις και έκφρασης θα έλεγα κυρίως, πράγματα που με γεμίζουν και με ωθούν σε νέες κατευθύνσεις δημιουργίας.
Τα έργα που παρουσιάζω στην έκθεσή μου στον κήπο του προσεγμένου «il posto» από τον καλό μου φίλο ιδιοκτήτη και σκηνοθέτη Γεράσιμο Κοκκίνη, έχουν σαν κεντρική έμπνευση την έννοια της Μεταρσίωσης. Έννοια που συνάντησα σ ́ ένα ποίημα του μακρυνού συγγενή μου Νικηφόρου Βρεττάκου που κάποτε διάβασα κι «ανάσανα».
Μεταρσίωση είναι η εξύψωση του πνεύματος και της ψυχής πέρα και πάνω από τον ορατό κόσμο. Είναι η κατάνυξη, η μέθεξη, μέσα από τον έρωτα, τον διαλογισμό, ένα ηλιοβασίλεμα, μια νύχτα της ζωής μας, ένα όνειρο»
“Μεταρσίωση”
IL POSTO
Πλατεία Κυψέλης Αίγινας
Διάρκεια έκθεσης έως 20 Σεπτεμβρίου 2022
Η Αριάννα επ’ ουδενί μένει στα ήδη σημαντικά κεκτημένα της. Ερευνητική, ανήσυχη, γεμάτη ενέργεια, αλλά και στοχαστική, ανοίγεται διαρκώς σε νέους ορίζοντες σκέψης, ευαισθησίας και καλλιτεχνικής έκφρασης. Όλα αυτά αποτυπώνονται στα νέα έργα της, στο Il Posto. Έργα ψυχής που σε προσκαλούν σε ταξίδι ψυχής.